Σε πρόσφατη δημοσκόπηση (δημοσιεύτηκε στο «Βήμα») της Metron Analysis, μία από τις ερωτήσεις που είχαν τεθεί προς απάντηση ήταν σε ποιον πολιτισμικό και ιστορικό χώρο ανήκει η Ελλάδα. Και συγκεκριμένα αν ανήκει περισσότερο στη Δύση ή βρίσκεται ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι η Ιστορία έχει δείξει και αποδείξει ότι η Ελλάδα είναι μία κατηγορία μόνη της, εντούτοις, η ιστορική εμπειρία, όχι μόνο ως προς το πώς και από πού ξεκινήσαμε αλλά κυρίως στο πού καταλήξαμε, μάλλον, επιβεβαιώνει ένα ερώτημα που δεν ετέθη στη σχετική έρευνα. Αν, δηλαδή, είμαστε Δύση της Ανατολής ή Ανατολή της Δύσης. Προσωπικώς, θεωρώ ότι θα πλειοψηφούσε το ότι είμαστε μάλλον η Ανατολή της Δύσης. Και δεν αναφέρομαι στις εκατοντάδες των τουρκικών λέξεων που χρησιμοποιούμε στο λεξιλόγιό μας. Χώρια που η χούντα, για να μας αποκόψει από την αντίληψη ότι μπορεί να ήμασταν Ανατολή της Δύσης, είχε επιβάλει να παραγγέλνουμε στα καφενεία… βυζαντινό καφέ και όχι τούρκικο!

Είναι πολλά τα διαχρονικά περιστατικά που μας «καρφώνουν» σε έναν χώρο περισσότερο ανατολίτικο, κατάλοιπο, προφανώς, μιας αδυσώπητης Ιστορίας που ήθελε να συναγελαστούμε -και με δική μας ευθύνη- με κάτι γείτονες με περίεργες αντιλήψεις και νοοτροπίες. Όχι ότι δεν έχουμε προσπαθήσει να μεταρρυθμιστούμε και εν πολλοίς τα έχουμε καταφέρει, αλλά, όπως και να το κάνουμε, εμφανίζονται κατά καιρούς κάτι περιστατικά (και με πολιτικές πρωτοβουλίες), με αποτέλεσμα να ξεμακραίνει λίγο αυτή η άτιμη Δύση. Λόγου χάρη, υπάρχει μια αμφίδρομη σχέση -ανατολίτικης προέλευσης- μεταξύ πολιτικού συστήματος και πελατών-ψηφοφόρων. Αλισβερίσι στο οποίο περισσότερο πρόθυμος να συμμετάσχει είναι ο ψηφοφόρος. Τέτοιο αλισβερίσι ανατολίτικης κουτοπονηριάς δεν ήταν η δημιουργία κάποιων απίθανων οργανισμών για να βολεύονται κάποιοι;

Το μπαχτσίσι, επίσης, το οποίο είχε εξελληνιστεί σε… γρηγορόσημο, ασφαλώς, και είναι ανατολίτικης φύσης κατάλοιπο, αν και απ’ ό,τι διαβάζουμε εκεί εις τας Ευρώπας, και ειδικότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τον έναν μετά τον άλλον Ευρωπαίο εθνοπατέρα τον περνάνε από ανάκριση για δωροδοκία. Να μην κουραζόμαστε με άλλα παραδείγματα οπισθοδρομικής φύσης, τα οποία, μοιραίως, μας κατατάσσουν εκεί που δεν θέλουμε να είμαστε, αλλά και εκεί που θέλουμε να είμαστε φαίνεται ότι έχουν χαλάσει. Η ουσία είναι, για όποια σημασία έχει, ακόμη και θεωρητική, ότι τόσα χρόνια σε ζυγό δεν είναι δυνατόν αυτό να μην έχει αφήσει κάποια κατάλοιπα είτε μας αρέσει είτε όχι. Να, για να γίνω πιο κατανοητός. Η αδελφή Κύπρος έχει κρατική μηχανή και γραφειοκρατία που δουλεύουν ρολόι, επειδή την οργάνωσαν οι Εγγλέζοι. Άλλο να έχεις από πάνω σου τον Άγγλο και άλλο τον Τούρκο. Κακά και τα δύο. Αλλά στο τέλος μετράς τι αφήνει ο ένας και τι ο άλλος…