Εδώ και χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ουραγός όσον αφορά την επιρροή της στις διεθνείς εξελίξεις. Την αδυναμία της αυτή -η οποία είναι αποτέλεσμα τόσο της χαλαρής δομής της όσο και της έλλειψης ισχυρών και με κύρος πολιτικών προσωπικοτήτων στην ηγεσία της-, την επιβεβαίωσαν οι πρόσφατες εξελίξεις που αφορούν την Ουκρανία. Εξελίξεις από τις οποίες οι δύο μεγάλες δυνάμεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία, ως εισβολέας, παρέκαμψαν με εμφατικό τρόπο την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά προφανέστατα με την ανοχή ή και τη συγκατάθεση της Ρωσίας οι Ηνωμένες Πολιτείες έριξαν στην Ευρώπη την ευθύνη και το βάρος -που συνεπάγεται ασφαλώς και οικονομικές επιβαρύνσεις-, της ασφάλειας και της ανοικοδόμησης της Ουκρανίας!

Επιπλέον, η αμερικανική πλευρά γράφοντας στα παλιά της υποδήματα την Ευρώπη, όσον αφορά τις θέσεις της στο Ουκρανικό, αποδέχεται τις διά των όπλων κατακτήσεις από τη Ρωσία ουκρανικών εδαφών, καθώς θεωρεί ανεδαφική οποιαδήποτε επιστροφή στο καθεστώς των συνόρων πριν από τη ρωσική εισβολή!

Αλλά δεν σταματούν εκεί οι αμερικανικές «σφαλιάρες» στην αδύναμη Ευρώπη. Είναι σαφής η υποστήριξη από τις ΗΠΑ της θέσης τους όσον αφορά το ΝΑΤΟ. Όπως είπε ο νέος Αμερικανός υπουργός Άμυνας στους ομολόγους του του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ δεν έχουν πλέον ως κύριο επίκεντρο της πολιτικής τους την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Κάτι που σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να σηκώσουν το οικονομικό βάρος της αμυντικής τους επάρκειας και ικανότητας και δεν θα πρέπει στο εξής να τα περιμένουν όλα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πράγμα το οποίο σημαίνει, σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς, ότι θα πρέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση εν τω συνόλω της να δαπανήσει ένα ποσό που αγγίζει τα 3 τρισεκατομμύρια ευρώ, αν θέλει να αποκαταστήσει την αμυντική αυτοδυναμία της. Με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται για τις πολιτικές σε θέματα κοινωνικής πρόνοιας για τους ευρωπαϊκούς λαούς, καθώς τεράστια ποσά θα κατευθύνονται για εξοπλισμούς. Έτσι, οι Ευρωπαίοι θα κατανοήσουν και τι εστερείτο τόσα χρόνια η Ελλάδα λόγω των δικών της εξοπλισμών, στους οποίους αναγκαζόταν εξαιτίας της συνεχούς τουρκικής απειλής. Αλλά δεν είναι μόνο το Ουκρανικό, που η Ευρώπη αναγκάζεται να παρακολουθεί αμέτοχη -για την ακρίβεια να την παρακάμπτουν- τις εξελίξεις στον υπόλοιπο κόσμο.

Στο Μεσανατολικό, και ιδιαίτερα στο θέμα των Παλαιστινίων, οι Ηνωμένες Πολιτείες ασκούν, μονομερώς, με την ισχύ τους και με την ανοχή της Μόσχας τη δική τους πολιτική. Και είναι προφανές ότι οι αδύναμες ευρωπαϊκές ηγεσίες θα εξακολουθήσουν να παρακολουθούν ως απλοί παρατηρητές τα όσα θα συντελούνται στον υπόλοιπο κόσμο, μέχρις ότου ξαναβρεί η ΕΕ την ισχύ της, που είναι αμφίβολο αν ποτέ είχε τέτοια ισχύ, από τότε μάλιστα που ξεχείλωσε…

*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή» στις 17/02/2025