Η Συρία υπήρξε πάντοτε πεδίο αντιπαράθεσης και προβολής ισχύος µεταξύ Ανατολής και ∆ύσης. Με πολλούς «παίκτες», πολλά συµφέροντα, πολλές υπόγειες διαδροµές. Είναι χαρακτηριστικό ότι µε το κόµµα Μπάαθ της δυναστείας Aσαντ διατηρούσαν καλές σχέσεις τα δύο άκρα της ευρωπαϊκής πολιτικής.

Ακόµα πιο χαρακτηριστικό το παράδειγµα αυτών των αγαστών σχέσεων µε την Αριστερά του Μελανσόν και την Ακροδεξιά της Λεπέν στη Γαλλία. Και µπορεί η πτώση του αυταρχικού καθεστώτος Ασαντ να χαιρετίστηκε από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, ωστόσο την ίδια στιγµή η επικράτηση των τζιχαντιστών αντιµετωπίζεται επιφυλακτικά, καθώς όλοι τηρούν στάση αναµονής και δηλώνουν πως οι «νικητές» θα κριθούν από τις πράξεις τους και όχι από το µετριοπαθές προφίλ που προσπαθούν να επιδείξουν.

Σε µια πολυεθνοτική και πολυθρησκευτική χώρα, όπως υπήρξε πάντα η Συρία, ο υπαρκτός κίνδυνος παραµένει: Από την πολιτική δικτατορία του Ασαντ (που δίωκε µόνο τους πολιτικούς αντιφρονούντες, αλλά είχε εξασφαλίσει ένα modus vivendi µε τις µειονότητες) να περάσουµε σε µια θεοκρατική δικτατορία, που θα καταπιέσει τις µειονότητες. Είναι γνωστό ότι το 10% του πληθυσµού της Συρίας είναι χριστιανοί.

Οπως επίσης είναι (πολύ λιγότερο, βέβαια) γνωστό ότι ο νέος άρχων της πολύπαθης χώρας, Τζολανί, είχε το 2014 δηλώσει πως «η Συρία πρέπει να διοικείται σύµφωνα µε τον ισλαµικό νόµο. ∆εν υπάρχει χώρος για αλαουίτες, δρούζους και χριστιανούς». Μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα και καθώς σε πολλές περιοχές της χώρας συνεχίζονται οι µάχες, ενώ το Ισραήλ βοµβαρδίζει προκειµένου να καταστρέψει τα στρατηγικά όπλα της Συρίας και οι ΗΠΑ συνεχίζουν να βοµβαρδίζουν θέσεις του ISIS, η κατάσταση παραµένει επικίνδυνα ευµετάβλητη.

Με µεγαλύτερο κίνδυνο αυτόν της επικράτησης του Πολιτικού Ισλάµ, που στοχεύει στην κυριαρχία των θρησκευτικών πεποιθήσεων στην πολιτική ζωή, λειτουργώντας περισσότερο ως ρυθµιστής της πολιτικής ζωής παρά ως θρησκευτική πίστη και δηµιουργώντας ένα είδος θρησκευτικού εθνικισµού. Αλλωστε, ο πανισλαµισµός δεν ανέχεται και µάχεται κάθε ιδέα µε την οποία το Ισλάµ διαφωνεί. Πώς θα είναι, λοιπόν, η επόµενη ηµέρα; Είναι νωρίς για να προβλέψουµε µε βεβαιότητα.

∆εν αποκλείεται το ενδεχόµενο οι νικητές να «παζαρέψουν», δίνοντας υποσχέσεις σεβασµού των µειονοτήτων, προκειµένου να εξασφαλίσουν τα χρήµατα για την αναγκαία ανοικοδόµηση της χώρας. Με κίνδυνο αµέσως µετά να επιβάλουν ακόµα ένα φονταµενταλιστικό καθεστώς, που θα καταπιέζει τις µειονότητες, τα θρησκευτικά δόγµατα και τις γυναίκες. Ενα παζάρι που θα γίνει µε τη ∆ύση, αλλά και µε τη Ρωσία, που δεν θέλει να χάσει τη µοναδική ναυτική βάση της στη Μεσόγειο.

Μέσα σ’ αυτό το ασταθές περιβάλλον, δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις για δύσκολα προβλήµατα. Η Ε.Ε., άλλωστε, υπενθύµισε ότι έχει κατατάξει την ισλαµιστική συµµαχία HTS ως τροµοκρατική οργάνωση. Αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, βέβαια, εµφανίστηκαν βιαστικές και υπέρµετρα αισιόδοξες, θέτοντας πάντα ως πρόταγµα την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωµάτων. Πλην, όµως, την ίδια ώρα οι χώρες αυτές πιέζονται εξαιρετικά από τα ακροδεξιά κόµµατα, καθώς πασχίζουν να σχηµατίσουν κυβερνήσεις ή να αποκτήσουν τη ∆εδηλωµένη στη Βουλή.

Προσπαθούν, δηλαδή, να ξεπεράσουν τα εσωτερικά τους προβλήµατα, παρά το ευµετάβλητο της κατάστασης στη Συρία. Η Ελλάδα παραµένει η πιο σταθερή χώρα στην περιοχή, µε σταθερή κυβέρνηση και µε σηµαντικό γεωπολιτικό αποτύπωµα. Και αυτό της προσφέρει µια προνοµιακή θέση όσον αφορά στην αναγκαία ψυχραιµία έως ότου ξεκαθαρίσει η κατάσταση.

Σοφία Βούλτεψη/Βουλευτής Β3 Νότιου Τοµέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δηµοσιογράφος

*Δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Απογευματινή»