Μόνο ως κακόγουστη φάρσα θα μπορούε να εκλάβει κανείς την ούτως ή άλλως αχαρακτήριστη παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην πορεία για το Πολυτεχνείο. Ο άνθρωπος που επιχείρησε να καπηλευτεί την περαιτέρω προσέγγιση της Αθήνας με την Ουάσινγκτον με φόντο τα νέα γεωστρατηγικά δεδομένα που διαμορφώθηκαν στην ευρύτερη περιοχή μας για να πείσει εντός κι εκτός συνόρων ότι έγινε πιο… συστημικός κι από τους παραδοσιακούς συστημικούς θυμήθηκε μετά το εκλογικό του στραπάτσο τα χρόνι α της επανστατημένης νιότης του. Φυσικά, η απόφαση να παρευρεθεί στην πορεία για το Πολυτεχνείο δεν αποτέλεσμα κάποιας νοσταλγικής προσέγγισης. Ήταν το επιστέγασμα της επιστράτευσης ρητορικών και πρακτικών που παραπέμπουν στον ΣΥΡΙΖΑ του 3% και οι οποίες επανήλθαν στο προσκήνιο το τελευταίο διάστημα μαρτυρώντας το στρατηγικό το -εδώ και καιρό εμφανές- στρατηγικό αδιέξοδο της Κουμουνδούρου. Κάπως έτσι, έχοντας στο πλευρό του την Έφη Αχτσιόγλου που έλεγε ότι οι συνταξιούχου δεν μπορούν να διεκδικήσουν στην πράξη τα αναδρομικά που τους επιδίκασε το ΣτΕ, την περιφερειάρχη της Μάνδρας και της φονικής λαίλαπας στο Μάτι, του Δρίτσα που έχισε πολιτική καριέρα στην ανάγκη διατήρησης του δημόσιου χαρακτήρα του λιμανιού του Πειραιά και τελικώς ήταν εκείνος που υπέγραψε την ιδιωτικοποίησή του και μια σειρά ακόμη στελεχών του κόμματός του που συμβόλισαν το πέρασμα από την περίοδο της «αφέλεια» στην απόλυτη εξουσιλαγνεία επιχείρησε να αναβαπτίσει την σχέση με το παλαιό του ακροατήριο. Μάταια όμως. Τα συνθήματα που φώναξε με τους συριζαίιους νεολαίους και η συμμετοχή του στην κεφαλή της ανθρώπινης αλυσίδας που ηγείτο του μπλοκ της Κουμουνδούρου δεν ήταν ικανά να κρύψουν την ξεκάθαρη αμηχανία που ένιωθε στην παρθενική του «αγωνιστική» εμφάνιση μετά την κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά. Λογικό βλέπετε ως ένα βαθμό. Περισσότερο απ' όλους, ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά πως ο Τσίπρας πριν από την πρωθυπουργία δεν έχει καμία σχέση με τον Τσίπρα μετά από αυτή. Κι όχι μόνο γιατί εξαπάτησε τους Έλληνες σε βαθμό που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο καθιστώντας στην διάρκεια της διάκυβέρνησής του υποσχέσεις όπως σκίσιμο των Μνημονίων μ' ένα νόμο κι ένα άρθρο, ή κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη να φαντάζουν ανέκδοτο. Ούτε γιατί έβαλε την χώρα στην μεγαλύτερη μεταπολιτευτική της περιπέτεια μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθεί επικοινωνιακά η διάψευση των προσδοκιών που καλλιέργησε. Αλλά επειδή αποτέλεσε τον νεκροθάφτη του περιβόητου ήθους της Αριστεράς που επικαλείτο συχνά πυκνά, αλλά τελικά ο ίδιος οδήγησε στην ανυποληψία.

Οι Αριστεροί που έμεναν πιστοί στις αρχές τους δεν ταυτίστηκαν ποτέ με την έννοια της κωλοτούμπας όπως ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και συνολικά το κυβερνητικό παρεάκι του. Γι' αυτό και το… ενοχικό σύνδρομο του πάλαι ποτέ cool Αλέξη τον κατέστησε ανεπιθύμητο στους κόλπους της πορείας, στην οποία έδωσε το «παρών» μόνο εν μέσω της νοητής προστατευτική γυάλας των συντρόφων του στο παραλήρημα της εξουσίας τους και μέχρι το ύψος της Μεγάλης Βρετανίας ώστε να αποφευχθούν τυχόν μοιραία για το στραπατσαρισμένο επαναστατικό του προφίλ, απρόοπτα. Βλέπετε το Πολυτεχνείο και το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» δεν ήταν δυνατόν να συμβαδίσει στις συνειδήσεις των υγιών Αριστερών με την συμπόρευση με τον ακροδεξιό Καμμένο και την πλήρη ευθυγράμμιση με τις πρακτικές και την λογική που υπηρετούσε μόνο και μόνο για την παραμονή στην καρέκλα. Ούτε βεβαίως με τον ευτελισμό του Συντάγματος, των δημοκρατικών θεσμών και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που έγιναν κουρελόχαρτο μπροστά στην ανάγκη να στοχοποιηθούν κάθε είδους αντίπαλοι και επικριτές του συστήματος Τσίπρα. Και την ίδια στιγμή δεν είναι δυνατόν να κοροϊδεύεις όλους εκείνους που έστω κι αν διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς μαζί τους έμειναν διαχρονικά πιστοί στις ιδέες και τις απόψεις τους, προσποιούμενος ότι ακόμη ανήκεις στην δική τους όχθη.

