Η Τουρκία µπορεί να προσέρχεται σε διάλογο µε τη χώρα µας και να τονίζει τη σηµασία του, αλλά αυτή είναι µια τακτική για να διασκεδάζει την αδιαλλαξία της έναντι των ξένων και κυρίως της Αµερικής και της Ευρώπης. Τα παραδείγµατα πολλά όσον αφορά την τακτική αυτή, δεδοµένου µάλιστα ότι είναι πολύ πρόσφατες οι δηλώσεις του κυβερνητικού συνεταίρου του Ερντογάν, του Μπαχτσελί, µε τις οποίες αµφισβήτησε και την ελληνικότητα των ∆ωδεκανήσων. Εξέφρασε δε µε την ακόλουθη φράση τους στόχους της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής έναντι της Ελλάδας: «Είναι ανοησία να πιστεύουµε ότι τα προβλήµατα θα τελειώσουν εάν τα αγνοήσουµε…Η Τουρκία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει ποτέ τη Γαλάζια Πατρίδα…».

Για την εµµονική αυτή συµπεριφορά της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας που βασίζεται στην υποµονή έχουµε το παράδειγµα του Κυπριακού. Πράγµατι, η τουρκική πολιτική, µετά τις συµφωνίες της Ζυρίχης, ήταν να διατηρεί αµείωτες τις βλέψεις στο νησί, µέχρις ότου της δοθεί η ευκαιρία να πραγµατοποιήσει τον στόχο της. Το επέτυχε γεγονός που επιβεβαιώνει ότι η τουρκική πολιτική είναι µακροπρόθεσµη.

Από ελληνικής πλευράς έχουµε µεν δίκιο να υποστηρίζουµε ότι η συνέχιση του διαλόγου είναι χρήσιµη. Βεβαίως η χρησιµότητα αυτή εξαρτάται απολύτως από τη σωστή ερµηνεία των όσων ισχυρίζονται οι Τούρκοι κατά καιρούς απροκάλυπτα, και µε τα οποία δίνουν τα ανελαστικά όρια των τουρκικών θέσεων στη διπλωµατική αντιπαράθεση που έχει µε την Ελλάδα.

∆υστυχώς, στο παρελθόν άλλες κυβερνήσεις επιδείκνυαν µία συµπεριφορά που… εµπλούτιζε τα δικαιώµατα της Άγκυρας στον αγώνα των διεκδικήσεων απέναντι στην Ελλάδα. Ας µη λησµονούµε λ.χ. ότι κατά τη δεύτερη κυβερνητική θητεία του Ανδρέα Παπανδρέου είχαµε την αποδοχή της αποχής από έρευνες για πετρέλαιο, ακόµη και σε περιοχές του βορειοανατολικού Αιγαίου που δεν αµφισβητούσε η Τουρκία! Και στη συνέχεια είχαµε, επί κυβερνήσεων Σηµίτη, την αποδοχή των γκρίζων ζωνών, όσον αφορά τις βραχονησίδες στο Αιγαίο, την αποφυγή εγκατάστασης των πυραυλικών συστηµάτων S-300 στην Κύπρο, αλλά και την αναγνώριση, ως αποτέλεσµα της συνάντησης της Μαδρίτης, της ύπαρξης «ζωτικών συµφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο.

Οι υποµνήσεις αυτές είναι αναγκαίες, διότι αυτά που είπε ο συνεταίρος στην κυβέρνηση Ερντογάν, εκφράζοντας, προφανώς, τις επίσηµες θέσεις της κυβέρνησης που στηρίζει, δεν αφήνουν περιθώρια προώθησης µιας συνεργασίας και συνεννόησης επί δικαίας βάσεως.

Έτσι βλέπουµε ότι:

Πρώτον, η Τουρκία δείχνει µε κάθε ευκαιρία ότι είναι συνεπής προς την πολιτική της και, άρα, παραµένει αποφασισµένη να συνεχίσει τον διάλογο µε την Ελλάδα, πέραν του υπάρχοντος σήµερα πλαισίου. ∆ηλαδή, επί των θεµάτων που δεν θεωρεί η Ελλάδα ότι είναι αντικείµενα διαλόγου.

∆εύτερον, η Τουρκία δεν αίρει την πολεµική απειλή του casus belli, στην περίπτωση που η Ελλάδα προχωρούσε στην επέκταση των χωρικών υδάτων της.

Τρίτον, η Τουρκία µάς υπενθυµίζει ότι έχει ζωτικά συµφέροντα στο Αιγαίο, κάτι που σε τελευταία ανάλυση νοµιµοποιείται να το επικαλεσθεί, µετά τη συµφωνία της Μαδρίτης. Τέταρτον, κατά την Τουρκία, οποιαδήποτε διεθνής συµφωνία για να υλοποιηθεί πρέπει να είναι αποδεκτή και από αυτήν και να µη γίνεται καταχρηστική εφαρµογή της από την άλλη χώρα. Με τον τρόπο αυτό προσπαθεί να αποφύγει τις υποχρεώσεις της για την αποδοχή της στρατιωτικοποίησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και των ∆ωδεκανήσων -τα οποία µάλιστα διεκδικεί (!!!)- αλλά και της ελληνικότητας των περί το δωδεκανησιακό σύµπλεγµα νησίδων και βραχονησίδων.

Πέµπτον, η Τουρκία επιµένει στη λύση των δύο κρατών στην Κύπρο µη αποδεχόµενη µία δικοινοτική διζωνική οµοσπονδία. Και έχει δίκιο έµπειρος Έλληνας διπλωµάτης, ο οποίος σε ανύποπτο χρόνο, όταν η Τουρκία δεχόταν τη συνοµοσπονδία ως µεταβατική λύση, είχε πει ότι «η λύση είναι µεταβατική µέχρι να καταλάβουν και το υπόλοιπο νησί»!

Αυτό είναι το σηµερινό πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων και δεν υπάρχει αµφιβολία ότι έτσι θα παραµείνει, αν δεν χειροτερεύσει. Άλλωστε, οι κατά καιρούς αποστροφές των Τούρκων επισήµων είναι για να υπενθυµίζουν στην ελληνική πλευρά πώς έχει η κατάσταση και να µην τρέφει αυταπάτες…