Είναι αλήθεια ότι σε καθαρά μπασκετικό επίπεδο ο Κώστας Σλούκας δεν ήταν το καλύτερό μου.

Βλέπετε ως κανονικός Ολυμπιακός θεωρώ ότι δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, διεκδικώντας αυτό που πολλοί έλεγαν ότι του ανήκε. Την σημειολογική διαδοχή δηλαδή του Βασίλη Σπανούλη στο δυναμικό της ομάδας μπάσκετ, αλλά και στο κάδρο των προσωπικοτήτων που την σημάδεψαν. Με βάση τα όσα συμβαίνουν τώρα στο αγωνιστικό και όχι μόνο κομμάτι, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ατομικά δικαιώθηκε, αν και ουδείς μπορεί να γνωρίζει τι θα συνέβαινε στην περίπτωση που και ο ίδιος έπαιρνε το συγκεκριμένο ρίσκο.

Η ενέργεια του διεθνούς μπασκετμπολίστα της Φενέρμπαχτσε να μην κρατήσει το πανό για τον Κεμάλ Ατατούρκ όπως έπραξαν οι συμπαίκτες του πριν από μερικές ημέρες, ομολογώ ότι αποτέλεσε στα μάτια μου το καθοριστικό προσωπικό του βήμα, αυτό που όπως λένε οι ειδήμονες του αθλήματος που υπηρετεί δεν έχει κάνει στο παρκέ, τουλάχιστον στο βαθμό που του επιτρέπει το ταλέντο του και κυρίως με την εθνική ομάδα.

Το γεγονός αυτό μάλιστα αποδίδεται εκτός των άλλων και στην ίδια την μετριοπάθεια που τον χαρακτηρίζει. Όμως με την κίνησή του αυτή, ο Σλούκας κατέδειξε περίτρανα πως αν μη τι άλλο δεν έχει μόνο αρχές και αξίες ζωής ή δομημένη σκέψη, αλλά και διάθεση να εκφραστεί, κάτι που δεν συνηθίζεται στους κόλπους των κορυφαίων Ελλήνων αθλητών.

Για τους Τούρκους ναι, ο Κεμάλ ήταν ο θεμελιωτής της σύγχρονης Τουρκίας, η δημιουργία της οποίας όμως βασίστηκε εκτός των άλλων σε διωγμούς και σφαγές, μεταξύ των οποίων και η τραγωδία του μικρασιατικού ελληνισμού την οποία ο ίδιος εμπνεύστηκε και εκτέλεσε.

Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις θα πρέπει να οικοδομούνται με όρους μέλλοντος και όχι παρελθόντος, αλλά και με βάση τα πραγματικά δεδομένα, παρά την διαρκή προκλητικότητα της άλλης πλευράς που σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να κρατά την εκάστοτε πολιτική ηγεσία σε μια διαρκή επαγρύπνηση. Όπως αισθάνομαι και μεγάλη άνεση, αλλά και βεβαίως περηφάνια για το γεγονός ότι οι η θεμελίωση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και οι σύγχρονοι (και όχι μόνο φυσικά) ήρωες των Ελλήνων συνδέθηκαν με αγώνες και θυσίες που βασίστηκαν στα εθνικά μας δίκαια και έγιναν συνώνυμο των ιδανικών της ελευθερίας, εμπνέοντας διαχρονικά ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.


Γυρνώντας λοιπόν στον Σλούκα, προφανώς και θα πρέπει να δείχνει περίσσιο σεβασμό για την χώρα όπου εργάζεται και αμείβεται πλουσιοπάροχα, ξεπερνώντας στερεότυπα προηγούμενων ετών ή αιώνων, έστω κι αν αντιτίθεται σε κάποιες πράξεις ή εκδηλώσεις. Το ίδιο άλλωστε έπραξαν και Τούρκοι αθλητές που αγωνίστηκαν στο παρελθόν στην Ελλάδα. Όμως ταυτόχρονα πρέπει πριν και πέρα απ' όλα να τιμά το εθνόσημο που φορά κάθε καλοκαίρι στο στήθος, αλλά και την ίδια την ιστορία της χώρας του.

Όπερ και εγένετο.

Γι' αυτό και προσωπικά του βγάζω το καπέλο, όχι τόσο λόγω μικρασιατικών καταβολών ή στο όνομα οποιασδήποτε αφηρημένης εθνικής έξαρσης που στο φινάλε δεν είναι και του χαρακτήρα μου. Αλλά για το γεγονός ότι είχε την δύναμη να υπερασπιστεί αυτά που πίστευε έναντι των ουκ ολίγων φανατικών που μοιραία θα σήκωναν τα… λάβαρα. Σ' αυτούς απευθύνονταν και οι αναγκαστικές εξηγήσεις που έδωσε στην συνέχεια, προφανώς κατόπιν συνεννόησης με τους διοικούντες την Φενέρμπαχτσε προκειμένου να ηρεμήσουν τα πνεύματα και οι οποίες πάντως ουδόλως θόλωσαν το μήνυμα που ο ίδιος θέλησε να εκπέμψει.

Παρεμπιπτόντως, η ψύχραιμη και κυρίως απολύτως λογική αντιμετώπιση του ζητήματος από την ομάδα του, ήταν οπωσδήποτε ένα θετικό σημάδι γι' αυτό το μέλλον που λέγαμε, στο οποίο οι εκατέρωθεν Σλούκες θα κυριαρχούν έναντι του κάθε άμυαλου και επικίνδυνα κολλημένου. Πάντως, η εξέλιξη της υπόθεσης θα έχει πολύ ενδιαφέρον κι όχι μόνο για αθλητικούς λόγους. Εξάλλου μέχρι νεωτέρας, όλα αυτά φαντάζουν εν πολλοίς ψιλά γράμματα στο παραμύθι που αφηγείται στους γείτονές μας ο σύγχρονος σουλτάνος…