Πίστευα πως αν αφήσω να περάσουν λίγες ώρες, τα πράγματα θα ήταν πιο καθαρά στο μυαλό. Μάταια. Αυτές τις στιγμές προσπαθείς να οργανώσεις τη σκέψη σου και να αφιερώσεις λίγες λέξεις, στις οποίες θα πρέπει να χωρέσεις 15 χρόνια φιλίας και μια διαρκή καθημερινότητα.

Πώς όμως να το καταφέρεις, όταν το διπλανό γραφείο που μέχρι χθες γέμιζε από την πληθωρικότητα του χαρακτήρα του Παναγιώτη, είναι άδειο… Μόνο λίγα λουλούδια και τα δάκρυα αληθινών φίλων έχουν μείνει για να καλύψουν το κενό που έχουμε όλοι μέσα μας εδώ και σχεδόν εικοσιτέσσερις ώρες. Και πάλι μάταια. Από την χθεσινή αγωνία με το Γιάννη στον δρόμο προς την Πάτρα, στη σημερινή θλιβερή μάζωξη της οικογένειας των Παραπολιτικών, στον χώρο που σηματοδοτούσε την καρποφορία των κόπων μας και των κόπων του και της κοινής αγωνίας όλων αυτών των χρόνων.

Λέμε συχνά εδώ ότι τα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ είναι μια οικογένεια. Εκείνοι που μας γνωρίζουν καλά, ξέρουν από πρώτο χέρι ότι αυτό δεν είναι δημοσιογραφικό κλισέ, αλλά η απόλυτη έκφραση των συναισθημάτων μας. Η ίδια μας η ζωή και η πορεία τόσων χρόνων. Ο Παναγιώτης ο Τζένος ήταν ο βασικός πυλώνας όλης αυτής της ιστορίας και στάθηκε βράχος στο πλευρό του κουμπάρου του. Τα ξενύχτια μας, οι φωνές της δουλειάς που μετατρέπονταν μέσα σε λίγα λεπτά σε αξέχαστα καλαμπούρια και στιγμές που θα θυμάσαι για πάντα, η πίστη στα όνειρά μας, η μεγάλη ικανοποίηση για τις επιτυχίες, αλλά και η γοητευτική ενότητα στα δύσκολα, είναι η παρακαταθήκη που θα πάρουμε μαζί μας για να συνεχίσουμε.

Πιο δυνατοί και ενωμένοι όπως θα ήθελε κι ο ίδιος. Προσωπικά για μένα, ο Παναγιώτης θα είναι για πάντα ο άνθρωπος που έβαλε την υπογραφή του στην πρώτη μου δημοσιογραφική σύμβαση το 2008 στη ΧΩΡΑ κι εκείνος που μαζί με το Γιάννη, το Δημήτρη, τον Μιχάλη, τον Μένιο και τ' άλλα παιδιά έβλεπα όλα αυτά τα χρόνια πιο πολύ κι από την πραγματική μου οικογένεια. Ακόμη κι από κει ψηλά που θα βρίσκεται θα τον πειράζω που η γυναίκα του η Ανδριάνα τον έκανε πιο πολύ Πειραιώτη παρά Πατρινό, όπως συχνά του έλεγα και θύμωνε. Και φυσικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ το άγχος του να μην βγει σαν την αφεντιά μου ο μοναχογιός του, ο Γιάννης, με τον οποίο έχουμε γενέθλια την ίδια μέρα και κάθε φορά στις 20 του Απριλίου φρόντιζε να μου το υπενθυμίζει με τις αλησμόνητες ατάκες του.

Αντίο φίλε! Να μας προσέχεις και να λες και κανένα τραγούδι για μας εκεί πάνω...