Μπορεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να είναι στη δυσμενέστερη έως τώρα δημοσκοπική κατάσταση από όσες έχει αντιμετωπίσει στα σχεδόν έξι χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι του τόπου, ωστόσο, ο βασικός αντίπαλός της -μέχρι τώρα τουλάχιστον- δείχνει πως δυσκολεύεται να κεφαλαιοποιήσει προς όφελός του την κυβερνητική φθορά.

Το ΠΑΣΟΚ φαίνεται σαν να βρίσκεται σε ένα πολιτικό σταυροδρόμι, εγκλωβισμένο σε μια αντιπολιτευτική στρατηγική που δεν πείθει και δεν του επιτρέπει να μεγαλώσει δημοσκοπικά και κοινωνικά. Παρότι τους προηγούμενους μήνες δημιουργήθηκαν προσδοκίες πως υπό την ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη θα διαδραμάτιζε έναν ουσιαστικό ρόλο ως ο κεντρικός εκφραστής της Κεντροαριστεράς, η δημοσκοπική εικόνα του παραμένει στάσιμη ή και υποχωρεί. Σίγουρα κάτι φταίει για την κατάσταση αυτή.

Μια βασική αδυναμία του ΠΑΣΟΚ ήταν αρχικά ότι η κριτική του προς την κυβέρνηση έμοιαζε αποσπασματική και χωρίς σαφή στόχευση. Ενώ η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται αντιμέτωπη με σοβαρά ζητήματα -από την ακρίβεια και τα εργασιακά μέχρι τις υποκλοπές και τις φυσικές καταστροφές-, το ΠΑΣΟΚ συχνά εμφανιζόταν να αντιδρά με τρόπο χλιαρό ή να χάνεται στη ρητορική του «εποικοδομητικού λόγου», χωρίς όμως να δημιουργεί δυναμική αντιπολίτευση.

Οι βολές εκ των έσω που δέχθηκε για τον λόγο αυτό δείχνουν να το οδήγησαν στο άλλο άκρο. Εκείνο της τυφλής μετωπικής σύγκρουσης εφ’ όλης της ύλης, που απλώς «πασπαλίζεται» με μικρές δόσεις «καλόπιστης» αντιπολίτευσης, όπως εκφράζονται συνήθως από τον εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος, ο οποίος κατά γενική ομολογία έχει ένα θετικό προφίλ συνολικότερα. Ένα ακόμα πρόβλημα είναι η σχέση του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μία, επιχειρεί να διαφοροποιηθεί για να μην ταυτιστεί με τον αρκετά χρόνια βασικότερο αντίπαλο της ΝΔ, από την άλλη, όμως, δεν έχει καταφέρει να δώσει ένα σαφές αφήγημα για το πώς θα εκφράσει μόνο του τον κεντροαριστερό χώρο.

Και κάτι ακόμα: Η διαρκής αναφορά στη δήθεν μια φορά κι έναν καιρό «χρυσή εποχή» του ΠΑΣΟΚ και η επίκληση στην ιστορική διαδρομή του δεν αρκούν, για να δώσουν πειστικές απαντήσεις στους σύγχρονους πολιτικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς. Μπροστά σε ένα μεγάλης ηλικίας εκλογικό ακροατήριο, το οποίο τού μένει πιστό, το ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται να διαθέτει ένα σχέδιο για την προσέλκυση νέων ψηφοφόρων, παρά το ότι έχει μια νέα γενιά στελεχών που διαθέτουν καλή εικόνα στις δημόσιες εμφανίσεις τους και μια ηγεσία με καθημερινή παρουσία. Η γενιά που μεγάλωσε μέσα στην οικονομική κρίση, που ασφυκτιά από την ακρίβεια και τις χαμηλές αμοιβές, δεν έχει ακούσει από το ΠΑΣΟΚ κάτι που να την πείσει ότι μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντά της.

Το αποτέλεσμα είναι μια πολιτική δύναμη που έπειτα από μια σημαντική άνοδο παραμένει καθηλωμένη στο ίδιο εκλογικό ποσοστό, χωρίς ορατή προοπτική διεύρυνσης. Όσο μάλιστα θα επιμένει στη σύγκρουση εφ’ όλης της ύλης, που λόγω του παρελθόντος ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει να αποτελεί πειστική λύση για την κοινωνία, η πορεία στη μετριότητα θα είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει και το ΠΑΣΟΚ θα παραμένει μια πολιτική δύναμη περιορισμένης επιρροής, εγκλωβισμένη ανάμεσα σε ένα «ένδοξο» αλλά πολύ μακρινό παρελθόν και σε ένα αβέβαιο μέλλον.


*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»