Η δημοκρατία είναι ένα δύσκολο πολίτευμα. Κι αυτό, διότι έχει κανόνες που πρέπει να τηρούνται. Αν όμως εφαρμόζεται σε έναν λαό που, όπως έλεγε ο Παπαρρηγόπουλος, δεν θέλει να κυβερνηθεί, τότε ασφαλώς προκύπτουν συγκεκριμένες δυσκολίες στη λειτουργία της δημοκρατίας. Διότι δεν αρκεί η κατά τετραετία ή και νωρίτερα εκλογή από τον λαό αυτών που θέλουν να τον κυβερνήσουν για να λες ότι λειτουργεί η δημοκρατία στη χώρα. Την έννοιά της την προσδιορίζει και η στάση όχι μόνο των πολιτικών αλλά και των πολιτών. Αν ακολουθούν τους κανόνες της, τότε πιστεύουν στην έννοιά της. Διαφορετικά, ρέπουν προς τον φασισμό. Το διαπιστώνουμε αυτές τις μέρες με αφορμή την τραγική υπόθεση των Τεμπών, που ορισμένοι θεωρούν ότι -όπως είπε και η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου-, πρέπει να επιστρέψουμε στην αυτοδικία, στον μεσαίωνα και τα λαϊκά δικαστήρια. Διότι, προφανώς τους ανησυχεί η αποκάλυψη από τις δικαστικές Αρχές των πραγματικών αιτίων και των βασικών υπευθύνων του δυστυχήματος. Και διότι αυτό που επιδιώκουν είναι, υποκινούμενοι από ανερμάτιστους πολιτικούς αρχηγούς -συνέπεια μιας γενικότερης παρακμής του πολιτικού συστήματος σε σχέση με το πολιτικό παρελθόν της χώρας-, να υπάρξει αποτέλεσμα πολιτικό. Δηλαδή, που να καταδικάζεται σώνει και καλά μία κυβέρνηση. Χωρίς να περιμένουν τα τελικά πορίσματα που θα αποκαλύπτουν κιόλας αν πρέπει να καταδικαστεί, αν αναδεικνύονται οι δικές της ευθύνες, τις οποίες πάντως οι αναζητούντες δικαιοσύνη τις απομονώνουν από τις τεράστιες ευθύνες των προηγούμενων, που ξεθεμελίωσαν τους ελληνικούς σιδηροδρόμους.

Για τους αδίκως χαμένους των Τεμπών δεν χωρεί κανένας συμψηφισμός. Απλώς, σε στιγμές νηφαλιότητας είναι λογικό να ανακύπτει το ερώτημα για την κατάληξη των ερευνών άλλων τραγωδιών με περισσότερους νεκρούς και τις πολιτικές ευθύνες τότε. Με αυτά τα δεδομένα, που επιβεβαιώνει ο καθημερινός βίος μας ως Ελλήνων, και μάλιστα με συγκεκριμένα παραδείγματα, μπορούμε να πούμε ότι την έννοια της δημοκρατίας, μάλλον, λάθος την έχουν κατανοήσει οι άλλοι λαοί. Άλλωστε, πώς είναι δυνατόν να γνωρίζουν αυτοί, καλύτερα από τη χώρα που τη γέννησε, τι είναι δημοκρατία; Προφανώς, πρόκειται για άλλη μία διαστροφή του προηγμένου δυτικού κόσμου. Να δώσω ένα παράδειγμα: Αυτοί πιστεύουν εσφαλμένα ότι δημοκρατία είναι ο λόγος της πλειοψηφίας. Αντιθέτως, η πραγματική έννοια της δημοκρατίας βρίσκεται -όπως φανερώνει η χώρα μας-, στη δύναμη των μειοψηφιών. Όσο πιο ισχνές είναι τόσο πιο ισχυρές αποδεικνύονται. Και καλά κάνουν… Για φαντασθείτε να επικρατούσε ό,τι θέλει η πλειοψηφία. Οι λίγοι δεν θα είχαν στον ήλιο μοίρα. Ενώ έτσι, με αυτό το μοντέλο (σύγχρονης) δημοκρατίας που έχουμε καθιερώσει, ουσιαστικά προ στατεύουμε τους αδυνάτους. Όσο για τους πολλούς; Τι φταίει η δημοκρατία; Ας γίνουν και αυτοί μειοψηφία, για να βολευτούν…

*Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή»