Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας βρίσκεται σήμερα σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι. Αν και εξακολουθεί να προηγείται στις περισσότερες δημοσκοπήσεις, η εικόνα σταθεροποίησης σε χαμηλά ποσοστά και η αυξανόμενη αποστασιοποίηση λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων αποτελούν έναν τεράστιο κώδωνα κινδύνου. Οι πολίτες δεν ζητούν «υψηλή» ρητορική ή μία ακόμα «μάχη κατά της τοξικότητας». Ζητούν λύσεις στην ακρίβεια, αξιοπρεπείς μισθούς, ουσιαστική ενίσχυση των συντάξεων και ένα δημόσιο σύστημα Υγείας που δεν θα δοκιμάζει τις αντοχές και την αξιοπρέπειά τους.

Οι δυσκολίες της καθημερινότητας έχουν μετατραπεί σε βασικό πολιτικό διακύβευμα. Το καλάθι της νοικοκυράς παρά τις προσπάθειες είναι ακόμα πολύ ακριβό, οι λογαριασμοί πιέζουν, ενώ τα εισοδήματα παρά τις αυξήσεις δεν ακολουθούν τον ρυθμό της ακρίβειας. Η ενσυναίσθηση λοιπόν δεν πρέπει να είναι μόνο επικοινωνιακή. Πρέπει να μεταφράζεται σε πολιτικές που «μιλούν» στον πολίτη, που τον στηρίζουν, που τον κάνουν να νιώθει ότι κάποιος τον ακούει. Η επικείμενη Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης μπορεί να αποδειχθεί η τελευταία μεγάλη ευκαιρία για τη Νέα Δημοκρατία να δείξει ότι αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασης και να παρουσιά σει ένα νέο, πιο ρεαλιστικό αφήγημα, κοντά στις ανάγκες της κοινω νίας και ιδιαίτερα των πολλών που πιέζονται. Ένα αφήγημα με προτεραιότητα τους πιο ευάλωτους, χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις ή τεχνοκρατικές υπεκφυγές.

Στο ταραγμένο πολιτικό σκηνικό, η απουσία πειστικής εναλλακτικής από την αντιπολίτευση δεν είναι λόγος εφησυχασμού. Αντιθέτως, η άνοδος προσώπων όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου -που σε ορισμένες μετρήσεις αγγίζει ή και ξεπερνά το 15%- δείχνει ότι ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος αναζητά λόγο έξω από τα «συστημικά» καλούπια και -κυρίως- επαφή με το κοινωνικό συναίσθημα. Η απήχησή της που τον τελευταίο καιρό εκτινάχτηκε στέλνει αναμφίβολα ένα μήνυμα: η κοινωνία είναι θυμωμένη και θέλει να ακουστεί. Η Νέα Δημοκρατία έχει ακόμα τον χρόνο να επανεκκινήσει το πολιτικό της αφήγημα. Να μιλήσει χωρίς υπεκφυγές για την ακρίβεια και να πάρει ουσιαστικά μέτρα. Να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα Υγείας, όχι με εξαγγελίες αλλά με πράξεις. Να δείξει ότι μπορεί να νοιαστεί για τον πολίτη χωρίς να υποκύπτει στον πειρασμό της αυταρέσκειας. Και, βέβαια, πέρα από τα οικονομικά, να αποδείξει ότι όχι μόνο δεν συγκαλύπτει την τραγωδία στα Τέμπη αλλά κάνει όσα πρέπει για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Και ότι δεν θα διστάσει αυτή τη φορά να στείλει σπίτι τους όλους όσοι αποδειχθούν ανίκανοι και ανεύθυνοι. Πέρα από όσα ανα μένουμε να κάνει η Δικαιοσύνη.

Η επόμενη περίοδος δεν είναι απλώς προεκλογική. Είναι μια ευκαιρία πολιτικής επανεκτίμησης. Αν δεν αξιοποιηθεί, η φθορά δεν θα είναι στα λόγια αλλά στην κάλπη. Και τότε, δεν θα αρκεί το επιχείρημα ότι «οι άλλοι δεν έχουν λύση». Διότι οι πολίτες δεν περιμένουν απλώς να δουν ποιος κυβερνά καλύτερα, αλλά επίσης ποιος θυμάται -όπως έλεγαν οι πρόγονοί μας- ότι κυβερνά ανθρώπους και πως δεν θα κυβερνά για πάντα.

*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»