Η... κρουαζιέρα του θανάτου!
Η διονυσιακή νιρβάνα του καλοκαιριού μας διακόπτεται απότομα
Επτακόσιοι πενήντα άνθρωποι, απόκληροι του κόσμου. Του δικού τους και τους δικού μας. Στοιβαγμένοι σ’ ένα καρυδότσουφλο χωρίς σωσίβια και σωστικά, στη μέση του πελάγους «πουθενά», αναζητούν στο «κάπου» μια νέα πατρίδα, «τη γη της Επαγγελίας».
Παράνομα στους «νόμιμους» πολέμους, παράτυπα στην τυπική τους εξαθλίωση. Φταίνε. Πέφτουν θύματα αδίστακτων διακινητών. Πουλάνε τη ζωή τους για τρία, τέσσερα, πέντε χιλιάρικα έκαστος, τον μόχθο μιας ολόκληρης ζωής, μπας και καταφέρουν να τη σώσουν, να την αλλάξουν. Να τη δουν καθαρή από τη βρομιά της φτώχειας, ίσως και λαμπερή, όπως εκείνη που παρακολουθούν στα Instagram των Δυτικών. Φταίνε.
Περιπολικά σκάφη τούς εντοπίζουν στη μέση του πουθενά, το ίδιο και ελικόπτερα που πετούν πάνω από τον θλιβερό ορίζοντά τους. Τους φωτογραφίζουν, τους δίνουν μπουκάλια με νερό, άλλη βοήθεια δεν θέλουν, εμείς παλέψαμε, προσπαθήσαμε, δεν καταλάβαμε την απόγνωση, δεν φανταζόμασταν το κακό, η κρουαζιέρα του θανάτου ήταν δική τους επιλογή. Μια μορφή αυτοχειρίας. Φταίνε. Εκπέμπουν SOS, στο σκάφος υπάρχουν πτώματα, ο καπετάνιος έχει εγκαταλείψει, τα τρόφιμα έχουν τελειώσει, το νερό έχει στερέψει, οι γυναίκες στα αμπάρια κλαίνε, τα περίπου εκατό παιδιά ουρλιάζουν, ο πανικός επικρατεί. Η μηχανή σβήνει, ο τρόμος κυριαρχεί, τα αίτια της βύθισης του σαπιοκάραβου είναι ακόμη θολά - η ντροπή ξεκάθαρη. Αυτές οι καταστάσεις απαιτούν ψυχραιμία και λογική. Δεν σηκώνουν πανικό. Φταίνε.
Σώζονται 104. Για τους υπόλοιπους η θάλασσα κοντά στην Πύλο γίνεται ο υγρός τάφος τους. Η διονυσιακή νιρβάνα του καλοκαιριού μας διακόπτεται απότομα. Η χώρα μπαίνει σε τριήμερο εθνικό πένθος, κάποιοι σκέφτονται να ακυρώσουν τις διακοπές τους σε εκείνα τα μέρη, δεν είναι και λίγο να κολυμπάς στην επιφάνεια μιας παραλίας με τόσα πτώματα στον πάτο, «μα γιατί δεν καθόντουσαν στα αυγά τους;». Φταίνε. Όσο η ανθρωπιά μπατάρει, όσο η βοήθεια παλαντζάρει, όσο ο θάνατός τους ελαφραίνει τη ζωή μας, όσο το χρήμα εξαγοράζει συνειδήσεις, όσο οι μαύροι, οι κίτρινοι, οι άπιστοι και οι αλλόθρησκοι επιχειρούν να λερώσουν τις γείτονές μας, όσο η Ευρώπη αρνείται να μπει στα χωράφια των διεφθαρμένων κυβερνήσεωών τους κι όσο δεν είναι ανάμεσά τους ο άντρας μας ή το παιδί μας, φταίνε.
Ακόμη κι αν είναι νεκροί…
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 17/6
Παράνομα στους «νόμιμους» πολέμους, παράτυπα στην τυπική τους εξαθλίωση. Φταίνε. Πέφτουν θύματα αδίστακτων διακινητών. Πουλάνε τη ζωή τους για τρία, τέσσερα, πέντε χιλιάρικα έκαστος, τον μόχθο μιας ολόκληρης ζωής, μπας και καταφέρουν να τη σώσουν, να την αλλάξουν. Να τη δουν καθαρή από τη βρομιά της φτώχειας, ίσως και λαμπερή, όπως εκείνη που παρακολουθούν στα Instagram των Δυτικών. Φταίνε.
Περιπολικά σκάφη τούς εντοπίζουν στη μέση του πουθενά, το ίδιο και ελικόπτερα που πετούν πάνω από τον θλιβερό ορίζοντά τους. Τους φωτογραφίζουν, τους δίνουν μπουκάλια με νερό, άλλη βοήθεια δεν θέλουν, εμείς παλέψαμε, προσπαθήσαμε, δεν καταλάβαμε την απόγνωση, δεν φανταζόμασταν το κακό, η κρουαζιέρα του θανάτου ήταν δική τους επιλογή. Μια μορφή αυτοχειρίας. Φταίνε. Εκπέμπουν SOS, στο σκάφος υπάρχουν πτώματα, ο καπετάνιος έχει εγκαταλείψει, τα τρόφιμα έχουν τελειώσει, το νερό έχει στερέψει, οι γυναίκες στα αμπάρια κλαίνε, τα περίπου εκατό παιδιά ουρλιάζουν, ο πανικός επικρατεί. Η μηχανή σβήνει, ο τρόμος κυριαρχεί, τα αίτια της βύθισης του σαπιοκάραβου είναι ακόμη θολά - η ντροπή ξεκάθαρη. Αυτές οι καταστάσεις απαιτούν ψυχραιμία και λογική. Δεν σηκώνουν πανικό. Φταίνε.
Σώζονται 104. Για τους υπόλοιπους η θάλασσα κοντά στην Πύλο γίνεται ο υγρός τάφος τους. Η διονυσιακή νιρβάνα του καλοκαιριού μας διακόπτεται απότομα. Η χώρα μπαίνει σε τριήμερο εθνικό πένθος, κάποιοι σκέφτονται να ακυρώσουν τις διακοπές τους σε εκείνα τα μέρη, δεν είναι και λίγο να κολυμπάς στην επιφάνεια μιας παραλίας με τόσα πτώματα στον πάτο, «μα γιατί δεν καθόντουσαν στα αυγά τους;». Φταίνε. Όσο η ανθρωπιά μπατάρει, όσο η βοήθεια παλαντζάρει, όσο ο θάνατός τους ελαφραίνει τη ζωή μας, όσο το χρήμα εξαγοράζει συνειδήσεις, όσο οι μαύροι, οι κίτρινοι, οι άπιστοι και οι αλλόθρησκοι επιχειρούν να λερώσουν τις γείτονές μας, όσο η Ευρώπη αρνείται να μπει στα χωράφια των διεφθαρμένων κυβερνήσεωών τους κι όσο δεν είναι ανάμεσά τους ο άντρας μας ή το παιδί μας, φταίνε.
Ακόμη κι αν είναι νεκροί…
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 17/6
