Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν αυτές τις µέρες σχετικά µε την απουσία των Κώστα Καραµανλή και Αντώνη Σαµαρά από την επετειακή εκδήλωση για τα 50ά γενέθλια της Νέας ∆ημοκρατίας έξω από το ιστορικό κτίριο της οδού Ρηγίλλης. Προφανώς η απόφαση αυτή των δύο πρώην πρωθυπουργών παράγει πολιτικό αποτέλεσµα, πολλώ δε µάλλον από τη στιγµή που η αποστασιοποίησή τους από κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη συνδυάζεται αρχικά µε το 28% των ευρωεκλογών και ακολούθως µε τις πρωτοφανείς για την τελευταία πενταετία και απολύτως οργανωµένες κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες «γαλάζιων» βουλευτών.

Η διάσταση της κινητικότητας αυτής όσο και ο αντίκτυπός της θα φανούν σε κάθε περίπτωση στο µέλλον, ανάλογα µε τις εξελίξεις και τις ισορροπίες που θα διαµορφωθούν. Για την ώρα πάντως και µε φόντο τα όσα συµβαίνουν σε ΠΑΣΟΚ (όπου το δίδυµο του δεύτερου γύρου λες και βγήκε από… παραγγελία του Μεγάρου Μαξίµου) και ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική κυριαρχία της Ν∆ δεν αµφισβητείται. Η παράµετρος αυτή, που, εκτός των άλλων, υπογραµµίζει και την επικράτηση των πολιτικών αρχών της παράταξης και του ιδρυτή της στην ελληνική κοινωνία µετά τις δεκαετίες της ιδεολογικής ηγεµονίας της Αριστεράς αλλά και την αντοχή της στον χρόνο, καθιστά ακόµη πιο εµφατική την αντίθεση µε την εικόνα των µεγάλων απόντων της περασµένης Παρασκευής.

Ξεκάθαρα όµως, ο µεγάλος χαµένος δεν ήταν άλλος από τον άνθρωπο που τα προηγούµενα χρόνια είχε το προνόµιο να παρουσιάζεται ως το απόλυτο τοτέµ της ενότητας του κόµµατος, δεδοµένης της ιστορικής συνθήκης που τον κατέστησε µέχρι σήµερα τον µακροβιότερο αρχηγό της Ν∆. Ο λόγος φυσικά για τον Κώστα Καραµανλή, ο οποίος απώλεσε την ξεχωριστή θέση που κατείχε στις καρδιές του παραδοσιακού στελεχιακού δυναµικού.

Βλέπετε, ο Αντώνης Σαµαράς ουδέποτε συµπεριελήφθη στο σχετικό κάδρο, όχι µόνο επειδή είχε στο βιογραφικό του την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη (γεγονός που η µεγαλοθυµία των νεοδηµοκρατών τοποθέτησε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας στο διάστηµα 2009-2014) αλλά και η επειδή η συνολική του πορεία είχε πολύ διαφορετικό πρόσηµο από αυτό του προκατόχου του στην προεδρία της κυβερνώσας παράταξης. Παράλληλα, οι δηµόσιες διαφοροποιήσεις του από την επίσηµη «γαλάζια» γραµµή σε µια σειρά από µέτωπα όπως η εξωτερική πολιτική ή το διαρκές άνοιγµα στο Κέντρο -µέχρι τώρα µε τον νόµο για τα οµόφυλα ζευγάρια- εκφράζονταν από τον ίδιο σταθερά είτε σε επίπεδο συνεδρίου είτε αρθρογραφίας και συνεντεύξεων.

Ο Κώστας Καραµανλής όµως κινείτο πολύ διαφορετικά, έστω κι αν πολλές φορές επέλεγε να δραστηριοποιηθεί στην κατεύθυνση της ενότητας και της ενίσχυσης των προεκλογικών µαχών της Ν∆ µε χαρακτηριστική καθυστέρηση, όπως το 2019, όταν και αποφάσισε να µιλήσει όταν πια το παιχνίδι είχε κριθεί. Το γεγονός ότι µετά την κοινή παρουσία µε τον Αντώνη Σαµαρά στο Πολεµικό Μουσείο επέλεξε να ταυτιστεί µαζί του σε µια πολύ διαφορετική όσο και ξεχωριστή περίσταση, που ανήκε στους διαχρονικούς αφανείς «ήρωες» και «εργάτες» της µεγάλης παράταξης που ίδρυσε ο Εθνάρχης και θείος του, από τη µια τον ευθυγραµµίζει µε το ισχυρό θυµικό του Μεσσήνιου, που πολλές φορές ξεπερνούσε το παραταξιακό συµφέρον, και από την άλλη τον καθιστά τρόπον τινά πολιτικό παρακολούθηµα των κατά καιρούς αποστασιοποιήσεων του διαδόχου του στο προεδρικό γραφείο της Ρηγίλλης. Έστω κι αν ο Σαµαράς δεν έκατσε πολύ σε αυτό, αφού στο πρώτο κιόλας διάστηµα της προεδρίας του οι υπηρεσίες του κόµµατος µετακόµισαν στη Συγγρού.

Όπως και να ’χει, η εικόνα ενός Καραµανλή να ακολουθεί τον Σαµαρά στο συγκεκριµένο πεδίο είναι ξένη και σκληρή, πριν και πέρα απ’ όλους, για το προφίλ του ιδίου. Ουδείς άλλωστε λησµονεί ότι ο Μεσσήνιος απέδιδε ευθέως στον Καραµανλή τον ∆ηµήτρη Παπαγγελόπουλο του Τσίπρα, ή ότι ο Γιάννης Στουρνάρας, ως υπουργός Οικονοµικών της διακυβέρνησης Σαµαρά - Βενιζέλου, διεµήνυε από το βήµα της Βουλής ότι τη µεγάλη ευθύνη για τη χρεοκοπία την είχε η διακυβέρνηση 2004-2009.

∆εν ξέρω πραγµατικά αν, όπως λένε πολλοί, η όψιµη αυτή συµπόρευση έχει να κάνει µε το προσωπικό στοιχείο του παραγκωνισµού του από τον στενό µητσοτακικό πυρήνα. Όπως και να ’χει, άπαντες θα κριθούν από την ιστορία. Όµως το µεγάλο διακύβευµα για τη χώρα και το κόµµα δεν είναι πια το γινάτι του Αντώνη Σαµαρά ή του µακροβιότερου αρχηγού της Ν∆. Εκ των πραγµάτων, η πολιτική σταθερότητα και η προοπτική ενόψει της ανυπαρξίας εναλλακτικής πρότασης ταυτίζονται δίχως άλλο µε το στοίχηµα της οµαλής παρουσίας Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίµου ως του µακροβιότερου πρωθυπουργού της παράταξης από τη Μεταπολίτευση και µετά…