Ας δούμε με ψυχραιμία ένα ζήτημα το οποίο υπήρξε κυρίαρχο σε όλες τις επικριτικές παρατηρήσεις κατά του Κώστα Σημίτη με αφορμή τον θάνατό του. Αυτό το ζήτημα ήταν της περίπτωσης των Ιμίων και της στάσης που η τότε κυβέρνηση υπό την πρωθυπουργία του εκλιπόντος είχε κρατήσει. Μέχρι και πρώην στρατιωτικοί που είχαν εμπλακεί στην υπόθεση βγήκαν και άσκησαν έντονη κριτική εις βάρος του Κ. Σημίτη για την κυβερνητική εκείνη στάση.

Ως αντίλογος στις επικρίσεις αυτές προβάλλεται, ακόμη και σε σατιρικές εκπομπές, η ερώτηση «μα, αυτοί που λένε όλα αυτά ήθελαν να πάμε σε πόλεμο;». Και η σχετική ερώτηση διανθίζεται με τα επίθετα περί πολεμοκάπηλων και υπερπατριωτών, που κατά τα άλλα βάζουν μέσο ώστε τα παιδιά τους να μην υπηρετήσουν τη στρατιωτική θητεία μακριά από τα σπίτια τους!

Ναι. Συμβαίνει και αυτό, και το πιο κοινό ρουσφέτι αφορά τη στρατιωτική θητεία! Όμως είναι παραπλανητικό το ερώτημα αν αυτοί που κάνουν κριτική για την υπόθεση των Ιμίων ήθελαν τελικώς πόλεμο. Κι αυτό, διότι κανείς δεν ήθελε πόλεμο - ο οποίος είναι ένα ταγκό, που χορεύεται τουλάχιστον με δύο.

Γιατί ποιος είπε ότι η άλλη πλευρά, η τουρκική, με τις σχετικές προκλήσεις της ήθελε πόλεμο; Ο άλλος δοκίμαζε, όπως έχει κάνει και σε άλλες περιπτώσεις αλλά σε διπλωματικό επίπεδο, τις αντοχές και το περιθώριο αντίστασης στις προκλήσεις αυτές της ελληνικής πλευράς. Αυτό δεν σημαίνει ότι αν η ελληνική στάση ήταν πιο δυναμική και οι Τούρκοι έπαιρναν το μήνυμα της ελληνικής αποφασιστικότητας θα τολμούσαν να κάνουν πόλεμο.

Διότι θα πρέπει να θυμούνται ότι στην περίπτωση του πρώτου «Αττίλα» στην Κύπρο και με αποδυναμωμένη την εκεί άμυνα και έναν στρατό ελληνικό τον οποίον η χούντα είχε εξασθενίσει, οι Τούρκοι έκαναν μία βδομάδα να εισβάλουν!

Ασφαλώς και κανείς δεν θέλει πόλεμο σήμερα, ειδικώς μάλιστα όταν μία χώρα είναι ενταγμένη στην οικογένεια των προηγμένων κρατών και μία πολεμική σύρραξη μπορεί να επιφέρει καταστροφές και πισωγυρίσματα.

Όμως, το να μην επιδιώκεις τον πόλεμο μέχρι το να αποκρύπτεις την αποτρεπτική δύναμή σου για τη διατήρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της εδαφικής ακεραιότητάς σου υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση.

Διαφορετικά, γιατί να δαπανάς χρήματα για εξοπλισμούς, που είναι δαπάνες σε βάρος μιας πολιτικής ευρύτερης κοινωνικής πρόνοιας και υπέρ του λαού; Υπάρχει επομένως μια αντίφαση σε αυτό που συνέβη την εποχή εκείνη πριν από 29 χρόνια.

Και γι’ αυτό τα Ίμια θα στοιχειώνουν τη χώρα. Εξάλλου, θα μπορούσε να πει κανείς ότι έκτοτε, και εξαιτίας της ελληνικής στάσης τότε, οι Τούρκοι είδαν ότι η δοκιμασία τους έπιασε και γ’ αυτό οι προκλήσεις τους συνεχίστηκαν τα επόμενα χρόνια…

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 13/01/2025