Ήταν πριν 14 ημέρες όταν πληροφορήθηκα από κοντινό μου πρόσωπο ότι βρέθηκε θετικό στον κοροναϊό.

Αμέσως, χωρίς πανικό, ακολουθώντας τα όσα είχα ακούσει και διαβάσει, επικοινώνησα με τον ΕΟΔΥ αλλά και τον προσωπικό μου γιατρό και αφού με ρώτησαν αν είχα κάποιο σύμπτωμα, με συμβούλευσαν να μείνω σε καραντίνα για τις επόμενες 14 ημέρες.

Και ναι, έμεινα. Είμαι υπερήφανος για τους γιατρούς μας που με το ενδιαφέρον και τη σωστή τους προσέγγιση έπεισαν ακόμη και εμένα να μείνω μέσα μακριά από φίλους, γνωστούς και συγγενείς.

Πέρασα αυτές τις μέρες χωρίς καμία συμπτωματολογία και απύρετος. Βαθειά μέσα μου πίστευα ότι είχα προσβληθεί και εγώ από τον ιό ωστόσο τίποτα δε μπορούσε να το δικαιολογήσει και φυσικά δεν μπορούσα να κάνω το τεστ, σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες των γιατρών.

Το πέρασα λοιπόν, έχοντας μονίμως την αμφιβολία αν είμαι θετικός στον ιό. Πέρασα στιγμές συναισθηματικής φόρτισης και πίεσης. Αυτό όμως δε με έκανε να το βάλω «κάτω» και συνέχισα να μένω σπίτι.

Νιώθω πολύ καλά που εξαιτίας μου δε κινδύνευσε η 80χρονη κυρία Μαρία που μένει στο ισόγειο και καθημερινά με καλημερίζει, ούτε η 85χρονη γιαγιά μου στο χωριό, ούτε οι γονείς μου, ούτε κάποιος φίλος ή γνωστός. Μη το κρύψετε λοιπόν αν έχετε την παραμικρή αμφιβολία ότι μπορεί να νοσείτε.

Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που το δημοσιοποιώ.

Σήμερα, ολοκληρώνοντας τις 14 μέρες και μιλώντας με τον γιατρό μου, «φούσκωσα» από υπερηφάνεια όταν με συνεχάρη για τη στάση μου και με συμβούλευσε να προτρέψω όσους περισσότερους μπορώ να κάνουν το ίδιο.

Και αυτό θα κάνω!

Ακόμη και αν κάποιος νιώθει ότι θα το περάσει «χαλαρά» δε ξέρει σε πόσους μπορεί να το μεταδώσει οι οποίοι πιθανόν να μη νοσήσουν το ίδιο «χαλαρά» και επέλθει το μοιραίο, φεύγοντας απ’ τη ζωή.

Το αντέχεις να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου μη ξέροντας πόσους έχεις «σκοτώσει» λόγω της αδιαφορίας σου;