Στο αποκαλυπτικό βιβλίο «Ο μάγος του Κρεμλίνου» του Τζουλιάνο Ντα Έμπολι, με χρήσιμες διαπιστώσεις για την πολιτική και που αναφέρεται στην άνοδο και τις μέρες του Πούτιν, ο σύγχρονος τσάρος φέρεται να λέει το εξής κάποια στιγμή σε έναν στενό συνεργάτη του: Ξέρεις… Ο πιο αιμοβόρος δικτάτορας είναι ο λαός.

Αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία αυτού του κόσμου, θα διαπιστώσει ότι, πέραν από τις αιμοδιψείς ηγεσίες που έχουν περάσει διαχρονικά από την εξουσία, η παραπάνω φράση του Πούτιν δεν απέχει από την πραγματικότητα. Διότι και οι λαοί, στο όνομα των συμφερόντων τους, δικαίων ή μη, έχουν απαιτήσεις που πολλές φορές ξεπερνούν όρια και που η ικανοποίησή τους θυμίζει ακριβώς αυτή τη μανία ικανοποίησης ενός δικτάτορα. Με όποιο κόστος.

Αυτήν ακριβώς την «αιμοδιψή δικτατορική απαίτηση», κατά Πούτιν, έρχονται να εκμεταλλευτούν στυγνοί όσο και αδίστακτοι δημαγωγοί, που από κανένα καθεστώς δεν λείπουν. Ούτε από το δικό μας. Και όσο πιο απαίδευτος, ακούσια ή εκούσια, είναι ένας λαός τόσο το καλύτερο για τους δημαγωγούς και τους λαϊκιστές. Δύο έννοιες που άλλωστε ταυτίζονται πλήρως.

Ασφαλώς και δεν μπορεί να έχεις απαίτηση από έναν λαό, μία κοινωνία, να συμπεριφέρεται πέραν των συναισθημάτων που τους δημιουργούν συγκεκριμένα γεγονότα και περιστατικά. Την απαίτηση αυτή μπορεί να την έχεις από έναν πολιτικό αλλά όχι από τους πολίτες. Εκείνο που έχεις απαίτηση από αυτούς είναι να μην παρασύρονται από Σειρήνες της πολιτικής, που, όπως έχει αποδειχθεί, δεν επιδιώκουν παρά να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα και όχι του συνόλου. Και είναι άπειρα τα περιστατικά που επιβεβαιώνουν αυτή τη διαπίστωση.

Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι δημαγωγοί και οι λαϊκιστές πολιτικοί είναι ότι τα κέρδη που αποκομίζουν είναι προσωρινά και με ημερομηνία λήξεως. Διότι «ο αιμοβόρος δικτάτορας λαός» είναι ένα γραμμάτιο που απαιτεί να εξοφληθεί και μάλιστα πριν από τη λήξη του. Όταν παρέχει τη συμπάθειά του σε αυτόν που τον παραπλανά, το κάνει πάντοτε έναντι ανταλλάγματος. Και μάλιστα οι απαιτήσεις έναντι αυτού που τον έχει σαγηνεύσει και τον έχει χειραγωγήσει είναι ακόμη πιο επιτακτικές, διότι αντιλαμβάνεται γρήγορα την παραπλάνηση.

Στα ελληνικά πράγματα είναι πολλές οι φορές που έχουμε δει την αφελή παραπλάνηση από πολιτικούς και κόμματα του «δικτάτορα λαού». Αλλά και την τιμωρία τελικά των δημαγωγών. Αυτό άλλωστε είναι το παιγνίδι στις δημοκρατίες, που η ελευθερία επιλογής του «δικτάτορα» είναι και μία δοκιμασία των επιλογών του αυτών. Δοκιμασία που δρα αμφίδρομα. Αυτοί που επιλέγουν γίνονται αδυσώπητοι αν εξαπατηθούν. Και οι εκλεκτοί πάντα πληρώνουν το τίμημα της κοροϊδίας της κοινωνίας. Ένα τίμημα με διάρκεια, καθώς απαιτούνται μεγάλο χρονικό διάστημα και προσπάθεια για την αποκατάσταση. Το βλέπουμε και στα δικά μας…