Ο Αλέξης Τσίπρας καιρό τώρα πυκνώνει τις δημόσιες παρεμβάσεις του σε θέματα της επικαιρότητας παίρνοντας θέσεις που προκαλούν συνήθως δημόσια συζήτηση, κάτι που προφανώς είναι για εκείνον το κύριο ζητούμενο.

Στα 51 του χρόνια, έχοντας απομακρυνθεί μεν από το πηδάλιο του κόμματος που το παρέλαβε στο 5% και το εκτόξευσε στο 36%, ο πειρασμός να ακούγεται ο λόγος του και να προκαλεί θετικές ή αρνητικές αντιδράσεις είναι και μεγάλος και λογικός για έναν χαρακτήρα σαν αυτόν του πρώην πρωθυπουργού. Χθες, επέλεξε με ένα άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» να τοποθετηθεί για την τραγωδία των Τεμπών παραμονές των μεγάλων συλλαλητηρίων που έχουν προγραμματιστεί για αύριο.

Ο τίτλος που επέλεξε για το πόνημά του ήταν ασφαλώς βαρύγδουπος. «Είναι η δικαιοσύνη αποσταθεροποίηση;», αναρωτιέται ο πρώην πρωθυπουργός ξιφουλκώντας εναντίον της κυβέρνησης και των επιλογών της στη διαχείριση της υπόθεσης των Τεμπών, η οποία προφανώς είναι γεμάτη από αστοχίες, λάθη, παραλείψεις και αντιφάσεις.

Γι’ αυτό, άλλωστε, και οι άνθρωποι που δηλώνουν ότι αν αύριο γίνονταν εκλογές θα ψήφιζαν Νέα Δημοκρατία σε ένα μεγάλο ποσοστό τους έχουν πειστεί ότι η κυβέρνηση δεν έκανε ό,τι μπορούσε για να λάμψει η αλήθεια και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ανάμεσα στα άλλα, ο πρώην πρωθυπουργός υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση είναι αυτή που οδηγεί στην αποσταθεροποίηση και εξηγεί το γιατί: «Γιατί είναι αποσταθεροποίηση των θεσμών και της Δικαιοσύνης η αποδεδειγμένη με χίλιους τρόπους απόπειρα συγκάλυψης για το έγκλημα των Τεμπών», αναφέρει επί λέξει ο κ. Τσίπρας. Εδώ κάπου βέβαια ο πρώην πρωθυπουργός αρχίζει να θυμίζει στην κοινωνία το γνωστό «κοίτα ποιος μιλάει»… Γιατί; Μα γιατί το 2018 ο τότε πανίσχυρος υπουργός Δικαιοσύνης, που ο ίδιος είχε ορίσει, μίλησε έξω από το Μέγαρο Μαξίμου για το «μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους» σε μια ωμή και απροκάλυπτη παρέμβαση στο έργο των δικαστών για την υπόθεση Novartis. Μια παρέμβαση που όμοιά της στο παρελθόν δεν είχε ξαναγίνει.

Γιατί κορυφαίος υπουργός του κ. Τσίπρα -προφανώς όχι εν αγνοία του- επισκεπτόταν ως μη όφειλε την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου τον Φεβρουάριο του 2018 για να πληροφορηθεί τα νεότερα για την ίδια υπόθεση. Από πού κι ως πού; Και βάσει ποιας θεσμικής λειτουργίας; Γιατί επίσης ο τόσο «ευαισθητοποιημένος» κ. Τσίπρας έστειλε μια σειρά από κορυφαία πολιτικά στελέχη της τότε αντιπολίτευσης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να κάνουν εκλογές το 2019 «όμηροι» της σκανδαλολογίας με τις «τροχήλατες βαλίτσες» που μπαινόβγαιναν, λέει, στο Μέγαρο Μαξίμου.

Άπαντες δικαιώθηκαν δικαστικά, αλλά κρίθηκαν στις κάλπες από τους πολίτες ενώ βρίσκονταν ακόμα υπό δικαστική διερεύνηση. Σοβαρή αυτοκριτική γι’ αυτά και πολλά ακόμα δεν έκανε ποτέ ο κ. Τσίπρας. Θα πει κάποιος, και τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν έχει δικαίωμα να λέει την άποψή του για τη Δικαιοσύνη, όπως άλλωστε κάθε πολίτης αυτής της χώρας; Ασφαλώς και την έχει.

Όπως κι εμείς το δικαίωμα να θυμίζουμε ότι δεν είμαστε λωτοφάγοι. Καθώς πολλές φορές δεν έχει αξία και σημασία μόνο τι λέγεται αλλά και ποιος το λέει… Και στην περίπτωση αυτή ο «καταγγέλλων» έχει πρόσφατο παρελθόν σε σχέση με τη Δικαιοσύνη, που τον βαρύνει πολιτικά όσο κι αν επιθυμεί να το ξεχνάμε.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 27/02/2025