Ένα από τα άμεσα ευεργετικά πλεονεκτήματα -το τονίζω, τα άμεσα- μιας απεργιακής κινητοποίησης για τη συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων είναι ότι τους επιτρέπει να… αναπαυθούν. Κατά τα άλλα, όταν μία απεργιακή κινητοποίηση γίνεται με σκόπιμη αγνόηση μιας συγκεκριμένης πραγματικότητας, τότε μάλλον ζημιά μπορεί να κάνει στο κράτος. Και κατ’ επέκταση στους ίδιους τους εργαζόμενους. Χωρίς συγχρόνως το τελικό αποτέλεσμά της να επιτρέπει στους εμπνευστές της, τους συνδικαλιστές δηλαδή, να επαίρονται ότι επέτυχαν κάτι. Απλώς, μπορεί να επιχαίρουν, ότι δηλαδή έκαναν κακό σε μία κυβέρνηση. Ο βασικός λόγος της πρόσφατης κινητοποίησης ήταν, πρωτίστως, οι διεκδικήσεις μεγαλύτερων οικονομικών απολαβών.

Αυτό όμως το αίτημα, για να ικανοποιηθεί, απαιτεί μία βασική προϋπόθεση. Να αντέχει ο κρατικός κορβανάς να ξοδέψει, χωρίς να βρεθούμε ως χώρα ξεκρέμαστοι και να χρειαζόμαστε και άλλα δανεικά - μιας και είμαστε ήδη καταχρεωμένοι. Απλά πράγματα. Αυτό το ξέρουν και οι εργαζόμενοι που μπορούν να βάλουν το μυαλό τους να λειτουργήσει. Απλώς, αυτοί που ξεσηκώνουν τον κόσμο μένουν με την αφελή ικανοποίηση ότι οι εργαζόμενοι τους οποίους εκπροσωπούν πιστεύουν ότι οι επικεφαλής του συνδικαλισμού έκαναν το καθήκον τους! Και έτσι, όλοι είναι ευχαριστημένοι.

Το λυπηρό στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι, αν συγκρίνει κανείς τη συμπεριφορά των συνδικάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη και την Ελλάδα, θα καταλήξει στο συμπέρασμα -το πολύ χρήσιμο για τους εργαζόμενους- ότι οι κουτόφραγκοι κάνουν σε περιόδους κρίσεων ό,τι είναι δυνατόν για να διατηρηθούν όσο το δυνατόν περισσότερες θέσεις εργασίας, με ελιγμούς και υποχωρήσεις που διευκολύνουν και το κράτος και τις επιχειρήσεις να ανακάμψουν. Στις σκανδιναβικές χώρες, όπως έχει παρατηρήσει σε σχετική έρευνά της στο παρελθόν η γαλλική εφημερίδα «Le Monde», η μεγάλη κατανόηση των συνδικάτων αποτελεί έναν από τους βασικούς παράγοντες ανάπτυξης, κάθε φορά που πρόκειται να εφαρμοσθούν κοινωνικές προτάσεις για το καλό των επιχειρήσεων.

Στην Eυρώπη γενικά, επιχειρήσεις και συνδικάτα προσπαθούν να βρουν τρόπους να αυξήσουν την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητά τους, προκειμένου να επιβιώσουν στον ανταγωνισμό. Στη Γερμανία και τη Γαλλία, λόγου χάρη, στον ισχυρό δηλαδή άξονα της Eυρωπαϊκής Ένωσης την εποχή που δεν τις είχε πλήξει η βαθιά κρίση και επομένως οι δυνατότητες ενίσχυσης των εργαζομένων ήταν μεγαλύτερες, είχαν κάνει σοβαρές διεργασίες με επίκεντρο την αναμόρφωση του εργατικού πλαισίου. Kαι αυτό έγινε με τη συγκατάθεση των εργατικών συνδικάτων και των εργαζομένων, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι αν δεν γίνει κάτι σε λίγο καιρό θα κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς δουλειά. Εδώ, αντιθέτως, οι συνδικαλιστές φροντίζουν, με τη στάση τους, να περιορίσουν τις θέσεις εργασίας, διότι και το κεφάλαιο είναι μια εχθρική έννοια για τον εγχώριο συνδικαλισμό και αυτός διακατέχεται από την παράλογη αντίληψη ότι το κράτος είναι διά πάσαν νόσον...

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 10/04/2025