Λένε με ικανοποίηση η αντιπολίτευση και τα προσκείμενα σε αυτή ΜΜΕ ότι καθημερινά αυξάνεται ο αριθμός των δυσαρεστημένων με την κυβέρνηση. Ότι οι αυξήσεις είναι πενιχρές, και, κυρίως, η ακρίβεια μεγάλη, η εγκληματικότητα υπάρχει και ό,τι άλλο σκέφτεται η κοινή γνώμη πως δεν έχει γίνει…

Δυστυχώς, όλοι ξεχνούμε ότι ούτε ως κράτος ούτε ως έθνος είμαστε μία άυλη έννοια, με μεταφυσικά χαρακτηριστικά. Είμαστε κάτι το υπαρκτό και οι πράξεις μας είναι αυτές που καθορίζουν και τις προοπτικές μας ως λαού. Θα γίνω πιο σαφής, με παραδείγματα. Φίλος που μετακόμιζε θέλησε στο νέο σπίτι του να εξωραΐσει τη βεράντα του με φυτά. Πήγε στο φυτώριο να κάνει τις σχετικές προμήθειες και το αποτέλεσμα δεν ήταν μόνο ότι πλήρωσε πανάκριβα αυτά που αγόρασε, αλλά ότι τίποτε –κυριολεκτικά τίποτε- δεν ήταν ελληνικό! Κάτι δηλαδή που να αξίζει. Τα φυτά που αγόρασε ήταν από την Ιταλία, ως κι αν δεν μπορούσαν και στη χώρα μας να μεγαλώσουν τα φυτά που πήρε. Απλώς τα ελληνικά ήταν καχεκτικά και μίζερα. Η γλάστρα ήταν επίσης από την Ιταλία, διότι οι ελληνικές έσπαγαν εύκολα. Και το χώμα ήταν… γερμανικό, διότι το ελληνικό έπιανε σκουλήκια!

Αυτό και μόνο το πεζό παράδειγμα είναι αντιπροσωπευτικό του βάθους της ελληνικής ανταγωνιστικότητας, από την ισχύ της οποίας εξαρτώνται και η προοπτική της ελληνικής οικονομίας και το επίπεδο των τιμών. Ποιος όμως λαμβάνει υπ’ όψιν αυτές τις παραμέτρους, ακόμη και όταν δικαιολογημένα παραπονιέται για την ακρίβεια, αλλά ξεχνάει ή δεν γνωρίζει από ποιους άλλους παράγοντες διαμορφώνονται οι τιμές ή ακόμη και αυτή η αισχροκέρδεια; Αυτό το είδος της... υψηλής παραγωγικότητας αποτελεί σχεδόν κυρίαρχη ελληνική επίδοση. Το ποιες επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτό για μία χώρα που λειτουργεί σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και καμαρώνει να λέει ότι είναι στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, ελάχιστοι φαίνεται ότι το καταλαβαίνουν. Προφανώς, δεν τους ενδιαφέρουν τόσο πεζά πράγματα αλλά τόσο καθοριστικά και για το δικό τους μέλλον.

Ο προβληματισμός του κόσμου είναι μάλλον αλλού. Όπως για παράδειγμα -σε αυτό υπήρξα μάρτυρας στο παρελθόν-, ενός πελάτου και μίας πελάτισσας σε σουπερμάρκετ, οι οποίοι, αφού τσακώθηκαν για την ουρά στα ταμεία, συνέχισαν τον καβγά τους –άκουσον, άκουσον-, για το αν πρέπει να μας εκπροσωπήσει η τάδε στη Eurovision. Με τρόμο σκέφτηκα ότι στη Δημοκρατία μας, και σε κάθε Δημοκρατία, αυτοί οι δύο «εγκέφαλοι» ψηφίζουν και μπορούν να διαμορφώσουν και το αποτέλεσμα. Οπότε, παρηγορήθηκα ενθυμούμενος αυτό που είχε πει κάποτε ο Σημίτης στη Βουλή και τον πιάσαμε τον άνθρωπο «από τα μούτρα», διότι τάχα πρόσβαλε την πατρίδα μας. Τι είχε πει; «Μα, αυτή είναι η Ελλάδα, τι νομίζετε;»

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή