Ήταν άνοιξη του 1998 όταν εγκατέλειπε τα εγκόσμια μία από τις μεγαλύτερες πολιτικές προσωπικότητες στη μεταπολεμική Ιστορία της χώρας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο αποκληθείς και Εθνάρχης. Ο Καραμανλής διακρινόταν για την αποφασιστικότητα και την αποτελεσματικότητά του, που οδήγησαν τη χώρα στην ανασυγκρότηση σε πρώτη φάση και σε οικονομική άνθηση στη συνέχεια. Πολιτικός των άμεσων και δίκαιων αποφάσεων, δημιούργησε έναν πολιτικό μύθο που ξεπέρασε τα όρια της πατρίδας μας. Άλλωστε, ήταν φυσικό να προκαλεί εντύπωση ένας πολιτικός που είχε ως «πιστεύω» το ότι η δημοκρατία χρειάζεται μια κυβέρνηση που να έχει το θάρρος να λέει την αλήθεια στον λαό, αλλά επίσης κι έναν λαό που να έχει το κουράγιο να ακούει την αλήθεια και να τιμάει αυτόν που του τη λέει.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, διορατικός πολιτικός -και γι’ αυτό άλλωστε έχαιρε της εκτιμήσεως και του σεβασμού των λοιπών Ευρωπαίων ηγετών- είχε διαβλέψει από πολύ νωρίς ότι η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην υπό διαμόρφωση, τότε, Ενωμένη Ευρώπη αποτελούσε τη μοναδική εγγύηση για την ασφάλειά της και την οικονομική της εξασφάλιση και σταθερότητα. Γι’ αυτό και από την πρώτη κιόλας πρωθυπουργική θητεία του φρόντισε να προωθήσει τη μεγάλη αυτή εθνική υπόθεση. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε μία ισχυρή πολιτική προσωπικότητα. Άνθρωπος με σταθερές όσο και σαφείς απόψεις, που δεν άφηναν σκιές στον συνομιλητή του, δεν ήταν δυνατόν να μην ασκεί καταλυτική επίδραση στους γύρω του. Μπορεί να έπαιρνε από αυτούς ιδέες και ερεθίσματα, αλλά ήταν εκείνος που γοήτευε, επηρέαζε και έπειθε. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν το καλό της πατρίδας του και του λαού της, που γι’ αυτό είχε «στεγνώσει την ψυχή του».

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δίδαξε όλους όσοι είχαν την τύχη να βρεθούν δίπλα του. Δίδαξε με την πολιτική σοφία του. Δίδαξε με την πολιτική εμπειρία του. Δίδαξε με την πολιτική αρετή του. Δίδαξε με την αμεσότητά του. Δεν ήταν ασφαλώς τυχαίο ότι όλοι οι ξένοι ηγέτες τον εκτιμούσαν και τον σέβονταν. Ούτε είναι τυχαίο ότι ως προσωπικότητα τον αντιμετώπιζαν ισότιμα, έστω και αν προερχόταν από μία μικρή χώρα, αδύναμη μπροστά στην ισχύ των δικών τους. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θεωρήθηκε από πολλούς, αδίκως, σκληρός και απόμακρος. Απλώς, έκρυβε επιμελώς την ευαισθησία του. Γιατί ένα πραγματικός ηγέτης δεν πρέπει να δείχνει ανθρώπινες αδυναμίες, έστω και αν μέσα του σπαράσσει. Και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε συχνά έναν εσωτερικό λυγμό. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, άνθρωπος της αριστοτέλειας λογικής, του πυθαγόρειου μέτρου και της σολώνειας αποφυγής της υπερβολής, άντλησε τη δύναμη από τον λαό, έστω και αν αυτός πολλές φορές τον πίκρανε. Δεν τον εγκατέλειψε όμως ποτέ. Ως αυθεντικός δημοκράτης πίστευε στον λαό. Υπήρξε πρότυπο πολιτικού ανδρός και η Ελλάδα τού οφείλει πολλά.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή