Μια έγκριτη, σοβαρή -και με πολλά... χιλιόμετρα στο πολιτικό ρεπορτάζ- συνάδελφος δημοσιογράφος διατύπωσε σε ένα άρθρο τη γνώμη της για όσα συμβαίνουν γύρω από την υπόθεση των Τεμπών. Κάποιοι αισθάνθηκαν ότι εθίγησαν από το περιεχόμενό του -και εννοούμε ότι πολίτες εθεώρησαν ότι εθίγησαν- και από τη διατύπωση της γνώμης της αρθρογράφου, παραβλέποντας ίσως το γεγονός πως σε μία δημοκρατική χώρα είναι σεβαστή η διαφορετική άποψη εφόσον δεν περιέχει προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.

Αυτοί που εθίγησαν έκαναν καταγγελία, προφανώς στο επαγγελματικό σωματείο των δημοσιογράφων, και επενέβη το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ. Σηκώθηκε ντόρος για την παρέμβαση του Πειθαρχικού, το οποίο τη δικαιολόγησε με ανακοίνωση στην οποία αναφέρεται ότι «η πειθαρχική παρέμβαση δεν οφείλεται σε πρωτοβουλία του ΠΠΣ, αλλά σε συγκεκριμένες καταγγελίες και διαμαρτυρίες πολιτών, που αφορούσε το επίμαχο άρθρο...». Καθώς και ότι (α) το Πειθαρχικό ακολούθησε το Καταστατικό και τον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας των Πειθαρχικών Συμβουλίων και αποφάσισε να διερευνήσει τις καταγγελίες και (β) η κίνηση της πειθαρχικής διαδικασίας, όπως πάντα συμβαίνει, δεν προδικάζει καταδικαστική απόφαση.

Ωραία και τυπικώς νομότυπα όλα αυτά. Όμως, ως γνωστόν, υπάρχει και το γράμμα και το πνεύμα του νόμου. Και να τι εννοούμε. Εφόσον η κίνηση της σχετικής διαδικασίας δεν προδικάζει καταδικαστική απόφαση, γιατί δεν γινόταν η σχετική διαδικασία, όπως έπρεπε, χωρίς ανακοινώσεις και αποκάλυψη του ονόματος της δημοσιογράφου, έτσι ώστε να μη διασυρθεί, όταν μάλιστα δεν ξέρουμε αν θα καταδικαστεί για τη γνώμη που διατύπωσε; Εδώ κάτι δεν έγινε σωστά - πολύ περισσότερο διότι δημιουργεί και προηγούμενο. Να διατυπώνει ένας δημοσιογράφος την άποψή του σε ένα άρθρο, σε κάποιον πολίτη να μην αρέσει το περιεχόμενό του, να σπεύδει να κάνει μια καταγγελία και ό,τι πιάσει, και να έρχεται το επαγγελματικό σωματείο του δημοσιογράφου και πριν καν εξετάσει το βάσιμο ή μη της καταγγελίας να ανακοινώνει το όνομά του, στιγματίζοντάς τον ότι υπερέβη κάποιους κανόνες δεοντολογίας, ηθικής και δεν ξέρω τι άλλο... Με συγκεκριμένη επομένως ευθύνη ορισμένων ο δημοσιογράφος μένει απροστάτευτος έναντι πάσης καταγγελίας, ακόμη και στην περίπτωση που η γνώμη του δεν είναι προσβλητική αλλά κριτική γεγονότων ή συμπεριφορών των οποίων πρέπει να γίνεται κοινωνός ο κόσμος, γιατί ο δημοσιογράφος μπορεί να δει τα πράγματα και από μία άλλη οπτική, η οποία μπορεί να διαφεύγει του πολίτη. Και ο οποίος είναι ο καθημερινός κριτής του δημοσιογράφου.

Ορισμένα μικρά γεγονότα μπορεί να είναι σε βάθος χρόνου και υπονομευτικά της ελεύθερης έκφρασης. Και ας μην ξεχνούν κάποιοι ότι ο θεμελιωτής της αμερικανικής δημοκρατίας Τόμας Τζέφερσον είχε πει ερωτηθείς σχετικά ότι μεταξύ μιας χώρας με κυβέρνηση αλλά χωρίς Τύπο και μιας άλλης με Τύπο αλλά χωρίς κυβέρνηση προτιμούσε τη δεύτερη!!!

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή»