Το µπούµερανγκ της Γερµανίας
Άρθρο γνώμης
Το έλλειµµα του Βερολίνου είναι αυξηµένο και η ισχυρή οικονοµία είναι παρελθόν. Επίσης χρωστάει στην Ελλάδα, πέραν των πολεµικών αποζηµιώσεων, το δάνειο που πήρε ετσιθελικά ως χώρα κατοχήςσ
Η Γερµανία δεν βρίσκεται και στα καλύτερά της. Ανακοινώθηκε ότι συνεχίζεται η ύφεση στην οικονοµία. Ίσως είναι ένα είδος θείας δίκης, δεδοµένου ότι τα όσα υφίσταται η Ευρώπη -ακόµη και η άνοδος των ακραίων- οφείλονται στη στενοκεφαλιά των Γερµανών.
Και έτσι επιβεβαιώνεται αυτό που αρκετοί ιστορικοί αναλυτές είχαν αρχίσει να λένε όταν ξέσπασε η οικονοµική κρίση προ ετών: η Γερµανία έκανε δύο πολέµους για να κυριαρχήσει στην Ευρώπη και όχι µόνο τους έχασε αλλά καταστράφηκε και η ίδια.
Κινδυνεύει να πάθει το ίδιο µε τον οικονοµικό πόλεµο που έχει αρχίσει. Την αποµυθοποίηση της Γερµανίας -που µπορεί να οδηγήσει σε επαλήθευση της πρόβλεψης- την έχουν κάνει οι ίδιοι οι Γερµανοί!
Αν ανατρέξει κανείς στα αρχεία του περιοδικού «Σπίγκελ», διά της αναζήτησης µέσω του διαδικτύου, µπορεί να βρει µία εµπεριστατωµένη ανάλυση του Στέφαν Κάιζερ, στην οποία αναφέρεται ότι «κακώς θεωρούν τη Γερµανία, ακόµη και οι αγορές, παράδεισο σταθερότητας και, για αυτό, αποτελεί ιδανικό µοντέλο για όλες τις χώρες του Νότου που ταλαιπωρούνται από τα χρέη.
Αν κάποιος ψάξει -αναφέρει η ιστοσελίδα του περιοδικού-, θα δει ότι η Γερµανία έχει χρέος που είναι σηµαντικά υψηλότερο από το 60% που ορίζει το Σύµφωνο Σταθερότητας, και το οποίο αναφέρουν συνεχώς οι Γερµανοί όταν θέλουν να επιπλήξουν τις χώρες του Νότου. Το µόνο στοιχείο που πραγµατικά δικαιολογεί την εµπιστοσύνη στα δηµοσιονοµικά της Γερµανίας είναι το χαµηλό της πήρε ευρωπαϊκά χρήµατα -δηλαδή µε αναλογική συνεισφορά όλων των χωρών- για να αντιµετωπίσει το κόστος της συνένωσης των δύο Γερµανιών.
Το κόστος αυτό, υπέρογκο, άφησε µεγάλο άνοιγµα στα δηµοσιονοµικά της Γερµανίας και έλλειµµα, το οποίο καλύφθηκε µε αλχηµείες σαν και αυτές που οι Γερµανοί κατηγορούν την Ελλάδα ότι έκανε για να µπει στην ΟΝΕ.
Κατόπιν τούτου η Γερµανία δεν νοµιµοποιείτο την περίοδο της κρίσεως να αρνηθεί την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη σε οποιαδήποτε άλλη χώρα-µέλος της ΕΕ µε πρόβληµα, κυρίως δε στην Ελλάδα, προς την οποία φέρθηκε µε σκληρότητα. Όταν µάλιστα το πρόβληµα δεν είχε επιφέρει ζηµία στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως ο γερµανικός πόλεµος.
Η Γερµανία το 2008, όταν άρχισε η κρίση, είχε δηµόσιο χρέος 2 τρισεκατοµµύρια ευρώ.
Ορισµένα δε κρατίδια είχαν χρέος µεγαλύτερο από το ελληνικό. Και στα δικά µας τώρα, έστω και αν είναι ένα κακό παρελθόν. Η Γερµανία έχει λάβει πολλά λεφτά πίσω από την Ελλάδα, είτε µέσω εισαγωγών γερµανικών προϊόντων είτε µέσω της προµήθειας του 40% των ελληνικών εξοπλισµών και συµµετοχής στην κατασκευή σχεδόν ολόκληρου του οδικού δικτύου µας. Και µας χρωστάει, πέραν των πολεµικών αποζηµιώσεων -κοστολογηµένων από τους συµµάχους-, το δάνειο που πήρε ετσιθελικά, ως χώρα κατοχής, από την Ελλάδα.
Για τις ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις αυτές της Γερµανίας έχει γράψει βιβλία και σειρά άρθρων ο αείµνηστος καθηγητής των Οικονοµικών Άγγελος Αγγελόπουλος. ένα µεγαλόπρεπο Afro Look που µετατρέπεται σε φαλάκρα. Η Αµερική τότε φρόντισε να µη θέσει κανείς από τους συµµάχους αξιώσεις για αποζηµίωση. Σε σχέση µε την οικονοµική επιφάνεια της χώρας, η Γερµανία είναι ο µεγαλύτερος αµαρτωλός της νεότερης οικονοµικής ιστορίας. Η Γερµανία µέχρι το 1999, που ψηφίστηκε ο σχετικός απαγορευτικός νόµος, διευκόλυνε τα λαδώµατα -παγκοσµίως- προκειµένου να λαµβάνουν δουλειές στο εξωτερικό γερµανικές επιχειρήσεις. Το 1990 είχαµε επίσης µία στάση πληρωµών.
Ο τότε καγκελάριος Κολ αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συµφωνία του Λονδίνου του 1953, που προέβλεπε επαναδιαπραγµάτευση των γερµανικών αποζηµιώσεων σε περίπτωση επανένωσης των Γερµανιών. Το γερµανικό οικονοµικό θαύµα έγινε δυνατό αποκλειστικά και µόνο επειδή δεν αναγκάστηκε η Γερµανία να πληρώσει αποζηµιώσεις. Ειδικότερα η Γερµανία έλλειµµα...
Ο λόγος που µειώνεται το γερµανικό έλλειµµα είναι τα µεγάλα φορολογικά έσοδα που οφείλονται στην ισχυρή οικονοµία που ανεβάζει το ΑΕΠ. Και επειδή το έλλειµµα υπολογίζεται έναντι του ΑΕΠ, φαίνεται να πέφτει. Άρα δεν έχει να κάνει µε εξοικονόµηση και πειθαρχία». Πάει όµως και αυτό το πλεονέκτηµα, διότι και το έλλειµµα είναι αυξηµένο και η ισχυρή οικονοµία είναι ένα παρελθόν.
Αλλά και ο Γερµανός καθηγητής Ιστορίας της Οικονοµίας Άλµπρεχτ Ριτσλ είχε περιγράψει γλαφυρά πως η Γερµανία έχει χρεοκοπήσει τρεις φορές και την έχουν διασώσει.
Ανέφερε χαρακτηριστικώς ο Γερµανός καθηγητής: Η Γερµανία τον τελευταίο αιώνα έχει χρεοκοπήσει τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωµών στη δεκαετία του ’30, ανακουφίστηκε από τις ΗΠΑ µε ένα «κούρεµα», που ισοδυναµεί µε ένα µεγαλόπρεπο Afro Look που µετατρέπεται σε φαλάκρα. Η Αµερική τότε φρόντισε να µη θέσει κανείς από τους συµµάχους αξιώσεις για αποζηµίωση. Σε σχέση µε την οικονοµική επιφάνεια της χώρας, η Γερµανία είναι ο µεγαλύτερος αµαρτωλός της νεότερης οικονοµικής ιστορίας.
Η Γερµανία µέχρι το 1999, που ψηφίστηκε ο σχετικός απαγορευτικός νόµος, διευκόλυνε τα λαδώµατα -παγκοσµίως- προκειµένου να λαµβάνουν δουλειές στο εξωτερικό γερµανικές επιχειρήσεις. Το 1990 είχαµε επίσης µία στάση πληρωµών.
Ο τότε καγκελάριος Κολ αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συµφωνία του Λονδίνου του 1953, που προέβλεπε επαναδιαπραγµάτευση των γερµανικών αποζηµιώσεων σε περίπτωση επανένωσης των Γερµανιών.
Το γερµανικό οικονοµικό θαύµα έγινε δυνατό αποκλειστικά και µόνο επειδή δεν αναγκάστηκε η Γερµανία να πληρώσει αποζηµιώσεις. Ειδικότερα η Γερµανία πήρε ευρωπαϊκά χρήµατα -δηλαδή µε αναλογική συνεισφορά όλων των χωρών- για να αντιµετωπίσει το κόστος της συνένωσης των δύο Γερµανιών. Το κόστος αυτό, υπέρογκο, άφησε µεγάλο άνοιγµα στα δηµοσιονοµικά της Γερµανίας και έλλειµµα, το οποίο καλύφθηκε µε αλχηµείες σαν και αυτές που οι Γερµανοί κατηγορούν την Ελλάδα ότι έκανε για να µπει στην ΟΝΕ.
Κατόπιν τούτου η Γερµανία δεν νοµιµοποιείτο την περίοδο της κρίσεως να αρνηθεί την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη σε οποιαδήποτε άλλη χώρα-µέλος της ΕΕ µε πρόβληµα, κυρίως δε στην Ελλάδα, προς την οποία φέρθηκε µε σκληρότητα. Όταν µάλιστα το πρόβληµα δεν είχε επιφέρει ζηµία στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως ο γερµανικός πόλεµος.
Η Γερµανία το 2008, όταν άρχισε η κρίση, είχε δηµόσιο χρέος 2 τρισεκατοµµύρια ευρώ. Ορισµένα δε κρατίδια είχαν χρέος µεγαλύτερο από το ελληνικό.
Και στα δικά µας τώρα, έστω και αν είναι ένα κακό παρελθόν. Η Γερµανία έχει λάβει πολλά λεφτά πίσω από την Ελλάδα, είτε µέσω εισαγωγών γερµανικών προϊόντων είτε µέσω της προµήθειας του 40% των ελληνικών εξοπλισµών και συµµετοχής στην κατασκευή σχεδόν ολόκληρου του οδικού δικτύου µας. Και µας χρωστάει, πέραν των πολεµικών αποζηµιώσεων -κοστολογηµένων από τους συµµάχους-, το δάνειο που πήρε ετσιθελικά, ως χώρα κατοχής, από την Ελλάδα. Για τις ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις αυτές της Γερµανίας έχει γράψει βιβλία και σειρά άρθρων ο αείµνηστος καθηγητής των Οικονοµικών Άγγελος Αγγελόπουλος.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 15/02/2025
Και έτσι επιβεβαιώνεται αυτό που αρκετοί ιστορικοί αναλυτές είχαν αρχίσει να λένε όταν ξέσπασε η οικονοµική κρίση προ ετών: η Γερµανία έκανε δύο πολέµους για να κυριαρχήσει στην Ευρώπη και όχι µόνο τους έχασε αλλά καταστράφηκε και η ίδια.
Κινδυνεύει να πάθει το ίδιο µε τον οικονοµικό πόλεµο που έχει αρχίσει. Την αποµυθοποίηση της Γερµανίας -που µπορεί να οδηγήσει σε επαλήθευση της πρόβλεψης- την έχουν κάνει οι ίδιοι οι Γερµανοί!
Αν ανατρέξει κανείς στα αρχεία του περιοδικού «Σπίγκελ», διά της αναζήτησης µέσω του διαδικτύου, µπορεί να βρει µία εµπεριστατωµένη ανάλυση του Στέφαν Κάιζερ, στην οποία αναφέρεται ότι «κακώς θεωρούν τη Γερµανία, ακόµη και οι αγορές, παράδεισο σταθερότητας και, για αυτό, αποτελεί ιδανικό µοντέλο για όλες τις χώρες του Νότου που ταλαιπωρούνται από τα χρέη.
Αν κάποιος ψάξει -αναφέρει η ιστοσελίδα του περιοδικού-, θα δει ότι η Γερµανία έχει χρέος που είναι σηµαντικά υψηλότερο από το 60% που ορίζει το Σύµφωνο Σταθερότητας, και το οποίο αναφέρουν συνεχώς οι Γερµανοί όταν θέλουν να επιπλήξουν τις χώρες του Νότου. Το µόνο στοιχείο που πραγµατικά δικαιολογεί την εµπιστοσύνη στα δηµοσιονοµικά της Γερµανίας είναι το χαµηλό της πήρε ευρωπαϊκά χρήµατα -δηλαδή µε αναλογική συνεισφορά όλων των χωρών- για να αντιµετωπίσει το κόστος της συνένωσης των δύο Γερµανιών.
Το κόστος αυτό, υπέρογκο, άφησε µεγάλο άνοιγµα στα δηµοσιονοµικά της Γερµανίας και έλλειµµα, το οποίο καλύφθηκε µε αλχηµείες σαν και αυτές που οι Γερµανοί κατηγορούν την Ελλάδα ότι έκανε για να µπει στην ΟΝΕ.
Κατόπιν τούτου η Γερµανία δεν νοµιµοποιείτο την περίοδο της κρίσεως να αρνηθεί την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη σε οποιαδήποτε άλλη χώρα-µέλος της ΕΕ µε πρόβληµα, κυρίως δε στην Ελλάδα, προς την οποία φέρθηκε µε σκληρότητα. Όταν µάλιστα το πρόβληµα δεν είχε επιφέρει ζηµία στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως ο γερµανικός πόλεµος.
Η Γερµανία το 2008, όταν άρχισε η κρίση, είχε δηµόσιο χρέος 2 τρισεκατοµµύρια ευρώ.
Ορισµένα δε κρατίδια είχαν χρέος µεγαλύτερο από το ελληνικό. Και στα δικά µας τώρα, έστω και αν είναι ένα κακό παρελθόν. Η Γερµανία έχει λάβει πολλά λεφτά πίσω από την Ελλάδα, είτε µέσω εισαγωγών γερµανικών προϊόντων είτε µέσω της προµήθειας του 40% των ελληνικών εξοπλισµών και συµµετοχής στην κατασκευή σχεδόν ολόκληρου του οδικού δικτύου µας. Και µας χρωστάει, πέραν των πολεµικών αποζηµιώσεων -κοστολογηµένων από τους συµµάχους-, το δάνειο που πήρε ετσιθελικά, ως χώρα κατοχής, από την Ελλάδα.
Για τις ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις αυτές της Γερµανίας έχει γράψει βιβλία και σειρά άρθρων ο αείµνηστος καθηγητής των Οικονοµικών Άγγελος Αγγελόπουλος. ένα µεγαλόπρεπο Afro Look που µετατρέπεται σε φαλάκρα. Η Αµερική τότε φρόντισε να µη θέσει κανείς από τους συµµάχους αξιώσεις για αποζηµίωση. Σε σχέση µε την οικονοµική επιφάνεια της χώρας, η Γερµανία είναι ο µεγαλύτερος αµαρτωλός της νεότερης οικονοµικής ιστορίας. Η Γερµανία µέχρι το 1999, που ψηφίστηκε ο σχετικός απαγορευτικός νόµος, διευκόλυνε τα λαδώµατα -παγκοσµίως- προκειµένου να λαµβάνουν δουλειές στο εξωτερικό γερµανικές επιχειρήσεις. Το 1990 είχαµε επίσης µία στάση πληρωµών.
Ο τότε καγκελάριος Κολ αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συµφωνία του Λονδίνου του 1953, που προέβλεπε επαναδιαπραγµάτευση των γερµανικών αποζηµιώσεων σε περίπτωση επανένωσης των Γερµανιών. Το γερµανικό οικονοµικό θαύµα έγινε δυνατό αποκλειστικά και µόνο επειδή δεν αναγκάστηκε η Γερµανία να πληρώσει αποζηµιώσεις. Ειδικότερα η Γερµανία έλλειµµα...
Ο λόγος που µειώνεται το γερµανικό έλλειµµα είναι τα µεγάλα φορολογικά έσοδα που οφείλονται στην ισχυρή οικονοµία που ανεβάζει το ΑΕΠ. Και επειδή το έλλειµµα υπολογίζεται έναντι του ΑΕΠ, φαίνεται να πέφτει. Άρα δεν έχει να κάνει µε εξοικονόµηση και πειθαρχία». Πάει όµως και αυτό το πλεονέκτηµα, διότι και το έλλειµµα είναι αυξηµένο και η ισχυρή οικονοµία είναι ένα παρελθόν.
