Μηνύµατα για όλους…

Οι πολύ µεγάλες συγκεντρώσεις της περασµένης Κυριακής για την τραγωδία των Τεµπών και την απαίτηση της ελληνικής κοινωνίας για περαιτέρω απαντήσεις σε ό,τι αφορά τα αίτιά της επαναφέρουν δυναµικά στο προσκήνιο έναν, αν µη τι άλλο, απρόβλεπτο αλλά και ιδιαίτερα σηµαντικό παράγοντα στην εξίσωση των πολιτικών (και όχι µόνο) ισορροπιών στη χώρα. Πρόκειται για τη δυναµική που µπορεί να αναπτύξει µια πλατιά µάζα πολιτών και τις παράπλευρες συνέπειες αυτού του φαινοµένου σε µια περίοδο που τα σιωπηλά αδιέξοδα αυξάνονται και πληθύνονται.

Γιατί ναι, µπορεί η Ελλάδα να έχει κάνει πολλά βήµατα µπροστά σε σχέση µε τα προηγούµενα χρόνια, να έχει εισέλθει σε µια πραγµατική αναπτυξιακή τροχιά, µε φόντο µάλιστα µια πρωτοφανή ρευστότητα σε διεθνές επίπεδο, ωστόσο, αυτή ακριβώς η συνθήκη είναι που καθιστά ακόµη πιο δύσκολη τη διαχείριση της καθηµερινότητας, για το κοµµάτι εκείνο της κοινωνικής δεξαµενής που δεν επηρεάζεται άµεσα στην κατεύθυνση της βελτίωσης του βίου του από την ευηµερία των αριθµών, αλλά και την ίδια την καλυτέρευση της γενικότερης οικονοµικής πραγµατικότητας. Όταν λοιπόν έρχεται ένα τόσο µεγάλο γεγονός, που συσπειρώνει στη βάση της κοινωνικής θλίψης κοινωνικές οµάδες που αισθάνονται άβολα στην παρούσα κατάσταση, τότε, µε µαθηµατική ακρίβεια, το συναίσθηµα αυτό θα βρει έκφραση.

Ελλείψει µάλιστα αντίπαλου δέους για την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη και πειστικής εναλλακτικής πρότασης σε ό,τι έχει να κάνει µε τη διακυβέρνησης της χώρας, το σενάριο να προκύψουν και πάλι νέα φαινόµενα... πλατείας θα γίνει εκ νέου ορατό. Ενδεικτική της πιθανότητας αυτής είναι η ανάπτυξη αντισυστηµικών ρευµάτων στο σύνολο σχεδόν του δυτικού κόσµου (κάποια από τα οποία δεν είχαν προφανές, τουλάχιστον, υπόβαθρο δεδοµένων των κατά τόπους συνθηκών, αλλά αποτέλεσαν βαλβίδα αποσυµπίεσης προβληµάτων που έγιναν αργά αντιληπτά από τις πολιτικές ηγεσίες), που µοιραία κάποια στιγµή θα µπορούσαν να λειτουργήσουν σαν ένα ντόµινο µε απρόβλεπτες συνέπειες και στη χώρα µας.

Και είναι σαφές ότι όσο κι αν η κυβέρνηση -και απολύτως ορθά- παίζει συνεχώς το χαρτί της διατήρησης της σταθερότητας εντός συνόρων, που έχει καταστήσει την Ελλάδα ανθεκτική στους κραδασµούς της παγκόσµιας κρίσης, οι εισαγόµενοι και µη κίνδυνοι παραµονεύουν µε ό,τι αυτό συνεπάγεται και ως εκ τούτου δεν υπάρχει περιθώριο για λανθασµένο ή ελλιπές διάβασµα της πραγµατικότητας, που θα µπορούσε να διαµορφωθεί σε περίπτωση συνέχισης του ίδιου κλίµατος. Χώρια που η φαρέτρα της όποιας επιχειρηµατολογίας, όταν πρόκειται για ένα τέτοιο ζήτηµα, είναι εκ προοιµίου ελλειµµατική. Φυσικά, το γεγονός της συγκρότησης µια άτυπης κοινωνικής αντιπολίτευσης επ’ ουδενί σηµαίνει ότι θα ευνοήσει πολιτικά τα κόµµατα της κοινοβουλευτικής µειοψηφίας, αν κι εκείνα µε τα σειρά τους δεν επιδείξουν τα αντίστοιχα ανακλαστικά ή εισέλθουν σε µια διαδικασία πολιτικής εκµετάλλευσης της κινητικότητας γύρω από το θέµα των Τεµπών. Ούτως ή άλλως, το πανθοµολογούµενο κενό στην εγχώρια πολιτική ζυγαριά σχετικά µε την απουσία πολιτικού αντίβαρου είναι, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, βούτυρο στο ψωµί των λεγόµενων αντισυστηµικών πόλων και εµποδίζει την οποιαδήποτε προοπτική ανάκαµψής του και την επιστροφή σε θεσµικές κοινοβουλευτικές ισορροπίες.

Στο πλαίσιο αυτό, όπως η κυβερνητική πλευρά θα κριθεί από τη διαχείριση της πορείας προς την ουσιαστική διερεύνηση της υπόθεσης, έτσι και η αντιπολίτευση θα µπει στο µικροσκόπιο του πολύ µεγαλύτερου σε σχέση µε το παρελθόν κοµµατιού των πολιτών, το οποίο αναλύει δεδοµένα και γεγονότα και δρα µε πολύ µεγαλύτερη ωριµότητα και ψυχραιµία σε επίπεδο καθηµερινότητας αλλά και εκλογικής συµπεριφοράς. Εξάλλου, αν υπάρχει ένα αισιόδοξο στοιχείο σε αυτό το σενάριο που συζητάµε σήµερα είναι η ηχηρή ακριβώς παρουσία αυτής της κατηγορίας των πολιτών στις συγκεντρώσεις, η οποία θα µπορούσε να λειτουργήσει ως ένα µεγάλο µαξιλάρι ασφαλείας για το ενδεχόµενο να βρουν πρόσφορο έδαφος διά της εκµετάλλευσης της οργής και της θλίψης µιας εθνικής τραγωδίας, που πονάει τους πάντες, πρόσωπα και καταστάσεις τα οποία παραπέµπουν στις πιο σκοτεινές στιγµές της ελληνικής ιστορίας.

Αυτοί οι πολίτες στο τέλος της ηµέρας θα αναζητήσουν και πάλι κάποια στιγµή την εξασφάλιση της οµαλότητας στην καθηµερινότητά τους και των συνθηκών εκείνων που θα προαγάγουν τη ζωή των ιδίων και της οικογένειάς τους. Αυτό συνιστά όχι καµπανάκι, αλλά ηχεί σαν πολλές µεγάλες καµπάνες µαζί για την αντιπολίτευση, το δίχως άλλο, που δείχνει να µην έχει βρει τον χώρο της σε αυτό το κάδρο. Υπάρχει όµως και µια αντιστοίχως σοβαρή και κρίσιµη καµπή σε αυτή τη συγκυρία και για την κυβέρνηση. Βλέπετε, µοιραία, η παράµετρος αυτή περνάει µέσα από την ορθή θεσµική λειτουργία µιας ευνοµούµενης χώρας, η οποία δεν θα αφήνει περιθώρια να δηµιουργούνται σκιές στον δηµόσιο βίο, τεχνηέντως ή µη, οι οποίες θα λειτουργούν σαν βραδυφλεγείς βόµβες στις σηµαντικές κατακτήσεις των τελευταίων ετών, και δη σε εκείνη της σταθερότητας, που αποτελεί βασική προϋπόθεση για την υπέρβαση των δυσκολιών και για τη διασφάλιση της προοπτικής της ελληνικής κοινωνίας.
Ως εκ τούτου, το µήνυµα της επιτάχυνσης των πρωτοβουλιών (στα µέτωπα που εµπλέκεται η εκτελεστική εξουσία βεβαίως) θα πρέπει να γίνει ακόµη πιο σαφές και δυνατό και να συµπαρασύρει τη λογική των οραµατιστών των σύγχρονων λαϊκών δικαστηρίων.