Οι τελευταίες δηµοσκοπήσεις αποτυπώνουν µία σταδιακή µεταβολή των διαθέσεων της κοινωνίας. Με σκαµπανεβάσµατα πάντως αναλόγως της εποχής που πραγµατοποιείται µία έρευνα. Από αυτήν τη µεταβολή προκύπτουν κάποια χρήσιµα συµπεράσµατα. Λόγου χάρη η αντοχή του κυβερνώντος κόµµατος. Συγχρόνως όµως η κοινωνία στέλνει προειδοποιητικά µηνύµατα για το πόσο ευµετάβλητη µπορεί να γίνει η κατάσταση εξαιτίας συγκεκριµένων εξωγενών και µη παραγόντων. Στους δεύτερους παράγοντες εντάσσονται, όπως είναι φυσικό, τα ζητήµατα της καθηµερινότητας.

Πράγµατι σε όλες τις έρευνες της κοινής γνώµης των τελευταίων εβδοµάδων αποτυπώνεται µια κόπωση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία εκφράζεται από τις αυξηµένες απαιτήσεις που διατυπώνει, έµµεσα αλλά σαφώς, από την κυβέρνηση. Από την άλλη πλευρά η κοινωνική γκρίνια συνήθως διατυπώνεται όταν τα πράγµατα έχουν οµαλοποιηθεί, όταν διαπιστώνει κόσµος ότι υπάρχει σταθερότητα και εποµένως οι αυξανόµενες απαιτήσεις δεν θεωρούνται πολυτέλεια αλλά µάλλον επιβεβαίωση ότι η σταθερότητα και οι προοπτικές ανάπτυξης διευκολύνουν τις παραπάνω κοινωνικές απαιτήσεις.

Πρόκειται πάντως για µία φυσιολογική αντίδραση µε ιδιαίτερες ψυχολογικές συνέπειες, καθώς η ελληνική κοινωνία έζησε πανδηµία, τις οικονοµικές επιπτώσεις της και οι συνέπειες αυτές της δηµιούργησαν και τον φόβο του αδήλου µέλλοντός της. Και τώρα που σταθεροποιήθηκαν τα πράγµατα, οι παραπάνω απαιτήσεις συνιστούν ένα είδος προληπτικής κάλυψης του µέλλοντος αυτού. Ειδικώς µάλιστα όταν κλυδωνίζεται η παγκόσµια οικονοµία.

Ειδικότερα όσον αφορά την Αριστερά, τα ευρήµατα αποτυπώνουν την τοποθέτησή της από την κοινή γνώµη στον πολιτικό χώρο που της αρµόζει. Στο περιθώριο κοινώς… Κωδικοποιώντας τα συµπεράσµατα, διαπιστώνουµε τα εξής επί τη βάσει των ευρηµάτων των ερευνών:

  1. Ως προς την αντοχή της Νέας ∆ηµοκρατίας Στις δηµοσκοπήσεις εµφανίζει µία κατά µέσον όρο διψήφια διαφορά από το ΠΑΣΟΚ που πλέον βρίσκεται στη θέση της αξιωµατικής αντιπολίτευσης. Είναι διαφορές βεβαίως που ποικίλλουν, ειδικότερα όσον αφορά το κόµµα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης. Και αυτό διότι οι διαφορές αυτές ενώ έχουν µία αυξητική τάση όσον αφορά την πρόθεση και εκτίµηση ψήφου µε αναγωγή για τη Ν∆, αντιθέτως όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ µετά τις µέρες ευφορίας διαπιστώνεται άλλοτε στασιµότητα και άλλοτε απώλεια των ποσοστών του στο αντίστοιχο εύρηµα της πρόθεσης. Αυτή η παγιωµένη διαφορά από τον δεύτερο µέχρι σήµερα δεν δείχνει µόνο την αντοχή της Ν∆ παρά τις γκρίνιες της κοινής γνώµης αλλά και την ανεπάρκεια των κοµµάτων της ευρύτερης αντιπολίτευσης, που δείχνει ότι στη συνείδηση της κοινής γνώµης παραµένουν κόµµατα που µπορούν να συλλέξουν την όποια διαµαρτυρία, αλλά που η κοινωνία δεν τα εµπιστεύεται για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Ένα άλλο επίσης στοιχείο που δείχνει την αντοχή του κυβερνώντος κόµµατος είναι η υψηλή συσπείρωση που διαθέτει, καθώς και το γεγονός ότι η κοινωνία σε συντριπτικό ποσοστό δεν βλέπει το σηµερινό κόµµα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης να µπορεί να απειλήσει τη Ν∆, προσώρας τουλάχιστον.

  1. Η εικόνα των υπολοίπων Παρά τη φυσιολογική φθορά της κυβέρνησης, δεδοµένου ότι κυβερνά από το 2019 -αλλά σε σχέση µε ό,τι συµβαίνει στην Ευρώπη το κυβερνών κόµµα συγκεντρώνει τα υψηλότερα ποσοστά έναντι άλλων κοµµάτων εξουσίας στην ΕΕ-, τα άλλα κόµµατα της αντιπολίτευσης αδυνατούν, προσώρας τουλάχιστον, να αποκοµίσουν πολιτικό κέρδος.

Από την άλλη πλευρά και παρά τις όποιες ενστάσεις διατυπώνονται στις έρευνες για την κυβερνητική πολιτική σε συγκεκριµένους πάντως τοµείς, εντούτοις στην καταλληλότητα για τη θέση του πρωθυπουργού ο κ. Μητσοτάκης είναι ακλόνητος. Προφανώς σε αυτό έχει συµβάλει η σύγκριση µε τη διακυβέρνηση Τσίπρα του σηµερινού πρωθυπουργού αλλά και το γεγονός ότι, ακριβώς εξαιτίας της αριστερής διακυβέρνησης, η κοινωνία είχε βιώσει καταστάσεις που δεν θα ήθελε να ξανασυµβούν. Και µόνο το γεγονός αυτό είναι για να προβληµατιστούν οι λοιποί πολιτικοί αρχηγοί και κυρίως αυτός της αξιωµατικής αντιπολίτευσης.

Τα δεδοµένα φαίνεται ότι παγιώνονται. Ασφαλώς η πανσπερµία κοµµάτων στα οποία τµήµατα της κοινωνίας φαίνεται να κατευθύνουν την ψήφο διαµαρτυρίας τους προοιωνίζεται µάλλον προσεχείς περιπέτειες παρά πολιτική σταθερότητα. Και αυτό διότι είναι δύσκολη, κυρίως λόγω και προσωπικών φιλοδοξιών των επικεφαλής των κοµµάτων αυτών, η σύµπηξη ενός µετώπου απέναντι στη Νέα ∆ηµοκρατία. Άλλωστε τι αποτελεσµατικότητα διακυβερνητική θα µπορούσε να έχει ένα τέτοιο µέτωπο, όταν είναι πασιφανές ότι συγκολλητική ουσία των κοµµάτων που θα το απάρτιζαν θα ήταν όχι µία κοινή προγραµµατική θέση αλλά η πολιτική εχθρότητα απέναντι σε έναν πολιτικό αντίπαλο που από µόνα τους τα κόµµατα αυτά δεν θα µπορούσαν να αντιµετωπίσουν;