Κυκλοφόρησε μία φωτογραφία σε διαδικτυακή πλατφόρμα, από αυτές που όλο και περισσότεροι χρησιμοποιούν για να προβάλουν κάτι ή την άποψή τους. Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι τη φωτογραφία αυτή -για την ακρίβεια δύο φωτογραφίες η μία κάτω από την άλλη, ώστε να προκαλούνται συνειρμοί σύγκρισης-, την ανάρτησαν κάποιοι είτε κομματικοί της Νέας Δημοκρατίας είτε οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος.

Αφορά την υπόθεση των Τεμπών. Η μία φωτογραφία, η πάνω, δείχνει αρχηγό κόμματος, έναν σεφ και γονέα, ο οποίος είχε τη δυστυχία να χάσει το παιδί του στο δυστύχημα των Τεμπών, χαμογελαστούς, λες και βρίσκονται σε παιχνίδι μάστερ σεφ. Η κάτω φωτογραφία δείχνει ένα μπαλκόνι στη Σταδίου, σε ένα κτίριο που καίγεται και είναι αυτό της Μarfin, που κάποιοι αναρχικοί (;) έβαλαν φωτιά. Στο μπαλκόνι που είναι τυλιγμένο στους καπνούς είναι η έγκυος γυναίκα που έχασε τη ζωή της, και αυτή και το αγέννητο παιδί της, εκλιπαρώντας για βοήθεια που ποτέ δεν ήλθε.

Τι θέλει να δείξει η σύνθεση πέραν της αντίθεσης μεταξύ ευωχίας και φρίκης σε πλαίσιο, κατά τα άλλα, άφατου πόνου; Ότι τα θύματα της Μarfin, και κυρίως μία ετοιμόγεννη μάνα, πήγαν άκλαυτα, αφού κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για επιστάμενες έρευνες για την ανεύρεση των δολοφόνων, για την κινητοποίηση της Δικαιοσύνης. Κάτι που είναι σε ευθεία αντίθεση με αυτό που συμβαίνει σήμερα για το δυστύχημα των Τεμπών, παρά τα διαχειριστικά λάθη που ενδεχομένως έγιναν και τα οποία θα τα πιστοποιήσει ή όχι η ίδια η Δικαιοσύνη.

Πολλοί θα σπεύσουν να κατακρίνουν τη φωτογραφική σύνθεση που θέλει να προκαλέσει συνειρμούς και συγκρίσεις, τάχα μου μη σεβόμενη τον πόνο των συγγενών των 57 θυμάτων των Τεμπών. Μα, γιατί είναι δικαίωμα μόνο των μεν να χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όχι των άλλων με τα δικά τους επιχειρήματα; Πολύ φασισμό δεν μυρίζει αυτή η άρνηση;

Ο πόνος για τους χαμένους δεν έχει κλίμακες ούτε ιδεολογίες. Όσο πικρός είναι για τους μεν, είναι και για τους δε. Και είναι επίσης απολύτως θεμιτό οι χαροκαμένοι γονείς να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να βρουν δικαίωση και αυτοί και τα αδικοχαμένα θύματα. Το κάνεις όμως αυτό με τη σιωπή της θλίψης σου, όχι κορυβαντιώντας.

Γιατί δηλαδή να κατακρίνουμε τον τάδε πολιτικό ο οποίος δείχνει ενδιαφέρον για τον τομέα του επισκεπτόμενος ένα νοσοκομείο, ένα σχολείο ή επιβιβαζόμενος σε ένα λεωφορείο συνοδεία κάμερας για να δημοσιοποιήσει το αυτονόητο; Το ίδιο ακριβώς είναι και η ακατάσχετη δημοσιότητα. Πώς θα φαίνεται σε μία κοινωνία το να κάνει κάποιος από τους έχοντες μία φιλανθρωπία και να σπεύδει να κάνει ανακοινώσεις ή να φωτογραφίζεται για την ευσπλαχνία του; Την ακυρώνει ή όχι η επίδειξη;

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή