Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν σχετικά µε την επιλογή του Κωνσταντίνου Τασούλα για την Προεδρία της ∆ηµοκρατίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αναλύσεις επί αναλύσεων, τοποθετήσεις συµπολιτευόµενων και αντιπολιτευόµενων βουλευτών, δηµο σιογραφικά ρεπορτάζ, σχόλια και ούτω καθεξής. Όλα αυτά έχουν πολύ ενδιαφέρον, αν και στη συγκεκριµένη περίπτωση το... ρεζουµέ, που λένε και οι φίλοι µας οι Γάλλοι, συνοψίζεται σε µία και µόνο παράµετρο: Η απόλυτη πολιτική κυρι αρχία του πρωθυπουργού και του κυ βερνώντος κόµµατος, η οφθαλµοφανής έλλειψη ισότιµου αντιπάλου, αλλά και η ανυπαρξία -για την ώρα- προσώπων και συνθηκών που θα µπορούσαν να δηµι ουργήσουν σοβαρό αντίβαρο µέχρι τη στιγµή των επόµενων εθνικών εκλογών δίνουν στο Μέγαρο Μαξίµου τη δυνα τότητα να χαράσσει τη στρατηγική που απαιτείται κάθε φορά για να διατηρεί αυτή την πρωτοφανή πρωτοκαθεδρία.

∆εν θα πρέπει, βλέπετε, να λησµονεί κανείς ότι τον προσεχή Φεβρουάριο ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κλείσει εννέα χρόνια πρωτιάς σε δηµοσκοπήσεις και εκλογικές αναµετρήσεις, κάτι που δεν έχει ιστορικό προηγούµενο στη χώρα. Για να συµβεί αυτό, η Ν∆ κρατάει σταθε ρά τη µεγάλη πλειοψηφία στους κόλπους της δεξιάς εκλογικής δεξαµενής και έχει επικρατήσει, όσο ποτέ στο παρελθόν, στον χώρο του Κέντρου.

Όταν λοιπόν οι συνθήκες επέβαλαν τα γενναία ανοίγ µατα προς την κατεύθυνση του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, ο Μητσοτάκης έλαβε τα µηνύµατα των καιρών και ο σχεδιασµός του στέφθηκε µε απόλυτη επιτυχία. Τώρα, που άπαντες συνοµολογούν από τις ευ ρωεκλογές και µετά (αλλά και νωρίτερα, µε τον γάµο των οµόφυλων ζευγαριών) πως η κυβερνώσα παράταξη θα πρέπει να συνοµιλήσει και πάλι µε το παραδοσιακό της ακροατήριο, αλλά και να... ακούσει τα µηνύµατα που εκπέµπονται εκτός συ νόρων, ο πρωθυπουργός έπραξε αναλόγως κλείνο ντας τ’ αυτιά του στην... υψηλή πολιτική που υπη ρετούσαν κάποιοι εντός κι εκτός Ν∆ τις τελευταίες ηµέρες, πριν από την από φαση για τον αβερωφικό Γιαννιώτη.
Ο Μητσοτάκης, βλέπο ντας πως έχει «µπετονά ρει» εκ νέου για τα καλά το Κέντρο, όπως φαίνεται από το φρενάρισµα της δυναµικής και την πτώση του ΠΑΣΟΚ και την αντίστοι χη άνοδο του κόµµατός του στις πρό σφατες δηµοσκοπήσεις, έριξε στη µάχη της αναχαίτισης των διαρροών προς τα δεξιά το όπλο της επιλογής ενός προ σώπου γύρω από τον οποίο θα συσπει ρωνόταν το σύνολο των δυνάµεων της παράταξης, ακόµη και οι διαγραφέντες Σαµαράς και Σαλµάς. Ήταν το αποκορύφωµα πρωτοβουλιών όπως η προώθηση Τζιτζικώστα στην Κο µισιόν, η τοποθέτηση της Βόρειας Ελλά δας στο επίκεντρο των προτεραιοτήτων της πρωθυπουργικής αυλής, καθώς και η αποδόµηση της woke ατζέντας διά στό µατος του ίδιου του Μητσοτάκη.

Φυσικά και για να µην παρεξηγούµαστε, οι πολι τικές αυτές στοχεύσεις, που αποτελού σαν βασικό συστατικό των αποφάσεων του εκάστοτε πρωθυπουργού σχετικά µε την Προεδρία της ∆ηµοκρατίας, δεν αδικούν επουδενί τον Τασούλα και την πορεία του, καθώς και την ευρύτατη αποδοχή της οποίας έτυχε τρεις φορές η υποψηφιότητά του για το τρίτο τη τάξει πολιτειακό αξίωµα.