Αλλά και ο Γερµανός καθηγητής Ιστορίας της Οικονοµίας Άλµπρεχτ Ριτσλ είχε περιγράψει γλαφυρά πως η Γερµανία έχει χρεοκοπήσει τρεις φορές και την έχουν διασώσει.
Ανέφερε χαρακτηριστικώς ο Γερµανός καθηγητής: Η Γερµανία τον τελευταίο αιώνα έχει χρεοκοπήσει τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωµών στη δεκαετία του ’30, ανακουφίστηκε από τις ΗΠΑ µε ένα «κούρεµα», που ισοδυναµεί µε ένα µεγαλόπρεπο Afro Look που µετατρέπεται σε φαλάκρα. Η Αµερική τότε φρόντισε να µη θέσει κανείς από τους συµµάχους αξιώσεις για αποζηµίωση. Σε σχέση µε την οικονοµική επιφάνεια της χώρας, η Γερµανία είναι ο µεγαλύτερος αµαρτωλός της νεότερης οικονοµικής ιστορίας.
Η Γερµανία µέχρι το 1999, που ψηφίστηκε ο σχετικός απαγορευτικός νόµος, διευκόλυνε τα λαδώµατα -παγκοσµίως- προκειµένου να λαµβάνουν δουλειές στο εξωτερικό γερµανικές επιχειρήσεις. Το 1990 είχαµε επίσης µία στάση πληρωµών.
Ο τότε καγκελάριος Κολ αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συµφωνία του Λονδίνου του 1953, που προέβλεπε επαναδιαπραγµάτευση των γερµανικών αποζηµιώσεων σε περίπτωση επανένωσης των Γερµανιών.
Το γερµανικό οικονοµικό θαύµα έγινε δυνατό αποκλειστικά και µόνο επειδή δεν αναγκάστηκε η Γερµανία να πληρώσει αποζηµιώσεις. Ειδικότερα η Γερµανία πήρε ευρωπαϊκά χρήµατα -δηλαδή µε αναλογική συνεισφορά όλων των χωρών- για να αντιµετωπίσει το κόστος της συνένωσης των δύο Γερµανιών. Το κόστος αυτό, υπέρογκο, άφησε µεγάλο άνοιγµα στα δηµοσιονοµικά της Γερµανίας και έλλειµµα, το οποίο καλύφθηκε µε αλχηµείες σαν και αυτές που οι Γερµανοί κατηγορούν την Ελλάδα ότι έκανε για να µπει στην ΟΝΕ.
Κατόπιν τούτου η Γερµανία δεν νοµιµοποιείτο την περίοδο της κρίσεως να αρνηθεί την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη σε οποιαδήποτε άλλη χώρα-µέλος της ΕΕ µε πρόβληµα, κυρίως δε στην Ελλάδα, προς την οποία φέρθηκε µε σκληρότητα. Όταν µάλιστα το πρόβληµα δεν είχε επιφέρει ζηµία στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως ο γερµανικός πόλεµος.
Η Γερµανία το 2008, όταν άρχισε η κρίση, είχε δηµόσιο χρέος 2 τρισεκατοµµύρια ευρώ. Ορισµένα δε κρατίδια είχαν χρέος µεγαλύτερο από το ελληνικό.
Και στα δικά µας τώρα, έστω και αν είναι ένα κακό παρελθόν. Η Γερµανία έχει λάβει πολλά λεφτά πίσω από την Ελλάδα, είτε µέσω εισαγωγών γερµανικών προϊόντων είτε µέσω της προµήθειας του 40% των ελληνικών εξοπλισµών και συµµετοχής στην κατασκευή σχεδόν ολόκληρου του οδικού δικτύου µας. Και µας χρωστάει, πέραν των πολεµικών αποζηµιώσεων -κοστολογηµένων από τους συµµάχους-, το δάνειο που πήρε ετσιθελικά, ως χώρα κατοχής, από την Ελλάδα. Για τις ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις αυτές της Γερµανίας έχει γράψει βιβλία και σειρά άρθρων ο αείµνηστος καθηγητής των Οικονοµικών Άγγελος Αγγελόπουλος.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 15/02/2025
