Η κατάσταση που επικρατεί στην αντιπολίτευση, µε την πλήρη απουσία εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης στην παρούσα χρονική στιγµή, οδηγεί τους πάντες να λένε ότι η κυβέρνηση της ΝΔ έχει να ανταγωνιστεί πλέον τον κακό της εαυτό και µόνο. Όµως ο συγκεκριµένος αντίπαλος είναι και ο πιο επικίνδυνος…

Βλέπετε, τα φαινόµενα κυβερνητικών στελεχών που είτε λειτουργούν µια ταχύτητα πιο κάτω είτε βλέπουν αφ’ υψηλού την πολιτική σκηνή δεν έχουν εκλείψει. Για παράδειγµα, ανεξαρτήτως του περιεχοµένου, του κινήτρου ή ακόµη και της συνθήκης της απόλυτης ασφάλειας που παρέχει η έλλειψη σοβαρής αντιπολιτευτικής ρητορικής, δεν είναι δυνατόν οι ερωτήσεις των κυβερνητικών βουλευτών να απαντώνται σε

ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ περιπτώσεις όχι από τους ίδιους τους υπουργούς αλλά από τους γενικούς γραµµατείς ή οποιουσδήποτε άλλους εµπλεκόµενους. Και ναι, µπορεί οι εν λόγω πρωτοβουλίες να συνιστούν φαινόµενο του τελευταίου διαστήµατος και να ακολουθούν τη συµπεριφορά των δύο πρώην πρωθυπουργών Καραµανλή και Σαµαρά, που για κάποια «γαλάζια» κοινοβουλευτικά στελέχη πάντα έχει τη βαρύτητα και την επιρροή της, ωστόσο για να συµβεί αυτό µεσολάβησε το µήνυµα των ευρωεκλογών, το οποίο φαίνεται πως λησµονείται άνευ λόγου και αιτίας, παρά το γεγονός ότι ήταν ιδιαιτέρως ηχηρό.

Τουλάχιστον όλοι εκείνοι οι… ξεχασιάρηδες ας παρακολουθήσουν το παράδειγµα του ίδιου του Μητσοτάκη, που, µόλις πριν από λίγα εικοσιτετράωρα και έχοντας τον αρµόδιο υπουργό Τάκη Θεοδωρικάκο στο πλευρό του, προχώρησε στην ανακοίνωση των µειώσεων των τιµών για είδη πρώτης ανάγκης. Εξάλλου, η καθηµερινότητα και η τσέπη είναι οι δύο παράγοντες που διαχρονικά κρίνουν την έκβαση των εκλογικών αναµετρήσεων σε αυτή τη χώρα. Και αν για την ώρα η Ν∆ δείχνει να µην έχει αντίπαλο, όπως µαρτυρούν και οι τελευταίες δηµοσκοπήσεις που καταδεικνύουν αύξηση των ποσοστών της στην πρόθεση ψήφου (σε µια στιγµή µάλιστα κατά την οποία το ΠΑΣΟΚ έχει πάρει τα πάνω του και η κυβέρνηση αναζητά εναγωνίως ένα απάνεµο λιµάνι στη φουρτούνα της επικαιρότητας), ωστόσο, µε µαθηµατική ακρίβεια, µια µεγαλύτερη ή µικρότερη ευκαιρία θα δοθεί είτε στον Ανδρουλάκη είτε σε οποιονδήποτε άλλο δείξει ότι µπορεί να εκφράσει στα σοβαρά ένα κοµµάτι των δυσαρεστηµένων πολιτών. Όχι απαραίτητα µέχρι του σηµείου της αλλαγής των πολιτικών ισορροπιών, αλλά έστω στο επίπεδο της άσκησης περαιτέρω πίεσης στο κυβερνητικό στρατόπεδο.

Πόσες φορές διαψεύστηκαν από την ιστορία εκείνοι που χρησιµοποιούσαν παντός είδους υποκοριστικά και απαξιωτικούς χαρακτηρισµούς για Κωστάκηδες, Γιωργάκηδες κ.ά. για πολιτικούς αρχηγούς, οι οποίοι τελικώς πήραν την εκδίκησή τους από την ιστορία; Ως εκ τούτου, οι απλοποιήσεις του τύπου «µέχρι εκεί µπορεί το παιδί» ή «οι επίκαιρες ερωτήσεις συνιστούν το ξέσπασµα των πικραµένων βουλευτών εξαιτίας της µη αξιοποίησής τους σε κάποιο κυβερνητικό πόστο», ακόµη και αν διαθέτουν δόσεις αλήθειας, δεν είναι δυνατόν να περνούν απαρατήρητες και να µη «ζυγίζονται» επαρκώς από υπουργούς, αναπληρωτές υπουργούς, υφυπουργούς, επιτελείς του Μεγάρου Μαξίµου και παντός είδους συµβουλάτορες.

Ό,τι πολιτικό σύµπλεγµα ή θυµικό και αν κουβαλούν ο Κακλαµάνης, ο Στυλιανίδης, ο Βλάχος, ο Χρυσοµάλλης και οι υπόλοιποι, δεν παύουν αφενός να αφήνουν αποτύπωµα και αφετέρου να µεταφέρουν κάποια από τα µηνύµατα που εκπέµπουν οι πολίτες που τους εµπιστεύονται στις εκλογικές τους περιφέρειες. Η παράµετρος αυτή είναι απολύτως ανεξάρτητη από τα καµώµατα των δύο πρώην µε τους οποίους συνοµιλούν οι προαναφερθέντες -και όχι µόνο-, η... νηπιακή συµπεριφορά των οποίων δεν απασχολεί κανέναν.

Αν µάλιστα οι βουλευτές και αυτοί και οι υπόλοιποι που εκφράζουν ενστάσεις και ανησυχίες για κεντρικές κυβερνητικές επιλογές εξαιρέσουν από την εξίσωση των κοινοβουλευτικών ενεργειών τους τον Καραµανλή και τον Σαµαρά, είναι απολύτως σίγουρο πως θα καταφέρουν να αφήσουν ακόµη πιο ισχυρό στίγµα έναντι των κατεχόντων κρίσιµα χαρτοφυλάκια.

Από την άλλη φυσικά, η πολυδιαφηµισµένη µάχη της καθηµερινότητας (και της πραγµατικότητας) και άρα της διαµόρφωσης της δυναµικής προς τις επόµενες εθνικές εκλογές είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν θα εξαρτηθεί ούτε από τα µπλε κουτάκια του Άκη ούτε από τις βαθυστόχαστες αναλύσεις του Άλεξ.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή