Ανεξαρτήτως του προσώπου που θα προταθεί τελικώς από τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την Προεδρία της ∆ηµοκρατίας τις αµέσως επόµενες ώρες, είναι σαφές πως για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια ο όποιος ένοικος της Ηρώδου Αττικού για την επόµενη πενταετία θα χρειαστεί να επιστρατεύσει ουκ ολίγους συµβολισµούς σε ό,τι αφορά την εθνική ενότητα και τις προκλήσεις του µέλλοντος, αλλά και πιθανόν να προχωρήσει σε παρεµβάσεις, οι οποίες δεν συνάδουν µε τις περιορισµένες αρµοδιότητες του αξιώµατος. Όλα αυτά βέβαια εν µέσω της απαραίτητης οµαλής συµπόρευσης µε την κυβέρνηση εν είδει αρωγής σε αντικειµενικής σηµασίας ζητούµενα, αλλά όταν χρειάζεται και µε ισχυρή προσωπική άποψη και οπτική γωνία.

Η κρίσιµη γεωστρατηγική συγκυρία που διανύει η περιοχή καθιστά αναγκαία τη συνεχή επαγρύπνηση της Αθήνας, όχι µόνο σε ό,τι έχει να κάνει µε τη γενικότερη κινητικότητα της Άγκυρας αλλά µε το σύνολο των ισορροπιών στην ευρύτερη γειτονιά µας. Η Ελλάδα συνιστά τον πλέον αξιόπιστο εταίρο της ∆ύσης σε αυτή την ταραχώδη γωνιά του πλανήτη και η κατάκτηση αυτή, αλλά και η προοπτική που απορρέει από τη συγκεκριµένη παράµετρο, επ’ ουδενί πρέπει να χαθεί. Ως ξεχωριστό σύµβολο λοιπόν του πανεθνικού στόχου της ανάπτυξης διαρκούς δυναµικής για τη χώρα σε όλα τα επίπεδα, ο ανώτατος άρχων θα πρέπει να δείχνει πάντα προς τη σωστή πλευρά της ιστορίας, βάζοντας έναν σηµαντικό λίθο στην εξάλειψη της επικίνδυνης εν µέσω τέτοιων καιρών ασθένειας του λαϊκισµού, στην οποία ένα µεγάλο κοµµάτι της ελληνικής κοινωνίας διαθέτει διαχρονική επιρρέπεια.

Ο Πρόεδρος οφείλει να είναι αρωγός στις προσπάθειες για τη διασφάλιση της κοινωνικής οµαλότητας, και πάλι µε πρόσηµο τη δηµιουργία ουσιαστικού αντίβαρου σε λαϊκιστικές κορόνες και πρακτικές που πάντα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στο πεδίο της οικονοµίας


Την ίδια στιγµή και πάλι µε φόντο το ρευστό διεθνές περιβάλλον, η µάχη κατά της ακρίβειας και της διατήρησης ή βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων θα είναι κατά πάσα βεβαιότητα στο επίκεντρο και το επόµενο (µεγάλο) χρονικό διάστηµα. Χωρίς βεβαίως παρεµβάσεις πέραν του θεσµικού ρόλου του, ο Πρόεδρος οφείλει να είναι αρωγός στις προσπάθειες για τη διασφάλιση της κοινωνικής οµαλότητας, και πάλι µε πρόσηµο τη δηµιουργία ουσιαστικού αντίβαρου σε λαϊκιστικές κορόνες και πρακτικές που πάντα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στο πεδίο της οικονοµίας. Ένα ακόµη κοµβικό µέτωπο δεν είναι άλλο από την ανάγκη αναβάπτισης δοµικών θεσµικών φορέων, είτε µέσω της συνταγµατικής αναθεώρησης (και µε τη µέγιστη δυνατή συναίνεση των πολιτικών δυνάµεων, που αποτελεί βασικό διακύβευµα για κάθε επιτυχηµένη µεταρρύθµιση) είτε µέσω της καθηµερινής λειτουργίας τους. Σε έναν κόσµο που αλλάζει ταχύτατα και µε την Ελλάδα να επιχειρεί να µην αποµακρυνθεί από τα υπόλοιπα κράτη της ∆ύσης στον τοµέα αυτόν, αλλά και µε την ψηφιοποίηση και τον εκσυγχρονισµό σηµαντικού κοµµατιού των δηµόσιων υπηρεσιών ως κεντρική παρακαταθήκη, ο στόχος αυτός αποκτά διαφορετική διάσταση και πλέον εισέρχεται στη σφαίρα της κληρονοµιάς των επόµενων γενεών.

Αναπόσπαστο µέρος αυτής της διαδικασίας οφείλει να είναι και η ουσιαστική και απολύτως ειλικρινής συζήτηση που πρέπει να ανοίξει µε όρους µέλλοντος και δηµοκρατίας και χωρίς µικροπολιτικές σκοπιµότητες για το κράτος δικαίου, καθώς και τα κορυφαία στοιχήµατα της Υγείας και της Παιδείας µε λύσεις σύγχρονες και αποτελεσµατικές, που θα κλείσουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τα... µαλώµατα των προηγούµενων δεκαετιών. Στο κάδρο των µεγάλων εθνικών στοχεύσεων προστέθηκε εσχάτως και το ιστορικό ορόσηµο της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα, όπου ο -έστω και αδύναµος στο πεδίο της διακυβέρνησης αλλά πάντα δυνατός σε αυτό της σηµειολογίας- Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας θα πρέπει να παίξει τον ρόλο που του αναλογεί εντός και εκτός συνόρων.

Έχει προκύψει µία άλλη πραγµατικότητα, της εξασφάλισης της πολυπόθητης πολιτικής σταθερότητας και ηρεµίας προκειµένου η Ελλάδα να αντέξει στους εντός και εκτός συνόρων κραδασµούς και να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που ανοίγονται


Η τελευταία φορά που ένας Πρόεδρος κλήθηκε να αφήσει ιστορικό αποτύπωµα, πηγαίνοντας ακόµη και κόντρα στο προφανές παράλογο εκείνης της εποχής, ήταν η περίοδος της θητείας του Προκόπη Παυλόπουλου και των γεγονότων που οδήγησαν αρχικά στο δηµοψήφισµα και ακολούθως στην ψήφιση του οδυνηρού τρίτου µνηµονίου. Τότε ο καραµανλικός Πρόεδρος, επιλέγοντας να µην κινηθεί αντίθετα στον πρωθυπουργό που τον είχε επιλέξει, στεκόταν να παρακολουθεί τα τεκταινόµενα που έφερναν την Ελλάδα λίγα βήµατα από την έξοδό της από το ευρώ. Τώρα φυσικά η συνθήκη αυτή δεν υφίσταται, όµως έχει προκύψει µία άλλη πραγµατικότητα, που θα αγγίξει το Προεδρικό Μέγαρο και ξεπερνά τις πολιτικές αναφορές του προσώπου που θα ανέλθει στο ύπατο πολιτειακό αξίωµα. Αυτή της εξασφάλισης της πολυπόθητης πολιτικής σταθερότητας και ηρεµίας προκειµένου η Ελλάδα να αντέξει στους εντός και εκτός συνόρων κραδασµούς και να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που ανοίγονται, µε γενναιότητα και τόλµη, ώστε να µη χυθεί η καρδάρα µε το γάλα των προηγούµενων χρόνων.


Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή