Στην πολιτική δεν χωρούν συναισθηµατισµοί. Ιδίως δε στην εξωτερική πολιτική που ακολουθούν οι µεγάλες δυνάµεις. Το γράφουµε αυτό διότι διατυπώνεται ένας προβληµατισµός στην Αθήνα, δεδοµένου ότι σύµµαχες χώρες της Ελλάδας διαθέτουν, έναντι τιµήµατος βεβαίως, στρατιωτικό εξοπλισµό στη γείτονα Τουρκία.

Κατ’ αρχάς µπορεί να είναι δικαιολογηµένος ο προβληµατισµός, δεδοµένου ότι δεν συνορεύουµε µε το… Λουξεµβούργο αλλά µε µία χώρα που έχει πάγια τακτική στην εξωτερική πολιτική τον αναθεωρητισµό. Και τη Μεγάλη Ιδέα της να ξαναγίνει Οθωµανική Αυτοκρατορία. Μία τακτική που κατά καιρούς προκαλεί εντάσεις και προβληµατισµό για το ενδεχόµενο ακόµη και ενός θερµού επεισοδίου, µε ό,τι αυτό και αν συνεπάγεται για µία απευκταία συνέχεια.

Από την άλλη πλευρά, επανερχόµενοι στην εν προλόγω διαπίστωση ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν συναισθηµατισµοί, θα πρέπει να επισηµάνουµε ότι πάγια τακτική των ισχυρών κρατών και ιδιαιτέρως εκείνων που διαθέτουν µία ανάλογη σε ισχύ αµυντική βιοµηχανία είναι να προσπαθούν να πωλούν τα προϊόντα αυτής της βιοµηχανίας τους στο εξωτερικό.

Και δεν υπήρξε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όταν κορυφώθηκε η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις εξαιτίας και της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ξένος ηγέτης µεγάλης χώρας που να επισκέφθηκε την Ελλάδα και στην ατζέντα του να µην είχε εγγράψει ως θέµα την πώληση στρατιωτικού υλικού στη χώρα µας. Πολύ περισσότερο καθώς εγνώριζαν τις εξοπλιστικές ανάγκες µας αλλά και τα προβλήµατα που είχαµε -και έχουµε- µε την Τουρκία, γεγονός που προϋπέθετε δύο τινά: πρώτον, να διαθέτουµε εξοπλιστική επάρκεια και, δεύτερον, να µην είναι µεγάλη η υπεροπλία της Τουρκίας.

Οι παλαιότεροι θα ενθυµούνται ασφαλώς τη γνωστή στο παρελθόν περίφηµη αναλογία 7 προς 10 της αµερικανικής στρατιωτικής βοήθειας προς την Ελλάδα και την Τουρκία. Υπό την έννοια ότι παρεχόταν στη χώρα µας το 70% της βοήθειας που η Αµερική παρείχε προς την Τουρκία. Μία αναλογία την οποία πάντοτε η Ελλάδα και επί σειράν ετών επιχειρούσε να τη διατηρήσει µε νύχια και µε δόντια. Ήταν οι εποχές που η Ουάσινγκτον ελάµβανε σοβαρά υπ’ όψιν τη γεωγραφική καιριότητα της Τουρκίας στην περιοχή αλλά και τη θέση της ως συµµάχου της, µέχρις ότου οι Τούρκοι απέδειξαν και στους Αµερικανούς ότι δεν µπορεί να θεωρούνται αξιόπιστοι σύµµαχοι. Για αυτό άλλωστε τα τελευταία χρόνια αυξήθηκαν -συντελούντων και των αυξηµένων προβληµάτων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής αλλά και της ρωσικής πολιτικής- ποσοτικά και ποιοτικά οι αµερικανικές βάσεις στην Ελλάδα.

Κατά τα άλλα, δεν πρέπει να ξενίζει η τακτική των πλασιέ που χρησιµοποιούν οι ξένες χώρες όσον αφορά τα στρατιωτικά προϊόντα που παράγουν. Το ίδιο στη θέση τους ενδεχοµένως να κάναµε και εµείς. Θέλουν τις συµµαχίες τους να διατηρούνται, αλλά παράλληλα θέλουν και να αυξάνουν τις πωλήσεις τους, όχι µόνο για να συντηρούνται οι βιοµηχανίες τους αυτές αλλά και για να ρέει χρήµα στη χώρα από τις συγκεκριµένες εξαγωγές τους.

Από την άλλη πλευρά, στην αξιολόγηση των συµµάχων τους λαµβάνουν υπ’ όψιν και ποιοι είναι οι σταθεροί και άρα οι δεδοµένοι. Υπό την έννοια αυτή, είναι µάλλον δυσχερής η δυνατότητα πίεσης από την πλευρά µας ώστε να τους αποτρέψουµε να πωλούν στρατιωτικό υλικό προς µία χώρα που κατά τα άλλα µάς απειλεί.

Έτσι είµαστε αναγκασµένοι να µετέχουµε σε έναν εξοπλιστικό ανταγωνισµό - και από µειονεκτική θέση, διότι η Τουρκία έχει περισσότερο ανεπτυγµένη αµυντική βιοµηχανία, µε συνεργασίες µάλιστα µε τις χώρες που παράγουν τον αµυντικό εξοπλισµό που προµηθεύονται. Και ο ανταγωνισµός αυτός στερεί τη χώρα µας από πόρους που διαφορετικά θα κατευθύνονταν σε πολιτικές κοινωνικής πρόνοιας. Κάτι που δεν ενδιαφέρει ιδιαιτέρως τους πωλητές που είναι φυσικό να κοιτούν το δικό τους οικονοµικό συµφέρον. Και όχι µόνο.

Για παράδειγµα, στις προηγούµενες δεκαετίες, όταν ίσχυε η προαναφερθείσα αναλογία της αµερικανικής βοήθειας προς την Ελλάδα και την Τουρκία και τα πνεύµατα µεταξύ των δύο χωρών ήταν οξυµένα, είχε αποκαλυφθεί ότι οι Αµερικανοί που µπορούσαν να παρέµβουν µε συστάσεις προς την Τουρκία το απέφευγαν. Και άφηναν έτσι να γίνονται παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου από τουρκικά µαχητικά, τα οποία τα αναχαίτιζαν τα ελληνικά, διότι έτσι αµφότερες οι αεροπορίες δύο χωρών της Ατλαντικής Συµµαχίας εξασκούνταν καλύτερα σε αεροµαχίες και αυτό ήταν προς όφελος της πτητικής αποτελεσµατικότητας του ΝΑΤΟ!!! Αυτά έχει η πολιτική…