Ο επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ σε μία από τις αντιπολιτευτικές κορόνες του ζήτησε την παραίτηση του πρωθυπουργού, με αφορμή την υπόθεση των Τεμπών και την κλιμακούμενη πολιτική ένταση για το τραγικό συμβάν.

Ασφαλώς και δεν είναι η πρώτη φορά που στην πολιτική ιστορία του τόπου η αντιπολίτευση, ή εν πάση περιπτώσει κάποιος από αυτή, ζητάει την παραίτηση του επικεφαλής της κυβέρνησης.

Στην τωρινή περίπτωση η «απαίτηση» αυτή είναι το λιγότερο ουτοπική και αντίθετη προς τη βούληση της κοινωνίας, η οποία έχει κάθε δικαίωμα, κατά τα άλλα, να είναι θυμωμένη με την κυβέρνηση, αλλά χωρίς να σημαίνει αυτό ότι, αντιθέτως, συμπαθεί την αντιπολίτευση!

Κατ’ αρχάς, έτσι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε μία έκρηξη της μεγαθυμίας του έκανε το χατίρι του συριζαίου συναδέλφου του πολιτικού, δεν θα έπεφτε η κυβέρνηση και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζει ο απαιτών.

Διότι, όπως ορίζει και το Σύνταγμα, από τη στιγμή που η Νέα Δημοκρατία έχει την πλειοψηφία στη Βουλή, έπειτα από εκλογική αναμέτρηση, απλώς η Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα ενέκρινε το πρόσωπο που θα υπεδείκνυε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος για να αντικαταστήσει τον παραιτούμενο πρωθυπουργό. Επομένως, άνθρακες ο θησαυρός.

Αλλά ας πάμε στα πιο ουσιαστικά. Η σχετική απαίτηση αντιστρατεύεται τη βούληση της κοινωνίας, επομένως ο απαιτών πηγαίνει κόντρα σε αυτό που εκείνη θέλει. Και άρα επιδεινώνει ακόμη περισσότερο την έλλειψη εμπιστοσύνης την οποία η κοινωνία δείχνει στο κόμμα που εκπροσωπεί ο απαιτών την παραίτηση.

Πράγματι, στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις μπορεί να αναδεικνύεται μια κοινωνική δυσθυμία απέναντι στην κυβέρνηση για σειρά θεμάτων, αλλά συγχρόνως και σε αυτές τις πρόσφατες έρευνες αλλά και σε όλες τις παλαιότερες η κοινή γνώμη θεωρεί καταλληλότερο για να την κυβερνήσει αυτόν του οποίου η Αριστερά ζητάει την παραίτηση!!! Και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο, ο οποίος δεν είναι και κανένας από την Αριστερά που κυβέρνησε και απέτυχε παταγωδώς! Όλα αυτά δείχνουν ότι στο σύνολό της η αντιπολίτευση αναζητεί τρόπους για να εκμεταλλευθεί είτε κυβερνητικά σφάλματα είτε να εργαλειοποιήσει τις λαϊκές αντιδράσεις προς όφελός της - όμως αυτό δεν καταλήγει στο όφελος που επιδιώκει.

Για τον απλό λόγο ότι πρώτη μέριμνα όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης θα έπρεπε να είναι η αντιστροφή του σε βάρος τους κλίματος με την αποκατάσταση της αξιοπιστίας τους, με συγκεκριμένες θέσεις τους που θα βασίζονται στη λογική και όχι στον λαϊκισμό. Προφανώς και δεν είναι τυχαίο ότι στην έρευνα που διενεργήθηκε μετά τις διαδηλώσεις για τα Τέμπη δεν απώλεσε ποσοστά μόνο το κυβερνών κόμμα αλλά τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι παραβλέπουν πως οι τακτικές του ώριμου σύκου έχουν παρέλθει προ ετών…

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 4/02/2025