Ειλικρινώς µου είναι αδιανόητο να παρακολουθήσω αυτή τη... Σηµιτιάδα που εκτυλίσσεται σε επίπεδο δηµόσιου λόγου και πολιτικής επικαιρότητας, µε φόντο το πέρασµα του πρώην πρωθυπουργού από τη ζωή στον θάνατο.

Από τη µια, οι υπέρµαχοι της πρωθυπουργικής του θητείας, που -ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις- επιστρατεύουν τη γνωστή λογική της αγιογραφίας και από την άλλη οι έχοντες σοβαρές ενστάσεις για τα πεπραγµένα του, που -επίσης κατά τη συνήθη στη χώρα µας πρακτική- επιχειρούν να αποδοµήσουν τα πάντα. Όπως και να ’χει, και ανεξαρτήτως της άποψης του καθενός, ο ιστορικός του µέλλοντος θα κρίνει µε µεγαλύτερη ψυχραιµία το ορόσηµο της ΟΝΕ, την τραγική νύχτα των Ιµίων, τον Οτσαλάν, τα µεγάλα έργα υποδοµής που άλλαξαν εν πολλοίς το πρόσωπο της χώρας αλλά η υπερτιµολόγησή τους συντέλεσε καθοριστικά στο µετέπειτα δηµοσιονοµικό της αδιέξοδο, ή την περιπέτεια του Χρηµατιστηρίου.


Ό,τι κι αν µπορεί (και απολύτως δίκαια) να καταλογίσει κανείς στον Κώστα Σηµίτη, δεν µπορεί να µην του αναγνωρίσει την επιβεβληµένη από τις ιστορικές ανάγκες στροφή του σε πιο κεντροδεξιού και φιλελεύθερου χαρακτήρα πολιτικές


Το µόνο βέβαιο είναι ότι το θλιβερό συµβάν της απώλειας του µακροβιότερου πρωθυπουργού της Mεταπολίτευσης στάθηκε µια ακόµη αφορµή για να ασκήσουµε το αγαπηµένο σπορ πολλών εκ των δηµοσιολογούντων στα µέρη µας. Αυτό του άνευ σοβαρού λόγου και αιτίας διχασµού, και µάλιστα µε τρόπο φανατικό και γηπεδικό. Πάλι καλά, που η ώριµη πλέον σε αυτά τα ζητήµατα πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας κινείται σε διαφορετικά µήκη κύµατος. Ναι, ωραία είναι τα παραπολιτικά περί «αποθέωσης» του Κώστα Σηµίτη από τους ουκ ολίγους διαχρονικούς θαυµαστές του εντός της σηµερινής κυβέρνησης. Ναι, έχει ενδιαφέρον η προσέγγιση του Κυριάκου Μητσοτάκη για την παρουσία του εκλιπόντος πλέον πρώην πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίµου.

Άλλωστε, ό,τι κι αν µπορεί (και απολύτως δίκαια) να καταλογίσει κανείς στον Κώστα Σηµίτη, δεν µπορεί να µην του αναγνωρίσει την επιβεβληµένη από τις ιστορικές ανάγκες στροφή του σε πιο κεντροδεξιού και φιλελεύθερου χαρακτήρα πολιτικές, τις οποίες µια κυβέρνηση της Ν∆, εν µέσω των κοµµατικών παθών που επικρατούσαν τότε, θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να εφαρµόσει. Η παράµετρος αυτή έγινε ακόµη πιο εµφανής λίγο αργότερα, όταν τον διαδέχθηκε στην εξουσία ο Κώστας Καραµανλής. Ωστόσο, ό,τι κι αν νοµίζει κανείς για την εποχή εκείνη ή για το τετραήµερο πένθος που κηρύχτηκε στη µνήµη του Κώστα Σηµίτη, είναι αδύνατο να γίνει αποδεκτή η ρητορική που χρησιµοποιεί εν έτει 2025 µια νέα γυναίκα της πολιτικής, που υποτίθεται πως φέρνει καινούργιες ιδέες χάριν της ηλικίας και των προσλαµβανουσών της.

Αναρωτιέµαι για ποιο λόγο η κυρία Λατινοπούλου δεν δέχθηκε το εύλογο δηµοσιογραφικό ερώτηµα ποια ήταν ακριβώς αυτά τα στοιχεία που χαλκεύτηκαν, ανεξαρτήτως της βάσης που µπορεί να έχει η τοποθέτησή της


Αυτά τα περί... πένθους που θα έπρεπε να έχει η Τουρκία και όχι η Ελλάδα, ή οι αιτιάσεις για την αλλοίωση των οικονοµικών στοιχείων της χώρας που µας έβαλαν στον δρόµο της ΟΝΕ είναι πραγµατικά εκτός τόπου και χρόνου και δεν βοηθούν σε τίποτα άλλο, παρά στην εξυπηρέτηση ενός λαϊκίστικου αφηγήµατος µε στόχο τον εκ δεξιών διεµβολισµό της Ν∆ και τη συσπείρωση ενός δήθεν αντισυστηµικού ακροατηρίου.

Αναρωτιέµαι για ποιο λόγο η κυρία Λατινοπούλου δεν δέχθηκε το εύλογο δηµοσιογραφικό ερώτηµα ποια ήταν ακριβώς αυτά τα στοιχεία που χαλκεύτηκαν, ανεξαρτήτως της βάσης που µπορεί να έχει η τοποθέτησή της. Έτσι, για να δούµε και την επάρκειά της σε θέµατα οικονοµίας, που επιµελώς δεν θίγονται στις συνεντεύξεις της.

ΥΓ.: Θα είχε επίσης ενδιαφέρον να µάθουµε, αν το µεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραµµα εδώ και δεκαετίες που τρέχει η... αριστερή ψυχούλα -όπως τον αποκαλεί η ίδια- Μητσοτάκης συνιστά δεξιά πολιτική, αλλά και µια εµπεριστατωµένη άποψη για τη διαχείριση του Μεταναστευτικού...

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή