Οι νέοι, οι ηλικιωμένοι και τα μάτια μας…

Οι 500.000 νέες θέσεις εργασίας που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία πέντε χρόνια είναι ασφαλώς ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Για τον λόγο αυτό το πρόβλημα της ανεργίας, που κάποτε -όχι πολύ παλιά- ήταν ένα από τα κορυφαία στις δημοσκοπήσεις, έχει υποχωρήσει στα πολύ χαμηλά πλέον.

Το ζήτημα είναι όμως αν αυτές οι θέσεις εργασίες είναι τέτοιες που αφενός να βελτιώνουν το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, αφετέρου να δίνουν τη δυνατότητα στους νέους εργαζόμενους να προχωρήσουν τη ζωή τους ένα βήμα παρακάτω και να την κάνουν ουσιαστικά καλύτερη. Όχι απλώς να ανταποκρίνονται -και μάλιστα πολύ δύσκολα- στις βασικές απαιτήσεις της καθημερινότητας.

Κάπου εκεί εμφανίζεται η λέξη «ακρίβεια», που καταλαμβάνει εδώ και τρία χρόνια, τουλάχιστον, την κορυφή στις απαντήσεις των πολιτών για τα βασικά προβλήματα που ταλανίζουν την καθημερινότητά τους. Όσες θέσεις εργασίας κι αν δημιουργηθούν, αν οι αμοιβές γι’ αυτές παραμένουν καθηλωμένες, ενώ ταυτόχρονα το σουπερμάρκετ, η ενέργεια, τα καύσιμα συνεχίζουν να βρίσκονται στα ύψη, η μάχη για τη βελτίωση της καθημερινής ζωής θα χάνεται διαρκώς. Το «Καλάθι του νοικοκυριού», οι προσφορές, οι επιδοτήσεις, τα κάθε λογής «pass» ασφαλώς βοήθησαν λιγότερο ή περισσότερο.

Αν όμως το πρόβλημα δεν αντιμετωπιστεί σε όλη την αλυσίδα, από την παραγωγή των προϊόντων έως την ώρα που φτάνουν στον καταναλωτή, τότε η δημόσια συζήτηση θα συνεχίζεται και οι «τσέπες» θα δυσκολεύονται πολύ να ανταποκριθούν στις ανάγκες των καταναλωτών. Ειδικά, όταν μιλάμε για νεότερους ανθρώπους αλλά και απόμαχους της ζωής που βρίσκονται πολύ χαμηλά στην κλίμακα των συντάξεων.

Η τελευταία πρωτοβουλία των σουπερμάρκετ -έπειτα από πίεση, όπως μαθαίνουμε-, για τα 600 προϊόντα που οι τιμές τους θα μειωθούν έως και 15% είναι θετική, αρκεί τα είδη αυτά να είναι πρώτης ανάγκης και η μείωση να είναι πραγματική, επί της ουσίας και όχι να προκύπτει από κάποια τρικ. Και η κυβέρνηση πρέπει, και μπορεί, να πιέσει έτσι ώστε τα 600 προϊόντα, που στην πραγματικότητα είναι 600 κωδικοί, να φτάσουν τις 6.000.

Αυτό θα είναι μια βοήθεια για πολύ κόσμο. Και ακόμα μεγαλύτερη, αν με κάποιο τρόπο το υπουργείο Οικονομικών καταφέρει να νομοθετήσει μια μορφή ΕΚΑΣ για τις πολύ χαμηλές συντάξεις. Για τους ανθρώπους που δεν μπορούν ούτε να βγουν από τα σπίτια τους, αφού τα ελάχιστα έσοδά τους επαρκούν μόνο για φάρμακα, τρόφιμα και λογαριασμούς ενέργειας, νερού και τηλεφώνου.

Είναι ντροπή για την κοινωνία μας να καταδικάζονται υπερήλικες να περνούν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους στην ανέχεια. Όπως είναι ντροπή νέοι άνθρωποι, που ξεκινούν τη ζωή τους, να μην μπορούν να ονειρευτούν και με τη δουλειά τους να δημιουργήσουν όσα μπορούσαν οι νέοι τις δεκαετίες του ’80, του ’90 και του 2000.