Είµαι βέβαιος ότι σε κανένα µέρος του προηγµένου κόσµου δεν συµβαίνουν γύρω από µία υπόθεση όλα όσα συµβαίνουν στην Ελλάδα. Θα µπορούσε να ερµηνευθεί η συνεχής δυσπιστία, η συνωµοσιολογία και η επιδίωξη µε κάθε τρόπο ενός πολιτικού οφέλους -στις περιπτώσεις που βρίσκει και η πολιτική την ευκαιρία να κάνει την εµφάνισή της- µε δύο εκτιµήσεις στις οποίες και στο παρελθόν έχω αναφερθεί. Η µία ανήκει στον ιστορικό Παπαρρηγόπουλο, που στην Ιστορία που συνέγραψε αναφέρεται στον απείθαρχο χαρακτήρα του Ελληνα που δεν θέλει να κυβερνηθεί. Η άλλη ερµηνεία βρίσκεται σε µία φάρσα που έκανε κάποτε ο πολιτικός και φιλόσοφος Κωνσταντίνος Τσάτσος, παρουσιάζοντας δήθεν µία επιστολή ενός Ρωµαίου αξιωµατούχου σε κάποιον συνάδελφό του που τον αντικαθιστούσε ως κυβερνήτης σε πόλη της Ελλάδας και επιθυµούσε να τον κάνει να προσαρµοστεί εύκολα στη χώρα µας µε κάποιες συµβουλές και παραινέσεις. Οι συµβουλές αφορούσαν τον χαρακτήρα των Ελλήνων που είναι εγωιστές και δεν θυσιάζουν το προσωπικό συµφέρον υπέρ του κοινού καλού.

Αν συνδυάσει κάποιος τα όσα αναφέρονται στις παραπάνω εκτιµήσεις θα µπορεί να ερµηνεύσει τόσο τη δυσπιστία που υπάρχει γενικώς, τις πεποιθήσεις ότι η προσωπική άποψη είναι και η σωστή, τα ψέµατα που λέγονται µε µεγάλη ευκολία, την επιδεξιότητα µε την οποία πολιτικοί εκµεταλλεύονται την αφέλεια ή την οργή πολιτών, τις παραπλανήσεις ως όπλο επίτευξης ενός αποτελέσµατος που ευνοεί κάποιους, έστω και αν δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Τα πάντα βεβαίως είναι πολιτική. ∆ιότι αν δεν αποτελούσαν πτυχή της πολιτικής και όσα συµβαίνουν και τα αποτελέσµατά τους, ούτε ψέµατα θα λέγονταν ούτε οι συνωµοσιολόγοι θα υπήρχαν ούτε εκµετάλλευση του ανθρώπινου πόνου θα υπήρχε ούτε σκοπίµως, επειδή ευνοεί κάποιους αυτό, θα επιχειρούνταν να τελεί υπό σύγχυση η κοινωνία.

Στην ανθρώπινη µοίρα είναι να συµβαίνουν τραγωδίες, για τις οποίες πάντα θα υπάρχουν υπεύθυνοι. Σηµασία έχει να εντοπίζονται και διαπιστώνονται οι πραγµατικές αιτίες των τραγωδιών και να µην αναζητούνται εξιλαστήρια θύµατα, από τα οποία κάποιοι µπορεί να αποκοµίσουν πολιτικό κέρδος. Και το λυπηρό είναι ότι συγκρίνοντας πώς οι άλλες κοινωνίες αντιµετωπίζουν τέτοια φαινόµενα, εµείς διακρινόµαστε για τον παρορµητισµό, τις αναπόδεικτες καταγγελίες, την απαίτηση για τιµωρίες ασχέτως πραγµατικών ευθυνών, την πολιτικοποίηση του φαινοµένου, την επιπολαιότητα στη σκέψη. Και πάνω απ’ όλα τη µοχθηρία. Στο τέλος αυτό που µένει -µετά τον ορυµαγδό πραγµατικών και φανταστικών γεγονότων και αυθαίρετων κρίσεων πάνω σε αυτά- είναι η εύλογη απορία: Ποιος νοιάζεται για την αυθεντική αλήθεια και ποιος για την παραποιηµένη; ∆ιότι η ανθρώπινη φύση έχει αποδειχθεί ότι την αυθεντική αλήθεια δεν την αντέχει. Ενώ η παραποιηµένη είναι βολική, όταν µάλιστα εξυπηρετεί συµφέροντα που η αυθεντική τα υπονοµεύει.


Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Απογευματινή