Από αυτή εδώ τη στήλη έχω καταδικάσει τη woke κουλτούρα και τα συμπαρομαρτούντα της. Κυρίως δε την εμμονή κάποιων να μας πουν ότι υπάρχουν περισσότερα από δύο φύλα και ότι το τρίτο συνιστά μία κανονικότητα. Ανοησίες, που τις έχει καταδικάσει και η επιστήμη.

Όμως, βλέποντας το «Μaestro» διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχει και μία άλλη οπτική της διαφορετικότητας, που δεν έχει καμία σχέση με τις ανενδοίαστες παρελάσεις ημίγυμνων ανδρών με γυναικεία εσώρουχα και ψηλοτάκουνα, καθώς με την αμφίεση αυτή -την κατά τα άλλα αποκριάτικη- θέλουν να επιβεβαιώσουν σε όλους εμάς ότι υπάρχει και άλλο φύλο εκτός από αυτά που αποδέχεται η Βιολογία.

Αυτό το συναίσθημα της βαθιάς αγάπης και αφοσίωσης μεταξύ δύο ανδρών που αναδύεται στο «Μαέστρο» έχει κάτι το εξαγνιστικό της αφύσικης φύσης τους


Ποια είναι λοιπόν η άλλη οπτική που σε κάνει να αποδεχθείς τη διαφορετικότητα των σεμνών και σου εμπεδώνει τα αισθήματα ανοχής απέναντι σε ανθρώπους που έχουν επιλέξει μία άλλη προσέγγιση στον ερωτικό τομέα; Διότι τους ωθεί σε αυτό η φύση τους.

Είναι το βαθύ συναίσθημα που μπορεί να νιώθει ένα ανθρώπινο ον για ένα άλλο. Ανεξαρτήτως φύλου. Ανεξαρτήτως της σεξουαλικής προτίμησης. Η βαθιά αγάπη ενός συνανθρώπου μας απέναντι σε έναν άλλον. Φυσιολογικά πράγματα σε ένα πλαίσιο μη φυσιολογικό, από μία πιο δικαιολογημένη οπτική για εμάς τους υπόλοιπους.


Η άδολη αγάπη είναι αυτή που γκρέμισε τελικά τη φτιασιδωμένη παραφύση της μειονότητας

Αυτό το συναίσθημα της βαθιάς αγάπης και αφοσίωσης μεταξύ δύο ανδρών που αναδύεται στο «Μαέστρο» έχει κάτι το εξαγνιστικό της αφύσικης φύσης τους. Που σε ορισμένους από τους πρωταγωνιστές γεννά εγκληματική οργή. Και σε άλλους, που μπορούν να αισθανθούν την έννοια της αγάπης, ιδίως αυτής που τους έχει λείψει, την κατανόηση, την ανοχή, τον συμβιβασμό και, τελικώς, τον σεβασμό της διαφορετικότητας. Η αγάπη πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει, ουδέποτε εκπίπτει, λέει ο Απόστολος Παύλος.

Και ανεξαρτήτως τού αν τον αποδέχεται ή όχι κανείς, εντούτοις λέει μία μεγάλη αλήθεια που την είδαμε να αναδεικνύεται σε μία ταινία. Επίκαιρη σε μία εποχή που κάποιοι αντί να συμπεριφερθούν με τρόπο που να επιφέρει την κατανόηση, τη συμπάθεια, την ανοχή και ενδεχομένως σε κάποιες περιπτώσεις τη συμπαράσταση, αντιθέτως, συνεχίζουν να προκαλούν την κοινωνία, να θέλουν με το έτσι θέλω να μεταβάλουν τη φύση των πραγμάτων και να επιβάλουν το αφύσικο στους υπόλοιπους, αν δεν τους παροτρύνουν, έμμεσα τουλάχιστον, ακόμη και να τους μιμηθούν. Αρκεί ένα σενάριο παρμένο μέσα από τη ζωή, με χαμηλούς τόνους για την απόκλιση της ανθρώπινης φύσης, για να ακυρώσει την κραυγαλέα επιβολή μιας μειονότητας που επιδιώκει να εμφανιστεί ως πλειονότητα.

Η άδολη αγάπη είναι αυτή που γκρέμισε τελικά τη φτιασιδωμένη παραφύση της μειονότητας. Και καθώς περνάει ο καιρός, οι κραυγαλέοι μπαίνουν στο περιθώριο και οι σεμνοί, με τη διαφορετικότητά τους, γίνονται αποδεκτοί με συμπάθεια, καθώς έχουν όπλο την αγάπη.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή