Σκασµός και αφωνία

Η λέξη σκασμός στη σημερινή εποχή σημαίνει την άκρα ησυχία και εδώ που τα λέμε όταν κάποιος την απευθύνει σε άλλον δεν είναι και καμιά ευγενική έκφραση. Στα πολύ παλαιότερα χρόνια η λέξη σήμαινε τη στενοχώρια και τη θλίψη. Δεν ξέρω αν κάποιοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να λιώσουν στη θλίψη και τη στενοχώρια ή να προτιμήσουν την αφωνία -που κάνουν καμιά φορά και οι τραγουδιστές- για τα όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια, όπου κινδύνευσαν ξένες περιουσίες και κάηκε μία πολυκατοικία. Αλλά είτε το ένα αποφάσισαν είτε το άλλο, είναι οι ίδιοι που προέρχονται από τον χώρο που διεκδικεί μονοπωλιακά την κοινωνική ευαισθησία, ενώ όλοι οι άλλοι είναι ανάλγητοι. Οι περιουσίες που καταστράφηκαν, αυτοκίνητα κυρίως, σε βιοπαλαιστές ανήκαν. Πολλών ετών αυτοκίνητα ήταν αυτά που έκαψαν οι δήθεν «αγανακτισμένοι» - και όχι καμιά Λαμποργκίνι!

Κι όμως, ούτε φωνή ούτε ακρόαση, που λένε, είτε από αυτούς που μέσα στη Βουλή θορυβούν ως αλαλάζοντα κύμβαλα είτε από αυτούς που τους ακολουθούν εκστασιασμένοι από την πολιτική δυναμικότητά τους. Θα μου πείτε, συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Πότε άλλοτε από αυτόν τον χώρο, τον αριστερό, βγήκε κάποιος που τον εκπροσωπεί να καταδικάσει, χωρίς αστερίσκους, τις πράξεις βίας; Μόνο δικαιολογίες για τις βιαιοπραγίες, ότι τάχα είναι μία κοινωνική αντίδραση στις αδικίες του κράτους, στις ανισότητες και δεν ξέρω τι άλλες ρητορικές φούσκες κάθε φορά επινοούν, ώστε να τυγχάνουν και κάποιας δικαιολογίας οι βιαιοπραγίες.

Αν δεχθούμε ότι όλοι αυτοί που ενεργούν δυναμικά στο πεζοδρόμιο είναι αριστερής ιδεολογίας, όπως τουλάχιστον διατείνονται, είναι λογικό να οιστρηλατούνται από τη ρητορεία που αριστεροί ηγήτορες αναπτύσσουν. Μία ρητορεία που δημιουργεί τοξικό πολιτικό κλίμα, που όσοι «αναπνέουν» είναι φυσικό να δηλητηριάζονται. Στη νομική επιστήμη, μία τέτοια ρητορεία, άλλοτε καταγγελτική -ασχέτως αν ανταποκρίνονται οι καταγγελίες στην πραγματικότητα- και άλλοτε συκοφαντική, που διαμορφώνει ένα κλίμα που μπορεί να ωθήσει σε ακρότητες, καλείται ηθική αυτουργία.

Η βία, απ’ όποιον και αν ασκείται, όταν σημειώνεται σε δημοκρατικά καθεστώτα ποτέ δεν κατέληξε σε αποτέλεσμα που να ευνοεί τα συμφέροντα αυτά για τα οποία κόπτονται οι βιαιοπραγούντες. Αποτέλεσμα έχει μόνο στα αυταρχικά καθεστώτα και ιδίως σε αυτό που ίσχυε στη χώρα που είναι και μητρόπολη της ιδεολογίας της Αριστεράς. Αντιθέτως, στις δημοκρατίες, αυτού του είδους η βία ερεθίζει και εξαγριώνει τους νομοταγείς πολίτες. Και ασφαλώς είναι άλλος ένας λόγος που η ταύτιση, καλώς ή κακώς, από την κοινωνία της βίας του πεζοδρομίου με την Αριστερά, έχει καταδικάσει στο περιθώριο τα κόμματα που την εκπροσωπούν. Και την ταύτιση αυτή, δικαιολογημένη ή άδικη, πολλές φορές την ενισχύει μία αιδήμων σιωπή κατά της βίας, που δίνει την αφορμή στην κοινωνία να την ερμηνεύσει όπως θέλει...