Η διόρθωση είναι πάντα χειροτέρα του λάθους.

Και ο κ. Ανδρουλάκης έκανε το λάθος να μπει βαθιά στα θολά νερά μιας πολύ θολής και υποθετικής συζήτησης. Για να αποκλείσει την πιθανότητα συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και για να μην αποκλείσει την πιθανότητα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ - χωρίς ωστόσο να το ομολογεί καθαρά. Και τελικά εγκλωβίστηκε σ’ ένα αδιέξοδο, από το οποίο τώρα προσπαθεί μάταια να βγει. Έτσι, πηγαίνει από δήλωση σε δήλωση, προσπαθώντας κάθε φορά να εξηγήσει τι εννοούσε λίγο πριν. Το τελευταίο αφήγημά του είναι πως «όπως το κυβερνητικό πρόγραμμα είναι προϊόν προγραμματικών συγκλίσεων, έτσι και τα πρόσωπα σε κρίσιμα υπουργεία, και βεβαίως του πρωθυπουργού, πρέπει να εκφράζουν αυτό το πρόγραμμα».

Μας λέει, δηλαδή, πως κάποιοι θα βάλουν κάτω τα προγράμματα των προς συνεργασία κομμάτων, θα βρουν τα σημεία συμφωνίας, θα φτιάξουν ένα καινούργιο πρόγραμμα και μετά θα βάλουν κάτω τα υπουργεία και θα ετοιμάσουν ένα άλλο παζλ με τα πρόσωπα που ταιριάζουν στο κάθε υπουργείο. Και αφού γίνουν όλα αυτά, μετά θα ψάξουν να βρουν ένα πρόσωπο που θα υποδυθεί τον πρωθυπουργό. Λες και η κατάρτιση αυτού του υβριδικού προγράμματος θα γίνει ερήμην των αρχηγών των κομμάτων, σε κάποιο… εργαστήριο, όπου θα φτιαχτεί ένα πρόγραμμα τόσο διαφορετικό που κανένας από τους αρχηγούς αυτούς δεν θα αποδέχεται και δεν θα μπορεί να υπηρετήσει.

Κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ποτέ και πουθενά. Στη Γερμανία, στον μεγάλο συνασπισμό, καγκελάριος έγινε η κυρία Μέρκελ, αρχηγός του πρώτου κόμματος, που ήταν η Χριστιανική Δημοκρατία. Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες συμφώνησαν με την έγκριση των αρχηγών τους. Πώς αλλιώς θα έφταναν σε συμφωνία; Θα συμφωνούσαν κάποιες επιτροπές τεχνοκρατών και μετά θα έλεγαν στους αρχηγούς των κομμάτων να… περάσουν έξω; Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Ανδρουλάκης θέλει να στείλει το μήνυμα πως η σύγκλιση μπορεί να επιτευχθεί μόνον εντός του δήθεν «προοδευτικού» χώρου…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 3/4