Όμως, όταν κάνεις τεμενάδες μπροστά στον πρέσβη των Αμερικανών που με χαρακτηριστική ελαφρότητα αποκαλούσες «φονιάδες των λαών» μέχρι και πριν από μερικά χρόνια ή ασπάζεσαι τις συνήθειες της «πλουτοκρατίας» όπως οι τσάρκες με πολυτελείς θαλαμηγούς που με περισσή πολιτική εξουσία ξόρκιζες, τότε είναι σαφές ότι έχεις περάσει για τα καλά στην αντίπερα όχθη. Και το χειρότερο για τον πρώην πρωθυπουργό, είναι ότι με επικοινωνιακά τερτίπια της πλάκας ακόμη προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο, συνεχίζοντας να παίζει ρόλο τιμητή των πάντων κατά το δοκούν, ακόμη κι αν ο ίδιος και τα όργανα της προπαγάνδας του γνωρίζουν πολύ καλά πως πρόκειται για χαμένη υπόθεση. Εξάλλου, πληθαίνουν διαρκώς οι ενδείξεις που καταδεικνύουν σε όλα τα επίπεδα την ωρίμανση των Ελλήνων ως πολιτών, παράμετρος που εν πολλοίς εξηγεί και το αδιέξοδο τέτοιου είδους πολιτικών επιλογών. Το μόνο φυσικά που καταφέρνει είναι να προσθέτει κι άλλες σελίδες στο ατέλειωτο μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή τον Πινόκιο της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ενδεικτικό της εμμονής του με την πρωθυπουργική καρέκλα, η οποία όπως κάθε εμμονή τον οδηγεί σε λανθασμένες ατραπούς που τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα, είναι ο χαρακτηρισμός «αντικυβερνητική» που απέδωσε στην πορεία για το Πολυτεχνείο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι θα έτριζαν τα κόκαλα κάποιων ιστορικών προσωπικοτήτων της Αριστεράς με αυτή την γκάφα του Αλέξη, αλλά ειλικρινώς δεν θα ήθελα να υιοθετήσω τέτοιου είδους βαρύγδουπες εκφράσεις. Χώρια που στα χρόνια της διακυβέρνησής του συνέβησαν τόσα και τόσα τα οποία θα έκαναν έναν κανονικό αριστερό να αισθάνεται τουλάχιστον άβολα, που μπροστά τους ένα λεκτικό σφάλμα, έστω κι αν φανερώνει περίτρανα πραγματικές σκέψεις και προθέσεις, φαντάζει μάλλον δευτερευούσης σημασίας.

Ο Τσίπρας λοιπόν, ήλθε είδε και απήλθε νωρίς από την πορεία αφήνοντας μια μικρή ομάδα συντρόφων του στο ταξίδι της εξουσίας να βγάλουν το φίδι από την τρύπα και να σώσουν ό,τι απέμεινε από το παρελθόν τους. Όπως όμως συνέβη και πριν από μερικές ημέρες στην ΑΣΟΕΕ ένιωσαν γι' ακόμη μια φορά το τίμημα των πεπραγμένων τους. Αποδοκιμάστηκαν έντονα από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες στην πορεία, γνωρίζοντας ουσιαστικά την πολιτική τους Νέμεσι για την προηγούμενη τετραετία. Σπεύδω να ξεκαθαρίσω ότι ουδείς μπορεί να είναι σύμφωνος με τέτοιες ενέργεεις και οφείλει να τις καταδικάσει απερίφραστα. Ωστόσο, οι ίδιοι οι παθόντες θα πρέπει να αναλογιστούν πως ήταν το ίδιο το σύστημα που υπηρέτησαν όλα αυτά τα χρόνια, που μεταξύ άλλων εξέθρεψε αυτές τις συμπεριφορές για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων στόχων και επιδιώξεων. Άραγε υπάρχει πλέον κανείς ειλικρινής (με τον εαυτό του πάνω απ' όλα) στον ΣΥΡΙΖΑ που να διαφωνεί με όλα αυτά;