Μπορεί ο πόλεμος στην Ουκρανία μόνο σποραδικά να εισβάλλει στη δυτική επικαιρότητα, ειδικά εάν σημειώνουν οι Ουκρανοί κάποια επιμέρους επιτυχία, αλλά αυτό που συμβαίνει όχι πολύ μακριά από τα βόρεια σύνορά μας είναι γεγονός ιστορικών διαστάσεων. Είναι πλέον εξόφθαλμο ότι ο πόλεμος δεν εξελίσσεται, όπως προσδοκούσε ο Λευκός Οίκος, το αντίθετο, μάλλον. Η περιβόητη ουκρανική αντεπίθεση, έπειτα από αρκετές εβδομάδες, έχει να παρουσιάσει πενιχρά αποτελέσματα και μάλιστα με πολύ υψηλό κόστος. Είναι ενδεικτικό ότι στη Δύση υψώνονται φωνές από opinion makers, οι οποίοι μόνο για φιλορωσισμό δεν μπορούν να κατηγορηθούν. Αμφισβητούν και μάλιστα τεκμηριωμένα τη δυτική στρατηγική στην Ουκρανία, εγείροντας κρίσιμα ερωτήματα για το γεωστρατηγικό κόστος που θα πληρώσει το ΝΑΤΟ στην πολύ πιθανή πλέον περίπτωση που οι Ρώσοι κερδίσουν τον πόλεμο. Το Κίεβο πιεζόταν από τους χορηγούς του να εξαπολύσει αντεπίθεση για να παρουσιάσει εδαφικά κέρδη, τα οποία θα επικαλούνταν οι δυτικές κυβερνήσεις για να δικαιολογήσουν στην κοινή γνώμη την πρωτοφανή βοήθεια σε χρήμα, οπλικά συστήματα, εκπαίδευση, πληροφορίες κ.λπ. Γνωρίζοντας την πίεση που δεχόταν το Κίεβο, οι Ρώσοι εκμεταλλεύτηκαν τον χρόνο κατά τον οποίο η προσοχή ήταν στραμμένη στο μέτωπο του Μπαχμούτ, για να οχυρώσουν τις γραμμές τους σε μήκος πάνω από 100 χλμ., ειδικά στο μέτωπο της Ζαπορίζια, όπου ήταν δεδομένο πως θα εκδηλωθεί η κύρια επίθεση με σκοπό οι ουκρανικές δυνάμεις να φθάσουν στην Αζοφική.

Το ρωσικό δόγμα είναι απλό: Η Μόσχα άφησε τους Ουκρανούς να πραγματοποιήσουν την επίθεσή τους με σκοπό να προσκρούσουν στο ρωσικό αμυντικό πλέγμα. Όταν κρίνει ότι ο αντίπαλός της έχει φθαρεί επαρκώς και σε έμψυχο δυναμικό και σε οπλικά συστήματα, οι ρωσικές εφεδρείες θα πραγματοποιήσουν τη δική τους αντεπίθεση. Σε εκείνο το χρονικό σημείο ο σημερινός στατικός πόλεμος φθοράς θα μετατραπεί σε πόλεμο ελιγμών. Και ενώ τώρα η όποια προώθηση μετράται σε δεκάδες, άντε σε εκατοντάδες μέτρα, τότε θα μετράται σε δεκάδες χιλιόμετρα καθημερινά. Διαβλέποντας αυτή την προοπτική, δυτικοί εμπειρογνώμονες ζητούν πλέον μία ειρηνική διευθέτηση πριν το Κίεβο υποχρεωθεί σε συνθηκολόγηση. Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, πως έχουν αρχίσει να κατηγορούν το ουκρανικό Γενικό Επιτελείο πως δεν εκμεταλλεύτηκε τη δυτική βοήθεια και την εκπαίδευση και πως ο σχεδιασμός ήταν λανθασμένος, εξού και η ουκρανική αντεπίθεση έχει κολλήσει.

Προς το παρόν, η Ουάσινγκτον επιμένει στη γραμμή στήριξης του Κιέβου και δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς. Για τον Μπάιντεν το Ουκρανικό έχει μετατραπεί σε δαμόκλεια σπάθη, αφού η αποτυχία του εκεί θα σημάνει όχι μόνο το δικό του πολιτικό τέλος και ένα πολιτικό βατερλό για τους Δημοκρατικούς, αλλά και βαρύτατη ήττα για τις ΗΠΑ και τη Δύση. Στην Ευρώπη, άλλωστε, πληθαίνουν οι κυβερνήσεις που εμμέσως πλην σαφώς δηλώνουν ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν να βοηθούν την Ουκρανία, διότι και οι πόροι τους είναι περιορισμένοι, αλλά και δεν έχει νόημα να τους ρίχνουν σε ένα βαρέλι δίχως πάτο. Είναι αρκετοί πλέον που προβλέπουν ότι τον χειμώνα η εικόνα θα είναι πολύ διαφορετική στο δυτικό στρατόπεδο από τη σημερινή. Αμερικανός αξιωματικός, μάλιστα, που είχε υπηρετήσει ως επιτελάρχης του Κόλιν Πάουελ, προβλέπει ότι στο ΝΑΤΟ θα αναπτυχθούν διαλυτικές τάσεις. Αυτός είναι ο λόγος που κερδίζει έδαφος η θέση για άσκηση πιέσεων στον Ζελένσκι να διαπραγματευτεί με τη Μόσχα στη βάση των σημερινών δεδομένων κι όχι αύριο από πολύ χειρότερη θέση. Το ερώτημα είναι, όμως, εάν ο Πούτιν θα δεχθεί να διαπραγματευτεί. Πιθανότατα, θα περιμένει να δημιουργήσει πρόσθετα στρατιωτικά τετελεσμένα, πριν καθίσει στο τραπέζι.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή»