Ποιος είναι γονιός και δεν έχει επιχειρήσει με τρόμο να έλθει στην θέση όλων αυτών που έχασαν στα Τέμπη τα παιδιά τους; Και ποιος γονιός δεν έχει συναισθανθεί τον άφατο πόνο τους; Γι’ αυτό άλλωστε πλημμύρισαν κόσμο όλες οι πλατείες σε ολόκληρη τη χώρα. Ας αφήσουμε κατά μέρος ότι κάποιοι πολιτικοί αριβίστες επιχείρησαν να εκμεταλλευθούν τη θλίψη των γονιών και τη μνήμη των αδικοχαμένων, προκειμένου να βρουν βατήρα για να πάνε πιο ψηλά, μιας και μέχρι τώρα δεν τους «ψήλωνε» η κοινωνία. Ας δούμε από καθαρά πολιτικά σκοπιά το από δω και πέρα, πέραν βεβαίως του αυτονόητου, που είναι η τιμωρία από τη Δικαιοσύνη κάθε υπεύθυνου για το τραγικό δυστύχημα αλλά και για τις αβελτηρίες ετών.

Να δούμε τη συνέχεια από πολιτική σκοπιά. Κι αυτό διότι συγκεντρώθηκε και σε συμπαράσταση αλλά και για να διαμαρτυρηθεί για το πώς λειτουργεί το κράτος ένας ολόκληρος λαός. Σε συγκεντρώσεις που δεν είχαμε ξαναδεί στο παρελθόν! Αυτή η πάνδημη σύναξη κάτι σημαίνει. Και είναι ένα μήνυμα που στέλνει στην κυβέρνηση. Το μήνυμα έχει τρεις πτυχές. Η μία είναι να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Η άλλη να γίνουν όσα δεν έχουν γίνει μέχρι τώρα ώστε οι μετακινήσεις με τα δημόσια μέσα μεταφοράς -πολύ περισσότερο με τον σιδηρόδρομο, που «πρωταγωνίστησε» στο δράμα- να γίνουν ασφαλείς. Η τρίτη πτυχή του μηνύματος είναι να διερευνήσει η κυβέρνηση τι ακριβώς διαθέσεις απέναντί της έχει ένας κόσμος που πλημμύρισε τις πλατείες και που προφανώς έχει και κάποιο άλλο αίτημα, πέραν των αιτημάτων που περιλαμβάνονται στις δύο παραπάνω από τις τρεις πτυχές του μηνύματος.

Αυτή την τελευταία απαίτηση του κόσμου έναν τρόπο έχουν η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός να τη διερευνήσουν επί πραγματικής βάσεως και όχι με βάση τις κατά καιρούς έρευνες που είναι ευνοϊκές γι’ αυτούς σε σχέση με το τι λέει η κοινωνία για τους άλλους. Και ο τρόπος αυτός είναι η προσφυγή στις κάλπες.

Αυτή η διαδικασία δεν είναι μόνο για να μάθει η κυβέρνηση τις απέναντί της προθέσεις του κόσμου. Θα τεθεί και ένας ολόκληρος κόσμος προ των δικών του ευθυνών για το τι πραγματικά θέλει και κυρίως ποιος άλλος πιστεύει ότι αναλαμβάνοντας την εξουσία θα τους εξασφαλίσει καλύτερο σιδηρόδρομο και γενικά καλύτερες μεταφορές, πέραν ίσως και των καλύτερων συνθηκών διαβίωσης.

Ακριβώς λοιπόν επειδή στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα, την έξοδο από αυτά δεν την αποφασίζουν μόνοι τους οι πολιτικοί αλλά και ο λαός, που κολακεύεται να θεωρείται κυρίαρχος. Θα έχει έτσι την ευκαιρία να πάρει, εμμέσως μεν σαφέστατα δε, τις τύχες του στα χέρια του, επιλέγοντας τον ικανότερο και όχι «δολοφόνους», όπως πολλοί λένε τους σημερι νούς κυβερνήτες του…