Η εποχή είναι πολύ περίπλοκη για να εµπιστευόµαστε πολιτικές δυνάµεις µε απλοϊκές σκέψεις και «λύσεις». Ο κόσµος αλλάζει από χρόνο σε χρόνο και δυστυχώς κάθε χρόνο ξεσπά και ένας καινούργιος πόλεµος, ο οποίος έρχεται να προστεθεί στους προηγούµενους, που µε τη σειρά τους, αντί να καταλαγιάσουν, αναζωπυρώνονται.

Στην πραγµατικότητα, αυτό που τον προπερασµένο αιώνα πρώτος αποκάλεσε ο Κίπλινγκ «µεγάλη σκακιέρα» έχει διευρυνθεί εξαιρετικά και η ζωή και η γεωπολιτική έχουν δείξει πως όλα µπορεί να αλλάξουν από τη µια στιγµή στην άλλη.

Όταν ο πρόεδρος Τραµπ, για παράδειγµα, υποστήριζε πως µπορεί να βάλει τέλος στον πόλεµο Ρωσίας και Ουκρανίας σε µια µέρα, δεν είχε ξεσπάσει ο νέος πόλεµος στη Μέση Ανατολή. Και µπορεί να φαίνεται ευκολότερη η εκ µέρους της αµερικανικής υπερδύναµης αντιµετώπιση ενός πολέµου αντί για δύο, αλλά τελικά αυτοί οι δύο πόλεµοι συνδέονται. Κυρίως εξαιτίας των συµµαχιών και των νέων κινδύνων που έχουν δηµιουργήσει.

Αν η Αµερική αποδεχόταν τις αξιώσεις του Πούτιν σε βάρος της Ουκρανίας, στο τέλος της ηµέρας χαµένη δεν θα έβγαινε µόνο η Ουκρανία, αλλά και οι ίδιες οι Ηνωµένες Πολιτείες που θα εµφανίζονταν ότι υποχωρούν έναντι της Ρωσίας, η οποία έχει συµµαχήσει µε τους εχθρούς των ΗΠΑ. Οταν διεξάγονται µάχες γύρω από τα εργοστάσια παραγωγής πυρηνικής ενέργειας σε Ζαπορίζια και Κουρσκ, τα πράγµατα καθίστανται εξαιρετικά επικίνδυνα. Και µια «λύση» που θα οδηγούσε σε απόσπαση ουκρανικών εδαφών (η Ρωσία απαιτεί τέσσερις ουκρανικές επαρχίες και δεν αρκείται στην Κριµαία, την οποία κατέλαβε το 2014), θα ενθάρρυνε την Μόσχα να συνεχίσει: στη Μολδαβία, στη Γεωργία και ποιος ξέρει πού αλλού. Οταν οι Βορειοκορεάτες πολεµούν στο πλευρό της Ρωσίας, τότε όλοι αντιλαµβάνονται πως σ’ αυτόν τον τρελό κόσµο πλέον όλα είναι πιθανά.

Θα ήταν αδιανόητο οι Ηνωµένες Πολιτείες να εγκαταλείψουν την Ευρώπη. Ακόµη πιο αδιανόητο θα ήταν οι ΗΠΑ να επιλέξουν µια «λύση» που θα οδηγούσε σε θρίαµβο του Πούτιν και των συµµάχων του. Ηδη ο Πούτιν πήρε θάρρος και την προηγούµενη εβδοµάδα πραγµατοποιήθηκε η µεγαλύτερη επίθεση µε drones µε αριθµό ρεκόρ τη νύχτα της 9ης προς τη 10η Νοεµβρίου. Θα ήταν εντελώς παράδοξο αν οι Ηνωµένες Πολιτείες της Αµερικής επέτρεπαν στον Πούτιν να αποθρασυνθεί. Πολύ περισσότερο που την ίδια ώρα ο πρόεδρος Τραµπ στέκεται ακλόνητα στο πλευρό του Ισραήλ, ενώ η Τουρκία έχει αναφανδόν ταχθεί υπέρ της «Χαµάς», την ίδια ώρα που βρίσκεται σε επαφή µε τη Ρωσία του Πούτιν.

Και πολύ περισσότερο που στην Αφρική η Ρωσία έχει επικρατήσει µέσω του ιδιωτικού µισθοφορικού στρατού «Βάγκνερ». Ακούγονται πολλά, αλλά οι τελικές αποφάσεις δεν έχουν ακόµη ληφθεί. Σύµφωνα µε την εφηµερίδα «Ουάσινγκτον Ποστ», σε τηλεφωνική επικοινωνία του µε τον Πούτιν ο Τραµπ συµβούλεψε τον Ρώσο πρόεδρο να µην κλιµακώσει τον πόλεµο στην Ουκρανία, υπενθυµίζοντάς του «την ευµεγέθη στρατιωτική παρουσία της Ουάσινγκτον στην Ευρώπη». Προκύπτει εποµένως ότι οι ΗΠΑ δεν σκοπεύουν να εγκαταλείψουν την Ευρώπη ούτε να υποχωρήσουν έναντι της Ρωσίας. Γιατί αν εγκατέλειπαν την Ευρώπη, ουσιαστικά θα εγκατέλειπαν και τη Μέση Ανατολή, δηλαδή και το Ισραήλ. Με λίγα λόγια, έτσι καθώς ενώνονται τα µέτωπα διαφορετικών πολέµων, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πως το 2016 δε ν είναι 2024.

*Βουλευτής Β3 Νότιου Τοµέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δηµοσιογράφος
*Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή» στις 23/11/2024