Διανύουμε την περίοδο της Αποκριάς. Χρόνο με τον χρόνο μένουμε με την εντύπωση πως λες και οι γιορτινές μέρες αυτές φθίνουν. Τις θυμόμαστε κυρίως από τις βιτρίνες κάποιων συνοικιακών καταστημάτων εποχικών ειδών, που αυτή την περίοδο τις αλλάζουν και από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα με τα λαμπιόνια περνάνε στις φανταχτερές στολές - που και αυτές δεν θυμίζουν τις στολές του παρελθόντος. Άντε να δεις καμιά στολή καουμπόη ή μαρκησίας χωμένες σε κάποια γωνιά.

Τη μόδα της μεταμφίεσης την επιβάλλει πια η τηλεόραση. Που σε καλεί να μασκαρευτείς -αν έχεις όρεξη γιατί και αυτή φθίνει- σε Μπάτμαν σε Σπάιντερμαν ή με εκείνη την απίθανη στολή που φορούσαν σε ένα τραγικό γιαπωνέζικο σίριαλ, αν δεν κάνω λάθος, το «Squid Game», το «Καλαμάρι», τηλεοπτική σειρά επιβίωσης, υποτίθεται, αλλά αυτοκαταστροφής, η οποία οδήγησε αρκετούς νέους -ευτυχώς όχι στη χώρα μας- ακόμη και σε αυτοκτονίες.

«Εκσυγχρονίστηκαν» και οι Απόκριες. Πού αυτά που γίνονταν παλιά! Εκατόν ογδόντα έξι δημόσιοι χοροί είχαν γίνει, τέτοιες εποχές, μόνο στη Αθήνα, το 1952, μας θυμίζει ο Γιάννης Καιροφύλας, παλιός Αθηναίος φανατικός της ιστορίας της πρωτεύουσας. Ίσως μια γεύση του παρελθόντος, με την αίγλη του κεφιού, να μας τη δίνουν οι παραδοσιακές φωτογραφίες, με τις περίεργες μάσκες και τα πολύχρωμα ντόμινο της γιορτής στην όλο και περισσότερο βυθιζόμενη Βενετία. Αναφερόμαστε σε μάσκες και μελαγχολούμε.

Όχι γιατί δεν έχουμε να φορέσουμε καμιά από εκείνες τις βενετσιάνικες, τις χρυσές, κατά προτίμηση, με το ράμφος πουλιού… Αλλά γιατί σήμερα όταν μιλάμε για μάσκες εννοούμε αυτές της μεγάλης προστασίας που πιάνουν πίσω από τα αυτιά και θαμπώνουν τα γυαλιά σου, αν είσαι διοπτροφόρος.

Και πράγματι, γινόμαστε αγνώριστοι, αλλά, βρε αδελφέ, όχι γι’ αυτόν τον λόγο του μασκαρέματος, αλλά για τα μικρόβια που μας απειλούν. Τελικά, με τις αναγκαστικές μάσκες που δεν τις αγοράζουμε από τα καταστήματα εποχικών ειδών αλλά από τα φαρμακεία, ζούμε ένα είδος Αποκριάς όλο τον χρόνο, με μελαγχολικούς, προβληματισμένους και φοβισμένους «μασκαράδες».

Με ψυχολογικούς καταναγκασμούς που επιβάλλει ο διαρκής φόβος και που υπήρξαν η αφορμή ή η αιτία να εκδηλωθούν τα πιο απάνθρωπα πάθη και ο σκοτεινός κόσμος τον οποίο κρύβει μέσα του ο άνθρωπος. Ο πραγματικός μασκαράς…

Διότι με όσα συμβαίνουν γύρω μας και, δυστυχώς, είναι περιεχόμενα του αστυνομικού δελτίου, είναι βέβαιο ότι από την πανδημία και μετά πολλά άλλαξαν. Και, κυρίως, όπως προαναφέρθηκε, έπεσαν οι μάσκες που κάλυπταν τα πραγματικά απωθημένα του ανθρώπου.

Έχουν πέσει όμως και κάποιες μάσκες όχι μόνο της κοινωνίας αλλά και του συγκεκαλυμμένου καθωσπρεπισμού στον χώρο της πολιτικής. Και έτσι, προβάλλεται από ορισμένους, συγκεκριμένης ιδεολογίας, ένα απεχθές πρόσωπο, πιο τρομακτικό από τη μάσκα που είχαν φροντίσει να φορέσουν…

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 21/02/2025