Συνέβησαν δύο περιστατικά με πρωταγωνιστές μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Μέλη τα οποία υποτίθεται ότι και αυτά, αλλά βεβαίως και οι λοιποί συνάδελφοί τους, θεωρητικώς τουλάχιστον, πρέπει να αποτελούν πρότυπα για την ελληνική κοινωνία.

Ο ένας εξ αυτών, διαγραφείς μάλιστα από το κόμμα του, έκανε μία προτροπή σε γυναίκα πολιτικό αρχηγό κόμματος - μία «προτροπή» από αυτές που θίγουν τη μητρότητα, την υψίστης σημασίας λειτουργία των θηλέων. Ήταν μία άκρως προσβλητική αναφορά στο πρόσωπο της πολιτικής αρχηγού, που παρέπεμπε στην παλαιών εποχών προσβλητική, για την προσωπικότητα, «σύσταση» ανδρών οδηγών προς γυναίκες οδηγούς: «Άντε να πλύνεις κανένα πιάτο»!!! Αυτό το περιστατικό συνέβη εντός του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Το άλλο εκτός. Και συγκεκριμένα στην Εθνική Πινακοθήκη, όπου βουλευτής ακραίου δεξιού κόμματος κατέστρεψε πίνακες που απεικόνιζαν την Παναγία, ασφαλώς σε επίσης προσβλητικές απεικονίσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο δράστης είναι απολύτως καταδικαστέος, όχι βεβαίως διότι κατέστρεψε ένα… αριστούργημα - φρικαλέο ήταν και από πλευράς νοήματος αλλά και αισθητικής. Αλλά διότι συνιστά βίαιη αντίδραση που παραπέμπει σε αυτοδικίες, στο δίκαιο του όχλου, στην υπερίσχυση του ατομικού δικαίου και της άποψης και σε κάθε άλλη αντίδραση που διαμορφώνει μια κοινωνία ζούγκλας.

Ειδικά αυτό το συμβάν είναι που δικαιολογεί το ερώτημα το οποίο θέτει στο βιβλίο του ο Ζαν Ντανιέλ: «Ο Θεός είναι φανατικός;»… Όπως προαναφέρθηκε, και τα δύο περιστατικά μπορεί να αποτελούν και πρότυπα συμπεριφοράς για ορισμένους απερίσκεπτους της κοινωνίας μας.

Και θα μπορούσαν να τους δικαιολογήσουν οποιαδήποτε ανάλογη συμπεριφορά. Αφού το κάνει αυτός, ένας εκλεγμένος από εμάς, γιατί, δηλαδή, να μην μπορούμε να κάνουμε κι εμείς κάτι ανάλογο; Μπορεί, άραγε, τα όσα συνέβησαν με πρωταγωνιστές τα δύο αυτά μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου να αντιπροσωπεύουν και το συνολικό επίπεδο της σημερινής Βουλής; Ασφαλώς όχι, και θα ήταν άδικο.

Όπως άδικο θα ήταν απέναντι στους εχέφρονες πολίτες της ελληνικής κοινωνίας, αν υποστηριζόταν πως το σημερινό επίπεδο της Βουλής είναι το καλύτερο από της συστάσεώς της. Και στην προδικτατορική Βουλή, όταν τα πνεύματα ήταν ιδιαίτερα οξυμένα, συνέβαιναν περιστατικά έντονων αντεγκλήσεων και ενίοτε εκτοξεύονταν και ύβρεις.

Όμως, τα Κοινοβούλια εκείνων των εποχών διατηρούσαν κάποιο επίπεδο κοινοβουλευτικού λόγου, που όσοι σήμερα έχουν διαβάσει από ιστορικό ενδιαφέρον τις συνεδριάσεις εκείνες ασφαλώς και θα είναι σε θέση να κάνουν τις σχετικές συγκρίσεις. Μου έλεγε βουλευτής τον οποίο έχουν προσβάλει βάναυσα μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ότι αυτή είναι η σημερινή κοινωνία και πόσο έχει παρακμάσει. Ναι. Έτσι είναι, αν κρίνουμε από την ακραία συμπεριφορά της σε αρκετές περιπτώσεις. Μόνο που, όπως προαναφέρθηκε, τα παραδείγματα που επηρεάζουν την κοινωνία διαμορφώνονται εντός της Βουλής.

Ή και εκτός, από το πώ ς συμπεριφέρονται ορισμένα εκλεγμένα, κατά τα άλλα, μέλη της.


*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»