Αµφισβήτηση λογικής και θεσµών

Η αντίδραση της αντιπολίτευσης στην επιδίωξη του πρώην υφυπουργού Τριαντόπουλου να τεθεί στη διάθεση του φυσικού δικαστή του δοκιμάζει τη λογική και είναι υπονομευτική των θεσμών και αποκαλυπτική της σημασίας την οποία δίνουν στην παράταση της παράστασης που καθημερινά παίζουν τα κόμματα αυτά, θέλοντας έτσι να επηρεάσουν την κοινή γνώμη προς όφελός τους. Αν δεν ήταν έτσι, αν, δηλαδή, δεν προέκυπτε όφελος από τις παραστάσεις αυτές, ασφαλώς και κάποια κόμματα εξ αυτών δεν θα είχαν δημοσκοπικά κέρδη.

Πέραν όμως του ότι η τακτική αυτή της άρνησης να αναλάβει απευθείας η Δικαιοσύνη την υπόθεση των καταγγελιών σε βάρος του Τριαντόπουλου είναι αθεμελίωτη, το μείζον είναι ότι τέτοιες στάσεις υπονομεύουν μεθοδικά βασικούς θεσμούς λειτουργίας ενός ευνομούμενου κράτους. Εξηγούμαστε.

Κατ’ αρχάς, ενώ επιμένουν τώρα τα κόμματα αυτά στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής, εντούτοις έχουν εκφράσει πρόσφατα τις υπόνοιές τους ότι η επιτροπή αυτή μπορεί να στερείται αντικειμενικότητας λόγω του ότι η σύνθεσή της επιτρέπει στο κυβερνών κόμμα να έχει την πλειοψηφία. Τον υπαινιγμό άλλωστε αυτόν τον διετύπωσε και ο έγκριτος νομικός Μ. Δημητρακόπουλος θέλοντας να υπογραμμίσει τη σημασία τού να απευθυνθεί ο καταγγελλόμενος από την αντιπολίτευση πρώην υπουργός στον φυσικό δικαστή του αντί στην Προανακριτική. Την οποία λόγω της προαναφερθείσας κυβερνητικής πλειοψηφίας δεν την εμπιστευόταν η αντιπολίτευση. Επομένως, ήδη η αντιπολίτευση έχει στο ενεργητικό της τη ναρκοθέτηση του κύρους των Προανακριτικών Επιτροπών, ασχέτως αν τώρα, επειδή τη συμφέρει, αλλάζει τροπάριο.

Η άλλη ναρκοθέτηση θεσμού είναι αυτή της δικαστικής εξουσίας. Διότι με το να μην αποδέχεται το κύρος και τη δικανική κρίση του φυσικού δικαστή του τελούντος υπό κατηγορία είναι άλλη μία νάρκη, από αυτές που ξέρει και βάζει η αντιπολίτευση του αριστερού χώρου σε θεσμούς όταν η λειτουργία αυτών δεν τη συμφέρει. Είναι, επίσης, ωσάν να προδικάζει μια ευνοϊκή δικαστική κρίση, πράγμα λίαν προσβλητικό για την τρίτη εξουσία και τους λειτουργούς της.

Ασχέτως του γεγονότος ότι καθ’ ομολογίαν και του ίδιου του πρωθυπουργού η προηγούμενη επιτροπή της Βουλής δεν λειτούργησε υπο δειγματικά, η ιστορική αλήθεια είναι ότι όλες -μα όλες- οι αντιδράσεις των λειτουργών της Δικαιοσύνης για παρεμβάσεις ή απόπειρες παρέμβασης στο έργο τους έχουν εκδηλωθεί κατά τη διάρκεια κεντροαριστερών και αριστερών -μίας για την ακρίβεια, για να μην ξεχνιόμαστε κυβερνήσεων! Και, βεβαίως, για απόπειρες και προθέσεις συγκρότησης και διαμόρφωσης μιας Δικαιοσύνης με συγκεκριμένο ιδεολογικό πρόσημο (!), καταργουμένης με άλλα λόγια της ανεξαρτησίας της, που είναι και το θεμέλιο μιας πραγματικής δημοκρατίας.

Είναι επικίνδυνη αντίληψη, που παραπέμπει σε αυταρχισμό, η αξιολόγηση δικαστικών κρίσεων ως ορθών ή λανθασμένων αναλόγως αν εξυπηρετεί ή όχι κομματικά συμφέροντα. Μπορεί, τελικά, η κοινωνία να αντιληφθεί τα αυτονόητα χωρίς να παρασύρεται από δημαγωγούς και καιροσκόπους.