Πριν από 50 χρόνια -µισό αιώνα, αν σας φαντάζει πιο εντυπωσιακό ως χρονική περίοδος-, όταν ετοιµαζόταν το δηµοψήφισµα για το πολίτευµα µετά την αποκατάσταση της δηµοκρατίας, οι οπαδοί της βασιλείας στη χώρα µας -που δεν ήταν και λίγοισυνήθιζαν να λένε, µε ιδιαίτερη σηµειολογία: Ε, όταν στα παραµύθια της γιαγιάς δεν θα υπάρχει βασιλόπουλο, τότε θα έχει πάψει και η βασιλεία.

Τα παραµύθια συνεχίζουν να έχουν βασιλιάδες, βασιλοπούλες και βασιλόπουλα, αλλά η Ελλάδα έπαψε να έχει βασιλιά. Το δηµοψήφισµα επέλεξε πολίτευµα, χωρίς βεβαίως η Ιστορία να έχει εξαλείψει αυτό που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που δεν µάσαγε τα λόγια του, είχε χαρακτηρίσει unfair. ∆ηλαδή τον τρόπο διεξαγωγής του προεκλογικού αγώνα για το δηµοψήφισµα, στον οποίο δεν επετράπη η ενεργός συµµετοχή του Κωνσταντίνου, αλλά σε αυτόν τον αγώνα που θα προπαγάνδιζε υπέρ του τέως βασιλιά συµµετείχαν αντιπρόσωποί του, που δεν αποτελούσαν και την πλέον πειστική επιχειρηµατολογία για την εγκαθίδρυση και πάλι της µοναρχίας στη χώρα µας. Και κάτι που ξεχνάµε συνήθως λόγω του δηµοκρατικού δηµοψηφίσµατος: τη µοναρχία είχε προλάβει να την καταργήσει η χούντα µέσω ενός δηµοψηφίσµατος, όπως αυτά που κάνουν συνήθως τα δικτατορικά καθεστώτα.

Ανεξαρτήτως της όποιας πικρίας µπορεί να έχουν όσοι βασιλικοί έχουν αποµείνει σήµερα για το πώς είχε διεξαχθεί το δηµοψήφισµα της Μεταπολίτευσης, η αλήθεια είναι ότι συνέβαλε στην κατάργηση της µοναρχίας και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος. ∆εν ξέρουµε αν η στάση του απέναντι στη χούντα ήταν αποτέλεσµα της απειρίας του ή κακών συµβουλών τών γύρω του, αλλά η ουσία είναι ότι, βρε παιδάκι µου, µια φορά στα χίλια χρόνια δίνεται η ευκαιρία σε έναν αρχηγό κράτους να υπερασπιστεί το πολίτευµα, αλλά και την ίδια του τη θέση. ∆εν φοβάσαι τη συγκεκριµένη στιγµή, αλλά σκέφτεσαι τι προσφέρεις στον τόπο σου, την υστεροφηµία σου, αυτό που αφήνεις πίσω σου και θα γράψει η Ιστορία. ∆εν τα σκέφτηκε αυτά και επτά χρόνια µετά έχασε ένα θρόνο που θα µπορούσε να διασώσει.

Η αλήθεια είναι ότι έστω και µε αλλαγή του πολιτεύµατος ο θρόνος είχε αφήσει τη σκιά του που κακώς την έτρεµε ο πολιτικός κόσµος, λες και δεν είχε εµπιστοσύνη στο νέο πολίτευµα που είχε εγκαθιδρύσει. Και µε µεγάλη µάλιστα λαϊκή πλειοψηφία -έστω και µε unfair τακτική. Χρόνια τώρα δεν επιτρεπόταν στον Τέως να έλθει στη χώρα όπου γεννήθηκε, αλαλούµ µε το Τατόι επί χρόνια και µε τα βασιλικά υπάρχοντα, µε τα µνηµόσυνα για τον βασιλιά Παύλο και αν θα επιτρεπόταν στον γιο του και στα µέλη της οικογένειάς του να έλθουν στους βασιλικούς τάφους... Πρωταγωνιστής τότε το κόµπλεξ των αριστερών, που συµµερίζονταν και οι δεξιοί, εκόντες άκοντες. Μία ληξιαρχική πράξη τώρα έσβησε το κόµπλεξ αυτό..

*Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή