Στα μέσα της δεύτερης τετραετίας της Νέας Δημοκρατίας στη διακυβέρνηση της χώρας κι ενώ η συζήτηση για έναν ακόμα ανασχηματισμό βρίσκεται στο φόρτε της, οι πολίτες -έχω την αίσθηση- ότι παρακολουθούν μάλλον αδιάφορα αυτό το γαϊτανάκι της ονοματολογίας κάποιων που φεύγουν, κάποιων που μένουν, κάποιων που έρχονται για να ξαναφύγουν και πάει λέγοντας.

Χρόνια τώρα αυτό το θέμα απασχολεί πια έναν μικρόκοσμο πολιτικών, των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω από αυτούς και φυσικά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που και αυτά όμως, σε μεγάλο βαθμό, αναλώνονται στο… παραπολιτικό και το κοσμικό επίπεδο των κυβερνητικών αλλαγών και λιγότερο στην ουσία.

Σε μια κοινωνία που δύο χρόνια τώρα ταλανίζεται από τη συζήτηση για την τραγωδία στα Τέμπη και τρία χρόνια τώρα βιώνει το τέρας της ακρίβειας που μειώνει την αγοραστική δύναμη και κάνει την καθημερινότητα όλο και πιο δύσκολη, το ποιος θα είναι υπουργός Οικονομικών, Εξωτερικών, Άμυνας ή δεν ξέρω τι άλλο, δεν είναι σίγουρα το μείζον.

Το μείζον είναι αν ο συγκεκριμένος υπουργός θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες και θα τους ξαναδώσει σιγουριά για το παρόν κι ελπίδα για το μέλλον.

Η Νέα Δημοκρατία, ύστερα από σχεδόν έξι χρόνια διακυβέρνησης από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, μια σειρά από εκλογικές νίκες και στη συνέχεια το σαφές μήνυμα απογοήτευσης στις Ευρωεκλογές, βρίσκεται σε μια περιδίνηση που δημιουργεί στον κόσμο την αίσθηση ότι απουσιάζουν το σχέδιο, ο στόχος και -το σημαντικότερο όλων- η ενσυναίσθηση.

Δεν υπάρχει κατά την άποψή μου χειρότερο θέαμα από κυβερνητικά στελέχη τα οποία δείχνουν ότι ζουν στον κόσμο τους. Ότι δεν αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες του πολίτη και επαίρονται για το έργο τους το οποίο, όμως, οι άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται σε σημαντικό βαθμό. Πιθανώς διότι δεν επικοινωνείται σωστά.

Ακόμα πιθανότερο όμως επειδή δεν υπάρχει ή για να μην είμαστε ισοπεδωτικοί, γιατί δεν είναι αυτό που περιμένει ο κόσμος. Η έλλειψη ενσυναίσθησης, όμως, οδηγεί στην έλλειψη του μέτρου.

Και αυτό οδηγεί στις δημοσκοπήσεις που βλέπουμε τη ΝΔ, αν και με ψαλιδισμένα ποσοστά, να εξακολουθεί να προηγείται όλων. Κυρίως επειδή στην πραγματικότητα οι αντίπαλοί της στα μάτια της κοινωνίας δεν αποτελούν λύση, αλλά ένα επιπλέον πρόβλημα αν κληθούν να κυβερνήσουν τον τόπο.

Οι όποιες αλλαγές, λοιπόν, γίνουν από τον πρωθυπουργό θα πρέπει να έχουν ως πρώτο στόχο ένα υπουργικό συμβούλιο ενσυναίσθησης, σχεδίου και συγκεκριμένης προοπτικής. Μόνο έτσι θα έχουν αποτέλεσμα για την κοινωνία που μέρα με τη μέρα η ανοχή της απέναντι στην κυβέρνηση εξαντλείται.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 13/03/2025