Ο κόσµος υποδέχθηκε το 2025 µε πυροτεχνήµατα και ελπίδες, αλλά ο Ιανουάριος δεν µοιάζει να µπήκε µε το δεξί. Η αβεβαιότητα βασιλεύει παντού, όλοι τελούν σε αναµονή της ανάληψης της εξουσίας από τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραµπ και των πρώτων κυβερνητικών βηµάτων της κυβέρνησής του, εν µέσω των καταστροφικών πυρκαγιών στο Λος Αντζελες, η ευρωπαϊκή ήπειρος αντιµετωπίζει αναρίθµητες προκλήσεις και αµφίρροπες εκλογικές αναµετρήσεις εν µέσω ανόδου της Ακροδεξιάς, ο εµφυλιοπολεµικός πυρετός διατρέχει την Αφρική απ’ άκρου εις άκρον.

Στη Μέση Ανατολή ο πόλεµος συνεχίζεται, µε τις διαπραγµατεύσεις για ανακωχή να πηγαίνουν από αδιέξοδο σε αδιέξοδο, ο πόλεµος στην Ουκρανία κλείνει τρία χρόνια µε άγνωστο χρονοδιάγραµµα, µάχες διεξάγονται γύρω από πυρηνικά εργοστάσια, η µεταναστευτική κρίση συνεχίζεται, η κλιµατική κατάρρευση παραµένει απειλητική, στη Συρία η κατάσταση παραµένει αβέβαιη, καθώς οι µάχες µεταξύ Κούρδων και φιλοτουρκικών δυνάµεων συνεχίζονται, και Χριστιανοί και Αλαουίτες αισθάνονται ότι απειλούνται από το νέο καθεστώς.

Την ίδια ώρα, ούτε στα Βαλκάνια υποχωρούν οι εντάσεις, καθώς οι αντιπαραθέσεις σε Σερβία και Κόσοβο, Βουλγαρία και Βόρεια Μακεδονία παραµένουν και η πορεία των ∆υτικών Βαλκανίων προς την Ε.Ε. αντιµετωπίζει τις ίδιες παλιές προκλήσεις. Και µάλιστα όταν η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση προσπαθεί να κρατηθεί στη σφαίρα του ορθολογισµού και ισορροπεί σε αλλεπάλληλα τεντωµένα σχοινιά.

Παράλληλα, ο αναθεωρητισµός, η αµφισβήτηση συνθηκών και συνόρων, η ακραία γλώσσα του µίσους, η συστηµατική παραπληροφόρηση, η ανάµιξη των επιχειρηµατικών συµφερόντων στην πολιτική ζωή λαµβάνουν διαστάσεις επιδηµίας, θέτοντας εν αµφιβόλω τη δηµοκρατία όπως την ξέραµε, τον τρόπο ζωής µας, τον ίδιο τον κόσµο µέσα στον οποίο αναπτύξαµε τις αρχές του κράτους ∆ικαίου και του ανθρωπισµού. Απόψεις που µέχρι πρόσφατα θεωρούνταν αδιανόητες εκφράζονται πλέον µε τον πιο «αθώο» τρόπο, οι θεωρίες συνωµοσίας τρέφουν το τέρας του ορθολογισµού, άνθρωποι που δεν είναι σε θέση ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών τους να δέσουν υπόσχονται εύκολες λύσεις για δύσκολα προβλήµατα, χρησιµοποιώντας µια απλοϊκή γλώσσα µε φτωχό λεξιλόγιο, για να µπορούν να επηρεάσουν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.

Χωρίς αµφιβολία, η εικόνα είναι ζοφερή. Πολύ περισσότερο που σε έναν µεγάλο αριθµό ευρωπαϊκών χωρών δεν υπάρχουν σταθερές κυβερνήσεις ούτε κυβερνητική πλειοψηφία, µε αποτέλεσµα οι ηγέτες τους να προσπαθούν να αντιµετωπίσουν τις µελλοντικές διεθνείς κρίσεις κοιτώντας συγχρόνως στο αβέβαιο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό τους.

Και µέσα σ’ αυτόν τον κόσµο, σ’ αυτή την επικίνδυνη γειτονιά, η Ελλάδα δίνει τη µάχη της ανάκαµψης και των λεπτών ισορροπιών, καλλιεργώντας τις συµµαχίες της και χτίζοντας καινούργιες. Μπορεί οι εκλογές να είναι ακόµη µακριά και ουδείς να µπορεί να προβλέψει σε ποια κατάσταση θα βρίσκονται ο κόσµος και η γειτονιά µας το 2027 και αν το γεωπολιτικό περιβάλλον θα είναι ακόµη πιο επιβαρυµένο, ωστόσο το µεγάλο διακύβευµα παραµένει. Και δεν είναι άλλο από την ανάγκη η πατρίδα µας να έχει µια σταθερή κυβέρνηση-αντίβαρο στη διεθνή αστάθεια.

Το τελευταίο που θα χρειαζόµασταν είναι ένα κατακερµατισµένο πολιτικό σκηνικό, πολλές φωνές, µεγάλη κακοφωνία, αδυναµία σχηµατισµού κυβέρνησης, επαναλαµβανόµενες εκλογικές αναµετρήσεις, άφθονο λαϊκισµό και ακραίες απόψεις. Όποιος πιστεύει ότι οι προσπάθειες των τελευταίων χρόνων και του Κυριάκου Μητσοτάκη να σταθεί η Ελλάδα όρθια µέσα σ’ αυτό το διεθνές περιβάλλον είναι ένα απλό ζήτηµα, ας αλλάξει πλευρό.

*Βουλευτής Β3 Νότιου Τοµέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δηµοσιογράφος