Μικρά κόµµατα, δυσανάλογες προσδοκίες
Άρθρο γνώμης
H αλήθεια είναι µία. Το εκλογικό σώµα προτιµάει ισχυρές κυβερνήσεις και όχι συνεργασίας, οι οποίες κάθε άλλο παρά αποτελεσµατικές είναι
Η πλέον πρόσφατη δηµοσκόπηση (GPO για τα «Παραπολιτικά»), που διενεργήθηκε µε νωπές τις συγκεντρώσεις για τα Τέµπη και τις σχετικές κοµµατικές αντιπαραθέσεις, ανέδειξε µικρή απώλεια της Νέας ∆ηµοκρατίας, σε ποσοστά, στην πρόθεση ψήφου, αλλά απώλειες και για τα δύο κόµµατα, το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, που άλλαξαν θέσεις, υπέρ του πρώτου, στην αξιωµατική αντιπολίτευση.
Αυτό σηµαίνει ότι η προσπάθεια που έκαναν να εκµεταλλευθούν το δυστύχηµα σε βάρος της κυβέρνησης ουδέν απέδωσε, διότι στην υπόθεση δεν συνεισέφεραν κάποια χρήσιµα στοιχεία, τα οποία άλλωστε δεν είχαν. Αλλά εξαπέλυσαν µόνο κατηγορίες, τις οποίες όµως η κοινή γνώµη δεν υιοθέτησε, ασχέτως των εντυπώσεων που έχει αποκοµίσει και των εκτιµήσεων που κάνει για τους κυβερνητικούς χειρισµούς στο συγκεκριµένο θέµα. Αν ήταν διαφορετικά τα πράγµατα, τα δύο αυτά κόµµατα θα έβλεπαν αυξανόµενα τα ποσοστά τους και όχι µειούµενα. Πράγµα το οποίο σηµαίνει ότι, για τις φιλοδοξίες που έχουν, ο δρόµος για την ικανοποίησή τους είναι πολύ µακρύς ακόµη. Ίσως και χωρίς τέλος. Αντιθέτως η σχετική δηµοσκόπηση ανέδειξε τα κέρδη που αποκόµισαν κάποια εκ των µικρών κοµµάτων.
Τα δύο βρίσκονται στα δεξιά της Νέας ∆ηµοκρατίας, η Ελληνική Λύση και η Φωνή της Λογικής, και το τρίτο, που κινείται στον αριστερό χώρο, είναι η Πλεύση Ελευθερίας. Τα κέρδη τους αυτά ερµηνεύθηκαν ως αποτέλεσµα της επιλογής, υποτίθεται, της κοινωνίας να επιλέξει κάτι αντισυστηµικό. Είναι η αντιδραστική συµπεριφορά που συνήθως έχει προσωρινά χαρακτηριστικά, επειδή κανένα αντισυστηµικό -κατά τον βάρβαρο όρο- κόµµα δεν έχει επιλύσει τα προβλήµατα των αντιδρώντων. Που στη συνέχεια µετανιώνουν για τις επιλογές τους. H πολιτική ιστορία της χώρας εµπλουτίστηκε το τελευταίο διάστηµα µε έναν µεγάλο αριθµό µικρών κοµµάτων των οποίων ηγούνται θεµιτά φιλόδοξοι αρχηγοί.
Κάθε νέος αρχηγός βεβαίως µπορεί να ευελπιστεί ότι το δικό του κόµµα µπορεί να επιτύχει κάτι καλύτερο από αυτό που πέτυχαν στο παρελθόν άλλες ανάλογες προσπάθειες εξίσου φερέλπιδων αρχηγών. Αυτό είναι θεµιτό -όπως προαναφέρθηκε- και οι σχετικές εκτιµήσεις δεν περιέχουν κανενός είδους ειρωνεία. Μάλλον εδράζονται επί ρεαλιστικών δεδοµένων, όπως η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει. ∆ιότι τα νεότευκτα κόµµατα που ιδρύονται στην καλύτερη περίπτωση κατορθώνουν να εισέλθουν κατά οριακό τρόπο στη Βουλή, για µία συνήθως θητεία της και µετά χάνονται, συνθλιβόµενα από το διπολικό σύστηµα που κυριαρχεί και µε το οποίο φαίνεται ότι αισθάνεται άνετα ο κόσµος.
Προσώρας πάντως, επειδή κανένα κόµµα δεξιά ή αριστερά της Ν∆ δεν φαίνεται ικανό να είναι ο άλλος πόλος σε ένα διπολικό σύστηµα, για αυτό και το κυβερνών κόµµα και ο επικεφαλής του κυριαρχούν στο πολιτικό παιχνίδι. H αλήθεια εποµένως είναι µία. Ότι το εκλογικό σώµα προτιµάει ισχυρές κυβερνήσεις. Και ότι το εκλογικό σύστηµα, προσαρµοσµένο και στη λαϊκή αυτή απαίτηση αλλά και στο συµφέρον των µεγάλων κοµµάτων, δεν επιτρέπει πολλές φιλοδοξίες στα µικρά κόµµατα. Επί του προκειµένου δε, αυτό που έχει συνειδητοποιήσει ο λαός είναι ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας, παρά τα αντιθέτως λεγόµενα, κάθε άλλο παρά αποτελεσµατικές είναι, όπως έχει πολλές φορές αποδειχθεί και αλλαχού, όπου το εκλογικό σύστηµα είναι αυτό της απλής αναλογικής, την οποίαν η Αριστερά συνηθίζει να την αποκαλεί… άδολη. Τη ζήσαµε και την περιπέτεια άλλωστε της εφαρµογής του συστήµατος αυτού.
Έτσι, και µε δεδοµένο ότι τα περισσότερα των µικρών κοµµάτων είναι το αποτέλεσµα περισσότερο της πίκρας των αρχηγών τους παρά ιστορικής αναγκαιότητας, στην καλύτερη περίπτωση για αυτά θα κόψουν κάποιες ψήφους από το κόµµα µε το οποίο συγγενεύουν. Στη χειρότερη θα αναστείλουν τη λειτουργία τους, διότι και το αρχηγικό χόµπι έχει πολύ ακριβό κόστος. Συµπέρασµα: Είναι ακόµη πολύ δύσκολο τα µικρά κόµµατα στη χώρα µας να παίξουν έναν ρυθµιστικό ρόλο. Όχι µόνο διότι δεν βοηθάει σε αυτό το εκλογικό σύστηµα. Αλλά διότι, έχοντας ο κόσµος γευτεί µία πικρή εµπειρία κατά το σχετικά πρόσφατο παρελθόν, είναι πλέον βέβαιο ότι δεν θέλει να πάει χαµένη η ψήφος του. Είναι άλλωστε απολύτως λογικό -αφού ξεθυµάνει από τον δικαιολογηµένο ίσως αλλά προσωρινό θυµό του- να µη θέλει να απολέσει τη σηµερινή σταθερότητα, σε ένα αβέβαιο µάλιστα διεθνές περιβάλλον και να µπει σε νέες περιπέτειες, τις οποίες έζησε µε όλους αυτούς που του εµφανίζονται σήµερα ως εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
Αυτό σηµαίνει ότι η προσπάθεια που έκαναν να εκµεταλλευθούν το δυστύχηµα σε βάρος της κυβέρνησης ουδέν απέδωσε, διότι στην υπόθεση δεν συνεισέφεραν κάποια χρήσιµα στοιχεία, τα οποία άλλωστε δεν είχαν. Αλλά εξαπέλυσαν µόνο κατηγορίες, τις οποίες όµως η κοινή γνώµη δεν υιοθέτησε, ασχέτως των εντυπώσεων που έχει αποκοµίσει και των εκτιµήσεων που κάνει για τους κυβερνητικούς χειρισµούς στο συγκεκριµένο θέµα. Αν ήταν διαφορετικά τα πράγµατα, τα δύο αυτά κόµµατα θα έβλεπαν αυξανόµενα τα ποσοστά τους και όχι µειούµενα. Πράγµα το οποίο σηµαίνει ότι, για τις φιλοδοξίες που έχουν, ο δρόµος για την ικανοποίησή τους είναι πολύ µακρύς ακόµη. Ίσως και χωρίς τέλος. Αντιθέτως η σχετική δηµοσκόπηση ανέδειξε τα κέρδη που αποκόµισαν κάποια εκ των µικρών κοµµάτων.
Τα δύο βρίσκονται στα δεξιά της Νέας ∆ηµοκρατίας, η Ελληνική Λύση και η Φωνή της Λογικής, και το τρίτο, που κινείται στον αριστερό χώρο, είναι η Πλεύση Ελευθερίας. Τα κέρδη τους αυτά ερµηνεύθηκαν ως αποτέλεσµα της επιλογής, υποτίθεται, της κοινωνίας να επιλέξει κάτι αντισυστηµικό. Είναι η αντιδραστική συµπεριφορά που συνήθως έχει προσωρινά χαρακτηριστικά, επειδή κανένα αντισυστηµικό -κατά τον βάρβαρο όρο- κόµµα δεν έχει επιλύσει τα προβλήµατα των αντιδρώντων. Που στη συνέχεια µετανιώνουν για τις επιλογές τους. H πολιτική ιστορία της χώρας εµπλουτίστηκε το τελευταίο διάστηµα µε έναν µεγάλο αριθµό µικρών κοµµάτων των οποίων ηγούνται θεµιτά φιλόδοξοι αρχηγοί.
Κάθε νέος αρχηγός βεβαίως µπορεί να ευελπιστεί ότι το δικό του κόµµα µπορεί να επιτύχει κάτι καλύτερο από αυτό που πέτυχαν στο παρελθόν άλλες ανάλογες προσπάθειες εξίσου φερέλπιδων αρχηγών. Αυτό είναι θεµιτό -όπως προαναφέρθηκε- και οι σχετικές εκτιµήσεις δεν περιέχουν κανενός είδους ειρωνεία. Μάλλον εδράζονται επί ρεαλιστικών δεδοµένων, όπως η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει. ∆ιότι τα νεότευκτα κόµµατα που ιδρύονται στην καλύτερη περίπτωση κατορθώνουν να εισέλθουν κατά οριακό τρόπο στη Βουλή, για µία συνήθως θητεία της και µετά χάνονται, συνθλιβόµενα από το διπολικό σύστηµα που κυριαρχεί και µε το οποίο φαίνεται ότι αισθάνεται άνετα ο κόσµος.
Προσώρας πάντως, επειδή κανένα κόµµα δεξιά ή αριστερά της Ν∆ δεν φαίνεται ικανό να είναι ο άλλος πόλος σε ένα διπολικό σύστηµα, για αυτό και το κυβερνών κόµµα και ο επικεφαλής του κυριαρχούν στο πολιτικό παιχνίδι. H αλήθεια εποµένως είναι µία. Ότι το εκλογικό σώµα προτιµάει ισχυρές κυβερνήσεις. Και ότι το εκλογικό σύστηµα, προσαρµοσµένο και στη λαϊκή αυτή απαίτηση αλλά και στο συµφέρον των µεγάλων κοµµάτων, δεν επιτρέπει πολλές φιλοδοξίες στα µικρά κόµµατα. Επί του προκειµένου δε, αυτό που έχει συνειδητοποιήσει ο λαός είναι ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας, παρά τα αντιθέτως λεγόµενα, κάθε άλλο παρά αποτελεσµατικές είναι, όπως έχει πολλές φορές αποδειχθεί και αλλαχού, όπου το εκλογικό σύστηµα είναι αυτό της απλής αναλογικής, την οποίαν η Αριστερά συνηθίζει να την αποκαλεί… άδολη. Τη ζήσαµε και την περιπέτεια άλλωστε της εφαρµογής του συστήµατος αυτού.
Έτσι, και µε δεδοµένο ότι τα περισσότερα των µικρών κοµµάτων είναι το αποτέλεσµα περισσότερο της πίκρας των αρχηγών τους παρά ιστορικής αναγκαιότητας, στην καλύτερη περίπτωση για αυτά θα κόψουν κάποιες ψήφους από το κόµµα µε το οποίο συγγενεύουν. Στη χειρότερη θα αναστείλουν τη λειτουργία τους, διότι και το αρχηγικό χόµπι έχει πολύ ακριβό κόστος. Συµπέρασµα: Είναι ακόµη πολύ δύσκολο τα µικρά κόµµατα στη χώρα µας να παίξουν έναν ρυθµιστικό ρόλο. Όχι µόνο διότι δεν βοηθάει σε αυτό το εκλογικό σύστηµα. Αλλά διότι, έχοντας ο κόσµος γευτεί µία πικρή εµπειρία κατά το σχετικά πρόσφατο παρελθόν, είναι πλέον βέβαιο ότι δεν θέλει να πάει χαµένη η ψήφος του. Είναι άλλωστε απολύτως λογικό -αφού ξεθυµάνει από τον δικαιολογηµένο ίσως αλλά προσωρινό θυµό του- να µη θέλει να απολέσει τη σηµερινή σταθερότητα, σε ένα αβέβαιο µάλιστα διεθνές περιβάλλον και να µπει σε νέες περιπέτειες, τις οποίες έζησε µε όλους αυτούς που του εµφανίζονται σήµερα ως εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