Σήµερα λοιπόν, για πρώ τη φορά µετά την ιστορική συνύπαρξη των Κωνστα ντίνου Καραµανλή και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην Προεδρία της ∆ηµο κρατίας και την πρωθυ πουργία αντίστοιχα, η Ν∆ έχει και πάλι κορυφαία στελέχη από τα σπλάχνα της στα δύο κορυφαία θε σµικά αξιώµατα. Κι όχι µόνο αυτό. Σε µια άκρως ενδιαφέρουσα πολιτική συγκυρία, αυτή τη στιγµή και µε την επιλογή του Νικήτα Κα κλαµάνη για την Προεδρία της Βουλής, εκπροσωπούνται όλες οι παραδοσιακές τάσεις της παράταξης στο ανάγλυφο που φέρει την υπογραφή Μητσοτάκη.

Ο πρω θυπουργός εκφράζει το Κέντρο και τον λεγόµενο µεσαίο χώρο (όρος που επι κράτησε την πενταετία της «γαλάζιας» διακυβέρνησης 2004-2009), ο Τασούλας έχει ισχυρές αναφορές στην παραδοσια κή, τη λαϊκή ∆εξιά, όπως βεβαίως και ο Κακλαµάνης, ο οποίος εκτός των άλλων είναι από τους πιο σταθερούς συνοµιλη τές του Κώστα Καραµανλή. Τα πλεονεκτήµατα βεβαίως της επιλο γής του πρώην δηµάρχου Αθηναίων για την Προεδρία του Κοινοβουλίου δεν εξαντλούνται εδώ, αφού η επικείµενη υπερψήφισή του από τα κόµµατα της αντιπολίτευσης σηµατοδοτεί άλλο ένα µατ του πρωθυπουργικού πυρήνα εν µέσω της κριτικής για έλλειψη διάθεσης συναινέσεων από την πλευρά της κυβέρ νησης, εξαιτίας της αντικατάστασης της Κατερίνας Σακελλαροπούλου από έναν εν ενεργεία βουλευτή του κυβερνώντος κόµµατος.

Κλείνοντας, δεν θα µπορούσε κανείς να µη σταθεί σε δύο εικόνες. Αφενός σε αυτή που περιγράφηκε παραπάνω µε την ουσιαστική εξυπηρέτηση της στόχευσης της ενότητας εν τοις πράγµασι και αφετέ ρου σε εκείνη των αυτόκλητων θεµατο φυλάκων των παραδόσεων και της ιστο ρίας της Ν∆, που επί ηµερών τους όµως (αλλά και σε άλλες περιστάσεις) τις έκα ναν φύλλο και φτερό. Εκείνων που συ νοµιλούσαν κανονικά και µε τον νόµο µε τον τουρκικό παράγοντα, προχώρησαν µάλιστα και σε συµβολικές κουµπαριές και τώρα ούτε λίγο ούτε πολύ κοντεύουν να σηκώσουν τα λάβαρα της... γενικής εφόδου. Εκείνων που συγκυβέρνησαν µε το ΠΑΣΟΚ -ορθώς και λόγω εθνικής ανάγκης- αλλά τώρα κουνούν το δάχτυ λο. Εκείνων που συγκρούστηκαν µεταξύ τους για την υπόθεση Novartis (όταν ο Σαµαράς χρέωνε ευθέως στον Καραµαν λή τον Παπαγγελόπουλο και τη Θάνου, µε την οποία κάθονταν δίπλα δίπλα στο Πολεµικό Μουσείο πριν από µερικούς µήνες) και τα greek statistics, µε αφορ µή τη δήλωση του Γιάννη Στουρνάρα ως υπουργού Οικονοµικών την περίοδο 2012-2014, περί σοβαρών ευθυνών της διακυβέρνησης του Κώστα Καραµανλή για την είσοδο της χώρας σε καθεστώς µνηµονίων.

Τώρα όµως τους ένωσε το γινάτι εν είδει δεσµών αίµατος… Προφανώς Καραµανλής και Σαµαράς εν µέσω της µόνιµης πολιτι κής ραστώνης έχασαν τις προαναφερθεί σες εξελίξεις και δεν αντιλήφθηκαν πως µετά τη διαγραφή του Μεσσήνιου η Ν∆ κέρδισε δηµοσκοπικούς πό ντους, γεγονός που καταδει κνύει ότι όλα αυτά που λένε αφορούν µόνο τον κύκλο των συνδαιτυµόνων τους. Κάπου εκεί καθόταν και ο καραµαν λικός πρώην Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος είχε πιει το αµίλητο νερό όταν µε τα παιχνίδια του Τσίπρα και του Καµµένου κινδύνευε η ισχυρότερη παρακαταθήκη του Εθνάρχη. Η ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή