Ο Νίκος Γκάλης είναι ο πρώτος Έλληνας που μπαίνει στον πάνθεο των τιτάνων του παγκόσμιου μπάσκετ , στο περίφημο Naismith Hall of fame.

Όσοι είχαμε την τύχη να τον παρακολουθήσουμε να αγωνίζεται στο Ελληνικό πρωτάθλημα με τα χρώματα του Άρη -κυρίως- του Παναθηναϊκού -για λίγο- αλλά πρώτα και πάνω απ΄ όλα με τη γαλανόλευκη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας, πρέπει να μακαρίζουμε την τύχη μας. Ο βραχύσωμος δαίμονας που δεν κατάφερναν να τον σταματήσουν γίγαντες της εποχής του, μπορούσε να κουβαλήσει στις πλάτες του ολόκληρη την ομάδα στην οποία αγωνιζόταν. Το απέραντο ταλέντο του, οι απίστευτες φυσικές του δυνάμεις, το τρομερό του πάθος αλλά ταυτόχρονα η ολύμπια ψυχραιμία του, τον έκαναν μοναδικό. Πέρα όμως από τις τεράστιες διακρίσεις που πανηγυρίσαμε κι εμείς μαζί του σε επίπεδο συλλόγων και εθνικής ομάδας, πέτυχε και κάτι ακόμα ίσως πιο σημαντικό. Κατάφερε , μαζί με κάποιους ακόμα σπουδαίους παίκτες της εποχής του όπως ο Παναγιώτης Γιαννακης, ο Φάνης Χριστοδούλου κι ο Παναγιώτης Φασούλας , να στρέψει το ενδιαφέρον χιλιάδων ανθρώπων αλλά και της Ελληνικής Πολιτείας στο-παραμελημένο εκείνη την εποχή-μπάσκετ. Και έβαλε μαζί τους και με αρκετούς άλλους τις βάσεις για τις επιτυχίες των σημερινών μεγάλων Ελληνικών συλλόγων αλλά και του εθνικού μας συγκροτήματος το οποίο με τα πάνω και τα κάτω του, μας προσφέρει εδώ και λίγες δεκαετίες μεγάλες χαρές.

Η σπουδαία διάκριση που τον εντάσσει στα κορυφαία ονόματα του αθλήματος παγκοσμίως είναι απλώς και μόνο η επιβεβαίωση της πραγματικότητας.

Το λιγότερο που οφείλουμε στον Νίκο Γκάλη είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Κι εμείς αλλά και οι γενιές που θα ακολουθήσουν και θα θαυμάζουν, έστω και από τις εικόνες των τηλεοράσεων και των υπολογιστών, αυτά τα ανεπανάληπτα «μαγικά» που μας έκαναν να κλάψουμε από χαρά και περηφάνια, να πανηγυρίσουμε στους δρόμους και τις πλατείες και να αγαπήσουμε το μπάσκετ ,που από την εποχή Γκάλη και μετά έγινε-κακά τα ψέματα- το εθνικό μας άθλημα…