Έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια από την έναρξη της συνδικαλιστικής δράσης ανδρών και γυναικών της Ελληνικής Αστυνομίας. Όταν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των αστυνομικών καλύφθηκαν νομοθετικά, ένα από τα πρώτα αιτήματα που είχαν θέσει στις τότε κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη (και στη συνέχεια σε όσες ακολούθησαν) ήταν να συμπεριληφθεί το επάγγελμα στα επικίνδυνα και ανθυγιεινά.

Όλοι οι εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων έσπευδαν κατά καιρούς να αποδεχθούν το αίτημα ως λογικό. Άλλωστε είναι δυνατόν να μη θεωρείται βαρύ και ανθυγιεινό ένα επάγγελμα που προβλέπει ότι κάποιος χρειάζεται όπλο για να ανταποκριθεί -αν χρειαστεί- στα καθήκοντά του; Που όταν βγαίνει το πρωί από το σπίτι του, η φύση της δουλειάς του είναι τέτοια που δεν ξέρει αν θα επιστρέψει σώος και αβλαβής ή -στη χειρότερη περίπτωση- δεν θα γυρίσει καθόλου; Το λογικό αυτό αίτημα, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, δεν είχε υιοθετηθεί από καμία κυβέρνηση και τώρα είναι η πρώτη φορά που διαφαίνεται ένα παράθυρο αισιοδοξίας, όπως τουλάχιστον εκφράστηκε από τις ομοσπονδίες αστυνομικών, πυροσβεστών, λιμενικών και στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, που συναντήθηκαν ήδη δύο φορές με ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια.

 Οι πληροφορίες λένε ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει να κάνει το βήμα που δεν έχει γίνει εδώ και τόσο καιρό, θεσμοθετώντας το επίδομα αυτό για δεκάδες χιλιάδες ένστολους. Αυτό είναι ασφαλώς πολύ θετικό και επιτέλους ανταποκρίνεται σε κατά καιρούς δεσμεύσεις προηγούμενων κυβερνήσεων και αντιπολιτεύσεων, που όμως ουδέποτε υλοποιήθηκαν. Μόνο που το βήμα αυτό δεν πρέπει να είναι μισό.

Τι σημαίνει αυτό; Αρχικά ότι το ποσό που θα ανακοινωθεί δεν πρέπει να είναι τέτοιο που θα υποτιμά τους ανθρώπους οι οποίοι το περιμένουν επί τόσα χρόνια. Επίσης ότι οι σκέψεις για διαχωρισμό των αστυνομικών σε μάχιμους και σε άλλους που υπηρετούν σε υπηρεσίες γραφείου, και είναι λογικές, πρέπει να τύχουν πολύ σοβαρής επεξεργασίας. Και αυτό γιατί ειδικά στην Αστυνομία πάμπολλες φορές επιστρατεύονται αστυνομικοί γραφείων σε έκτακτα μέτρα που εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους. Και ακόμα, όπως τουλάχιστον λένε χρόνια τώρα οι συνδικαλιστές των ενστόλων, ότι η ένταξη σε βαρέα και ανθυγιεινά προϋποθέτει και αντίστοιχη ασφαλιστική και συνταξιοδοτική αντιμετώπιση. Όλα αυτά ασφαλώς είναι εν γνώσει των κυβερνητικών στελεχών που έχουν επιφορτισθεί με την αντιμετώπιση του κρίσιμου αυτού ζητήματος.

Πρέπει λοιπόν να κινηθούν γρήγορα μεν αλλά προσεκτικά ώστε η λύση που επίκειται να είναι δημοσιονομικά εφικτή αλλά και να ικανοποιήσει το αίσθημα δικαίου χιλιάδων ανθρώπων και των οικογενειών τους. Των ανθρώπων στους οποίους έχουμε αναθέσει την προστασία της ασφάλειας, της ζωής, της περιουσίας μας και φυσικά την άμυνα της χώρας μας. Και ασφαλώς τους οφείλουμε ως κοινωνία πολλά.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή