Μετά τα Ευαγγελικά, τα Νοεμβριανά και τα Δεκεμβριανά ήταν μάλλον φυσιολογικό ως χώρα και λαός που είμαστε να έχουμε και τα Καζαντζιδικά. Αφορμή, βεβαίως, η ταινία «Υπάρχω» για τη ζωή του μεγάλου, κατά τα άλλα, τραγουδιστή του πόνου και της κοινωνικής δυστυχίας. Οι συζητήσεις που έγιναν και γίνονται για την ταινία αυτή αποτελούν το προσφιλές θέμα των πρωινάδικων.

Από ανθρώπους που γνώρισαν από κοντά τον Στέλιο Καζαντζίδη λένε ότι η ταινία ήταν πολύ καλή, αλλά μυθοπλασία που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματική ζωή του τραγουδιστή.

Όμως, αποδέχονται ότι ήταν η ταινία αυτή ένα ευπρεπέστατο τιμητικό μνημόσυνο προς έναν καλλιτέχνη που άξιζε τέτοια τιμή. Από την άλλη, βγήκαν και κάποιοι και μέσω του διαδικτύου εξέφρασαν την αντίθεσή τους για την ταινία -όχι πάντως για τον λόγο του περιεχομένου της μυθοπλασίας-, ότι προσβάλλει λόγω… εισιτηρίου φθηνού τον καλλιτέχνη, που ήταν μεγάλος, καθώς και άλλα «επιχειρήματα» που απλώς επικαλούνται κάποιοι ως αντιρρησίες, για τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που, προφανώς, έχουν ανάγκη. Τους αποδόμησε όμως η ίδια η σύζυγος του μακαρίτη, η οποία θεώρησε τιμή για τον σύζυγό της την ταινία, αφού και ο ίδιος όταν βρισκόταν στη ζωή ήθελε -όπως είπε η γυναίκα του-, να γυριστεί μία για την καλλιτεχνική πορεία του.

Ο Καζαντζίδης σε κάποιους άρεσε πάρα πολύ και άλλοι δεν μπορούσαν να τον ακούσουν. Ίσως οι δεύτεροι να ήταν αυτοί που έβλεπαν τη ζωή με ένα πιο αισιόδοξο μάτι. Διότι, πράγματι, ο Καζαντζίδης τραγούδησε τον πόνο, την απονιά, τις κοινωνικές δυσκολίες, την ανεκπλήρωτη αγάπη. Τραγούδησε τη στενοχώρια και την απελπισία της ψυχής.

Στην ουσία, πιάνοντας τον σφυγμό μιας δύσκολης εποχής περιέγραψε αυτή ακριβώς την εποχή με τα τραγούδια του. Ήταν όχι απλώς η εποχή αλλά οι εποχές που η Ελλάδα επιδίωκε να σταθεί στα πόδια της και ο ελληνικός λαός αγωνιζόταν να επιβιώσει μετά τα χρόνια ένδειας τα οποία επί μία δεκαετία -μαζί με Κατοχή και Εμφύλιο- είχε βιώσει. Καραβιές Ελλήνων μετανάστευαν για να βρουν ένα καλύτερο αύριο, οι ανισότητες εξακολουθούσαν, ο άρτος ο επιούσιος πικρός και ο ιδρώτας ποτάμι.

Διότι εκτός από την απόκληρη αγάπη τραγούδησε και γι’ αυτή την Ελλάδα. Και για τον λόγο αυτό, άρεσε και για λόγους ταύτισης κάποιων τμημάτων της κοινωνίας μας με όσα τραγουδούσε, γιατί ενδεχομένως ήταν ένας καθρέπτης της ίδιας της ζωής τους. Με αφορμή την ταινία αυτή και την άλλη για τη Μαρία Κάλλας κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο μία φωτογραφία, που από τη μία είναι η Αντζελίνα Τζολί στον ρόλο της Κάλλας και από την άλλη ο Μάστορας ο οποίος ενσαρκώνει τον Καζαντζίδη. Από κάτω γράφει: «Καλλαντζίδης». Και πιο κάτω: «Από το Μέγαρο στον παίδαρο»...