Πριν από χρόνια ο µέγας ∆ιονύσης Σαββόπουλος είχε γράψει ένα τραγούδι για το οποίο λίγο θύµωσα, διότι ως Ελλην δεν ανεχόµουν να µε κατατάσσει στους «κωλοέλληνες», όπως έλεγε το τραγούδι εκείνο. Τι δουλειά έχω εγώ, σκέφτηκα, όπως ενδεχοµένως και πολλοί άλλοι συµπατριώτες µου, και να µε συνδέει µε οπίσθια, ενίοτε βροµερά.

∆εν ξέρω γιατί µου ήλθε πάλι, τυχαία, αυτό το τραγούδι στο µυαλό και ετοιµάστηκα πάλι να φουντώσω, αλλά, ω του θαύµατος, λες και η µοίρα το έκανε επίτηδες για να µε δοκιµάσει, και βλέπω έναν τύπο µε µια αµαξάρα να παρκάρει µπροστά σε ράµπα για ΑµεΑ. Και σαν να µην έφτανε αυτό, βλέπω και έναν άλλο τύπο σε µηχανάκι µε το ένα χέρι να κρατά τη φραπεδιά και γερµένο τον λαιµό για να στηρίζει το κινητό του -καθότι µίλαγε εκείνη την ώρα και να κάνει σφήνες ανάµεσα στα αυτοκίνητα. ∆εν µπορεί, λέω, κάποια δοκιµασία περνάω, διότι τριτώνει το κακό, καθώς µια κυρία οδηγός κατευθύνει µια µεγαλοπρεπή µούντζα σε πεζό, επειδή αυτός περνούσε από κανονική διάβαση και την ανάγκασε να φρενάρει. Α, ρε, µεγάλε ∆ιονύση, σκέφτηκα, τι προφήτης ήσουν...

Αν θυµάµαι καλά, σε εκείνο το τραγούδι σέρνει και άλλα στους συµπατριώτες του ο Σαββόπουλος, µε αφορµή κάποια σκανδαλώδη πολιτικά γεγονότα της εποχής, όταν είχε γράψει το τραγούδι. ∆εν ξέρω αν είχε υπ’ όψιν του και την ιδιοσυγκρασία των συµπατριωτών του ή ήταν τελείως παρορµητικό το τραγούδι, και κυρίως οι στίχοι, γι’ αυτά που έβλεπε ή διαπίστωνε. ∆ιότι εδώ που τα λέµε -τα σκέφτηκε ή όχι ο τραγουδοποιός ∆ιονύσης- είµαστε λαός στον οποίο κυριαρχεί το συναίσθηµα σε τέτοιο φανατικό βαθµό, που του ακυρώνει τη λογική. Και βεβαίως αυτό δεν τον αφήνει να κρίνει τα πράγµατα ψύχραιµα. Με αποτέλεσµα κάποιοι που τον έχουν ψυχολογήσει, διαπιστώνοντας αυτή την αδυναµία, να τον θεωρούν εύκολο στο µανουβράρισµα. Στη χρησιµοποίησή του. Στη χειραγώγησή του κατά πώς αυτό τους συµφέρει.

Θα µου πείτε κάποια στιγµή αυτός ο λαός µετανιώνει και επανέρχεται στο κεφάλι του η λογική. Συνήθως, όµως, είναι αργά και η ζηµιά έχει γίνει. Ζηµιά σε βάρος του. ∆ιότι αυτοί που τον εκµεταλλεύονται δεν έχουν κατά νου το δικό του συµφέρον, αλλά το δικό τους. Μπορεί, εποµένως, όταν ο λαός αυτός συνέρχεται, να την πληρώνουν και «οι διαχειριστές του» και τότε είναι αυτοί που αργούν να σηκώσουν πάλι κεφάλι.

Μου ξαναήλθε πάλι αυτή η τάση για πολιτική αµπελοφιλοσοφία και θυµήθηκα και τον ∆ιονύση µε όλα όσα έχουν συµβεί τους τελευταίους µήνες. Και λυπήθηκα για τον συναισθηµατισµό που δεν συνοδεύεται και από λογική. Και σαν να µην έφταναν όλα αυτά, µου ήλθε και µια άλλη φλασιά: Να δεις που θα ξεπηδήσει και άλλο κόµµα σε λίγο...