Στην Ελλάδα έχει πραγματοποιηθεί τις τελευταίες δεκαετίες ένα διαχρονικό έγκλημα εναντίον της οικονομίας, της κοινωνίας και της εθνικής ασφάλειας.

Η χώρα μας δεν εκμεταλλεύθηκε τις υπαρκτές δυνατότητές της να γίνει παραγωγός υδρογονανθράκων και κατ’ αυτό τον τρόπο σίγουρα να συρρικνώσει την τεράστια ενεργειακή εξάρτησή της, πιθανότατα και να μετατραπεί σε εξαγωγέα. Εάν εξαιρέσουμε την περίπτωση του κοιτάσματος στον Πρίνο, στην Ελλάδα δεν μπήκε γεωτρύπανο εδώ και δεκαετίες. Κι αυτό, παρότι υπήρχαν από παλιά αποχρώσες ενδείξεις έως και βεβαιότητα για την ύπαρξη κοιτασμάτων στο Ιόνιο και στην περιοχή των Ιωαννίνων. Άλλοτε κυριάρχησε η πολιτική αβελτηρία και άλλοτε οι κυβερνήσεις κρύφτηκαν πίσω από το γεγονός πως λόγω των χαμηλών τιμών του βαρελιού η εξόρυξη δεν ήταν συμφέρουσα. Μετά τις πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του 1970, όμως, οι τιμές του πετρελαίου εκτοξεύτηκαν. Μπορεί να υπήρξαν διακυμάνσεις, αλλά στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ήταν σε επίπεδα που επέτρεπαν την εκμετάλλευση των εντοπισμένων κοιτασμάτων. Παρ’ όλα αυτά, γεωτρήσεις δεν είδαμε. Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι το πολιτικό σύστημα παρέμενε όμηρος των πανίσχυρων εισαγωγέων ενέργειας.

Τα χρόνια πέρασαν και την τελευταία 15ετία ανακαλύφθηκαν τα τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο, στις ΑΟΖ Αιγύπτου, Ισραήλ και Κύπρου. Οι εν λόγω ανακαλύψεις ενίσχυσαν όσους είχαν εκφράσει την επιστημονική εκτίμηση ότι αντίστοιχα μεγάλα κοιτάσματα υπάρχουν και στην ελληνική ΑΟΖ, δυτικά, νότια και ανατολικά της Κρήτης. Την ελληνική αδράνεια έσπασε ο αρμόδιος υπουργός Γιάννης Μανιάτης με σχετικές κινήσεις. Και πράγματι οι σεισμικές έρευνες που έγιναν αποδείχθηκαν εξαιρετικά ελπιδοφόρες. Το νέο εμπόδιο στις γεωτρήσεις ήταν οι οικολογικές ιδεοληψίες. Η κυβέρνηση Τσίπρα έπασχε από την «ασθένεια», αλλά έστω και απρόθυμα δεν τορπίλισε τη διαδικασία, χωρίς όμως και να τη διευκολύνει.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδειξε εξαρχής την αρνητική στάση της απέναντι στις έρευνες, αρνούμενη να υπογράψει παραχωρήσεις των θαλάσσιων οικοπέδων νοτίως των Νομών Ηρακλείου και Λασιθίου, επικαλούμενη οικολογικές ιδεοληψίες. Χαρακτηριστική είναι και η εμβληματική δήλωση του Δένδια. Αλλά και οι έρευνες στα θαλάσσια οικόπεδα νοτίως των Νομών Ρεθύμνου και Χανίων πάγωσαν με πρόσχημα την προσφυγή οικολόγων στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η γαλλική Total να εγκαταλείψει τις έρευνες, ενώ και η αμερικανική ExxonMobil τις πάγωσε. Μόνο όταν ξέσπασε η ενεργειακή κρίση μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ο Μητσοτάκης έκανε στροφή, ανακοινώνοντας την επίσπευση των ερευνών.

Κάπως έτσι φθάσαμε στην τελική ευθεία προς τις εκλογές και βλέπουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να υπαναχωρεί από την έστω και απρόθυμη αποχή των ερευνών. Στο πρόγραμμά του αναφέρεται ξεκάθαρα ότι, εάν κερδίσει τις εκλογές, όχι μόνο δεν θα υπογράψει νέες παραχωρήσεις οικοπέδων για έρευνες σε πετρελαϊκές εταιρείες, αλλά και δεν θα ανανεώσει τις άδειες που έχουν δοθεί για έρευνες και εκμετάλλευση! Με άλλα λόγια, απειλεί να τινάξει στον αέρα το πρόγραμμα αξιοποίησης των ελληνικών κοιτασμάτων. Πρόκειται για έγκλημα σε βάρος της Ελλάδας, αφού -σύμφωνα με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις- το οικονομικό όφελος της υπερχρεωμένης ελληνικής οικονομίας από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων θα είναι πάνω από 100 δισ. σε ορίζοντα δεκαετίας από τη στιγμή της εξόρυξης.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 10/5